«Είναι η στιγμή που δακρύζεις χωρίς να το καταλάβεις. Ο ποδοσφαιριστής που ήταν πάντα εκεί, δε θα είναι πλέον…»

Στα σποτάκια της UEFA, η οποία δεν μας απασχολεί καθόλου τώρα, το μήνυμα είναι ότι το να δεις από κοντά την ιστορία να γράφεται, έχει ανεκτίμητη αξία. Ο τύπος που γράφει αυτό το άρθρο, ένιωσε έτσι μόνο μία φορά στο γήπεδο: Στις 13 Μαΐου 2012.

Εκείνη η σεζόν ήταν, ούτως ή άλλως, από τις πιο όμορφες ή αλλιώς τις πιο γιουβεντίνικες. Ηταν έτσι από την αρχή. Η άφιξη του Κόντε που έφερε μια αισιοδοξία που βασιζόταν κυρίως στο ότι ήξερε καλά τι σημαίνει Γιούβε, τα εγκαίνια του νέου γηπέδου που υπενθύμισαν σε όλους για ποια ομάδα μιλάμε, το ξεκίνημα του πρωταθλήματος και η όλο και μεγαλύτερη πίστη όσο περνούσαν οι μήνες, το ματς με τη Μίλαν για να υπάρχουν οι κλασικές φωνές, το φινάλε της σεζόν με την ανατροπή του -4 και την κατάκτηση του πρώτου scudetto μετά το Calciopoli. Το ότι ήταν και αήττητο, ήταν απλά το κερασάκι.

Σε μια τούρτα, όμως, που άφηνε και μια πίκρα τελικά. Αυτό, την 13η Μαΐου 2012, δεν το καταλάβαινες από την αρχή. Ξεκινούσες για το γήπεδο με τη σκέψη στο ότι είσαι στην πρώτη φιέστα μετά το Calciopoli, έφτανες στο Stadium και άκουγες τα συνθήματα για τους πανηγυρισμούς των Μιλανέζων για την ισοφάριση της Τσεζένα που δεν υπήρξε ποτέ, έβλεπες την ομάδα να είναι σοβαρή παρά το γεγονός ότι είχαν κριθεί όλα και φώναζες το «siamo noi, siamo noi, i campioni dell' Italia siamo noi» και ανυπομονούσες για την κούπα, μέχρι που ήρθε το 57o λεπτό...


Τι έγινε από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το τέλος του ματς, ειλικρινά, δε θα το ήξερες αν δεν υπήρχε η δυνατότητα να δεις φάσεις μετά. Γιατί είναι η στιγμή που δακρύζεις χωρίς να το καταλάβεις, συνειδητοποιώντας ότι τελικά δεν είναι πλάκα, ούτε θα αλλάξει κάτι την τελευταία στιγμή... Ο ποδοσφαιριστής που ήταν πάντα εκεί, δε θα είναι πλέον. Γιατί τα χρόνια όντως περνάνε, τόσο γι' αυτόν που είναι μέσα στο γήπεδο, όσο και για σένα που έρχεται η ώρα να... ενηλικιωθείς οπαδικά, αποχαιρετώντας αυτόν που αγάπησες περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.

Αυτόν που κάποτε είχε πει ότι του έκανε εντύπωση το γεγονός ότι στο τελευταίο ματς του Μισέλ Πλατινί, του ειδώλου του, στο Τορίνο έβρεχε. Οπως συνέβη και με τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Οχι πολύ, αλλά όσο έπρεπε για να δένει τέλεια με τα συναισθήματα, δημιουργώντας μια υπέροχη, όμορφη, μελαγχολική μέρα. Οπως είναι και η Γιουβέντους, ίσως...