Η ποδοσφαιρική ανισότητα που πρέπει να ξεπεράσει η Γιουβέντους αν θέλει πραγματικά να πάρει το Champions League

Η Γιουβέντους κατέκτησε το 8ο σερί πρωτάθλημα αλλά το μυαλό των περισσοτέρων είναι στην Ευρώπη. Εκεί που η ομάδα δεν έχει καταφέρει να φέρει στο Τορίνο την πολυπόθητη κούπα του Champions League.

Η άποψη που ακολουθεί ανήκει στον Μπέπε Φράντσο. Μια εμβληματική φιγούρα των οπαδών της Γιουβέντους με σοβαρό λόγο. Φταίει μόνο ο Αλέγκρι; Είναι ανεπαρκής ο Σέζνι; Τι γίνεται από ’δω και πέρα;

Ακολουθεί το κείμενό του όπως δημοσιεύθηκε στη σελίδα torinoggi.it λίγες ημέρες μετά την εντός έδρας ήττα από τον Αγιαξ που έφερε τον αποκλεισμό στην Ευρώπη.

Ο Μπέπε Φράντσο

«Αυτό που σου δίνει η μοίρα, μερικές φορές στο παίρνει μακριά.

Ηταν μια φανταστική ανατροπή αυτή κόντρα στους Ισπανούς, μια χαρά που έρχεται σε αντιπαράθεση με τη βαθιά απογοήτευση και την πίκρα για τη νύχτα του Champions League κόντρα στους Ολλανδούς.

Το αποτέλεσμα θα μπορούσε και να το υποθέσει κάποιος, αλλά μια τόσο μεγάλη διαφορά στην αθλητική κατάσταση των δύο ομάδων ήταν σίγουρα μη προβλέψιμη. Το ρόστερ μας, αν και υπήρχαν διάφοροι τραυματισμοί (στους οποίους δόθηκε συνέχεια και την ώρα του ματς με τον Ντιμπάλα), σου έδινε την αίσθηση ότι υπήρχε μια ποδοσφαιρική ανισότητα όχι μικρή. Μας ξεπέρασαν.

Η ζωντάνια τους ήταν φανερή, η αγωνιστική ομορφιά ενός παιχνιδιού που αγαπάς.

Στο τέλος παραδοθήκαμε: Μείναμε εκτός από τις πρώτες τέσσερις της Ευρώπης.


Οι ευθύνες; Θα ήταν εύκολο και γρήγορο να βρούμε αποδιοπομπαίους τράγους. Πρώτος από όλους εκείνος που κάθεται στον πάγκο. Κάτι έκανε λάθος κι αυτός σίγουρα, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά θα ήταν μη παραγωγικό και παραπλανητικό να ρίξουμε όλες τις ευθύνες στον Μίστερ.

Στο γήπεδο μπαίνουν οι ποδοσφαιριστές και αυτοί είναι που καθορίζουν, στις καλές ή στις κακές, την εξέλιξη του παιχνιδιού.

Αυτές τις μέρες ακούμε, μάλλον και περισσότερο από όσο θα έπρεπε, κριτικές από γίνονται εκ των υστέρων, οπότε δεν έχουν και μεγάλη βαρύτητα.

Λάθος, γιατί όλοι είναι σε θέση να κράξουν, να κάνουν κριτική όταν έχει γίνει το παιχνίδι.

Πόσοι είναι αυτοί που δε θα είχαν γκρινιάξει αν στη θέση του Μπερναρντέσκι ήταν ο Μπεντανκούρ;

Πολλοί θα ήθελαν τους Κανσέλο και Κιν από την αρχή, αλλά μετά, όταν πέρασαν ως αλλαγές, μάλλον δεν ήταν καλύτεροι από τους Ντιμπάλα και Ντε Σίλιο.

Δυστυχώς, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, η ευρωπαϊκή νοοτροπία, η επίγνωση ότι είναι εκεί για να παίξουν για κάτι σημαντικό, είναι στοιχεία που τα είχαν τρεις: Ο Ρονάλντο, ο Πολωνός τερματοφυλακάρας και ο Εμρέ Τσαν. Και να με συγχωρήσουν όσοι υποστηρίζουν ότι ο Σέζνι δεν είναι κατάλληλος. Χωρίς αυτόν, όπως και χωρίς την επιπολαιότητα των Ολλανδών σε κάποιες φάσεις, το ματς θα έληγε χειρότερα... Δυστυχώς για να κατακτήσεις την κορυφή της Ευρώπης θέλεις κάτι άλλο. Το χάσμα που πρέπει να καλύψουμε είναι ακόμη ευρύ, ειδικά αθλητικά και στη νοοτροπία. Χωρίς θυμό και αποφασιστικότητα δεν πας πουθενά.


Η ομάδα που είδαμε κόντρα στους Ισπανούς έμοιαζε με μακρινή ανάμνηση.

Μου έρχεται στο μυαλό ο πατέρας μου, το μακρινό 1973.

Τον θυμάμαι πάντα στην επιστροφή του από το Βελιγράδι, σκυθρωπός, να μου λέει: “Δυστυχώς έτσι πήγε το ματς...”. Ιδια διοργάνωση, ίδιος αντίπαλος, αν και με μεγαλύτερα ονόματα τότε.

Το ραντεβού με την ιστορία, επομένως, αναβλήθηκε. Ακόμη μία φορά.

Με το φετινό, είμαστε στα 23 χρόνια αναμονής.

Σίγουρα, μικρό πράγμα αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν και αυτοί που έπρεπε να περιμένουν 20 χρόνια για να μπορέσουν να δουν μια νίκη σε ντέρμπι.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά, εκείνοι που χαίρονται για τις ατυχίες όλων, ας επαναφέρουν στη μνήμη τους εκείνη την καρέκλα που είχε υψωθεί προς τον ουρανό κάποτε».