Ο Πισιτέλι ήταν μια ηγετική μορφή στην κερκίδα της Λάτσιο. Ενας αρχηγός των Ultras της ομάδας της Ρώμης που είχε κερδίσει το σεβασμό και των αντιπάλων του. Είχε όμως ανοιχτές δουλειές και με τον υπόκοσμο.
Ο «Diabolik», των ακροδεξιών απόψεων, κατηγορήθηκε για εκβιασμούς, εμπόριο ναρκωτικών, αδήλωτα εισοδήματα. Μπήκε φυλακή. Βγήκε και επέστρεψε στο πέταλο. Το τέλος του γράφτηκε με τη δολοφονία του.
Μετά την κηδεία του, η οποία έγινε παρουσία της αστυνομίας, ένα από τα παιδιά του Πισιτέλι έγραψε μια επιστολή. Ακολουθεί το μήνυμα, όπως το ακριβώς το έγραψε μία από τις κόρες του...
«Σήμερα, σε αντίθεση με ό,τι σας δείχνουν στην τηλεόραση, ήμουν στην κηδεία του πατέρα μου, κάτι που ο αρχηγός της αστυνομίας μάλλον ξέχασε, όπως το ξέχασαν και τα τσακάλια οι δημοσιογράφοι (γιατί μόνο τα τσακάλια χαίρονται με τις κακοτυχίες των άλλων).
Ο αρχηγός της αστυνομίας δημιούργησε, στο τέλος της τελετής, πηγαίνοντας κόντρα σε όσα είχαν συμφωνηθεί, μια απίστευτη δυσφορία, τόσο στους συνεργάτες του όσο και σε εμάς της οικογένειας.
Ξεκάθαρα ο αρχηγός της αστυνομίας... έπρεπε να προκαλέσει αυτή τη δυσφορία για να ενισχύσει την αρχική του θέση, για να δώσει δίκιο στον Τύπο, ή καλύτερα θα του είχε στοιχίσει ακριβά αν ο Τύπος είχε γράψει ότι όλοι όσοι βρέθηκαν στην κηδεία είχαν κρατήσει (όπως είχαν υποσχεθεί) μια σωστή και σεβάσμια συμπεριφορά προς την οικογένεια και προς τον πατέρα μου.
Αποφάσισαν, έπειτα από δύο εβδομάδες δοκιμασίας (η οποία ακόμη συνεχίζεται με δεδομένο ότι δεν έχουν βρει τον δολοφόνο), να αφήσουν το φέρετρο του πατέρα μου μόνο του κάτω από τον ήλιο για δύο ώρες, επειδή ο αρχηγός της αστυνομίας απαγόρευσε στη νεκροφόρα να περάσει μέσα από τους οπαδούς, παραβιάζοντας τη συμφωνία που είχαμε κάνει. Βασικά, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι στην κηδεία ακολουθήθηκε ένα πρόγραμμα που εμείς τηρήσαμε αλλά αυτός “όχι”, γιατί σε αντίθεση με τον αρχηγό της αστυνομίας, στο σπίτι μου όταν δίνουμε τον λόγο μας, τον κρατάμε.
Η πλειοψηφία των συνεργατών του αρχηγού της αστυνομίας ντράπηκαν. Οχι για εμάς, αλλά για αυτά που τους ζήτησε κάποιος από μία πολυθρόνα να κάνουν.
Θα ήθελα να μπορούσα να σας δείξω τους συνεργάτες του αρχηγού της αστυνομίας να κουνάνε τα κεφάλια τους, πικραμένοι για αυτά που έκαναν. Θα ήθελα να μπορούσα να σας δείξω τη μητέρα μου πεσμένη στο έδαφος την ημέρα της κηδείας του συζύγου της. Θα ήθελα να μπορούσα να σας δείξω εμάς τις κόρες του, να μας ακολουθούν οι δημοσιογράφοι από την εκκλησία, όπου φιλήσαμε για τελευταία φορά τον πατέρα μας, μέχρι την ταφή στο νεκροταφείο (φτάνοντας εκεί με 130 χλμ./ώρα και με τις σειρήνες στα περιπολικά να σφυρίζουν δυνατά λες και ήταν καταδίωξη). Θα ήθελα να μπορούσα να σας δείξω τον παππού μου με το οξυγόνο, για δύο ώρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο κάτω από τον ήλιο, να περιμένει για να μπορέσει να ακολουθήσει τον γιο του. Θα ήθελα να μπορούσα να σας κάνω να ακούσετε τη μάζα, μια μάζα μέσα στην οποία ένας άνθρωπος της Εκκλησίας, ένας monsignore, ανέφερε τον πατέρα μου σαν “Diabolik”, για να τον αναφέρει μετά ως Φαμπρίτσιο, σύζυγο, πατέρα και γιο.
Θα ήθελα να μπορούσα να σας κάνω να ακούσετε αυτά που δε σας έδειξαν, να ζητάω, να ουρλιάζω, έπειτα από μισή ώρα κάτω από τον ήλιο, με τη μητέρα μου σε ένα ασθενοφόρο, να κατέβει επιτέλους το αυτοκίνητο με τον πατέρα μου. Γιατί σε εκείνο το αυτοκίνητο για πολλούς υπήρχε ένα φέρετρο με ένα σώμα χωρίς ζωή, αλλά για εμένα σε εκείνο το φέρετρο ήταν ένα κομμάτι της καρδιάς μου, ήταν ο άνθρωπος που έπρεπε να με συνοδεύσει στην εκκλησία όταν παντρευτώ, ο άνθρωπος που ήθελε να με δει όταν θα παίρνω το πτυχίο, ο άνθρωπος που με μεγάλωσε, ο άνθρωπος που κοιμόταν δίπλα μου όταν ήμουν στενοχωρημένη, ήταν ο πατέρας μου και αυτό θα έπρεπε να σας αρκεί.
Δε δικαιολογώ τον εαυτό μου, απλά λέω την αλήθεια για όσα έγιναν, αυτή που ευτυχώς περισσότερα από 1.000 άτομα μπόρεσαν να δουν με τα μάτια τους, αλλά δυστυχώς εσείς δε θα μπορέσετε να δείτε ποτέ.
Κατόπιν αυτών, θα συνεχίσω να περπατάω με το κεφάλι ψηλά πάντα και δε θα είμαι ποτέ όπως προσπαθείτε να με περιγράψετε εσείς. Ποτέ!».
Σχετικά θέματα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου