Ο φωτογράφος που ήταν υποψήφιος για Pulitzer λόγω των φωτογραφιών που τράβηξε στην τραγωδία του Χέιζελ, μίλησε για την απόφαση να γίνει κανονικά το παιχνίδι.
Ο Νικ Ντίντλικ ήταν στο γήπεδο των Βρυξελλών στις 29 Μαΐου 1985 και έζησε από κοντά τα γεγονότα, απαθανατίζοντας τα με τον φωτογραφικό του φακό. Γεγονότα που ζουν πάντα στη μνήμη του όπως είπε, μιλώντας για την απόφαση να γίνει κανονικά ο αγώνας.
«Αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα δεν μπορώ ποτέ να το ξεχάσω. Ημουν σε κεντρικό σημείο του γηπέδου και είδα μια σκηνή που είχα δει ποτέ ξανά στη ζωή μου: Δύο κερκίδες γεμάτες κόσμο, μακρινές και τόσο απολύτως ανοιχτές. Λίγο μετά, κατάλαβα ότι αυτό το κενό που υπήρχε ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων ήταν επειδή κάτι συνέβαινε εκείνη την στιγμή και τους έσπρωχνε. Και ήταν κάτι που έσπρωχνε τους Ιταλούς προς μια στενή, μικρή γωνία, μέχρι που τους πίεσε ως το τέλος...», είπε αρχικά ο Ντίντλικ και συνέχισε.
«Αρχισα, επομένως, να κοιτάζω προς εκείνη την πλευρά γιατί ήταν πραγματικά ασυνήθιστο να βλέπεις ένα τέτοιο κενό σε γήπεδο. Ετσι πλησίασα, μέχρι την στιγμή που κατέρρευσε ο τοίχος. Δεν ήταν ψηλός, 3 ή 4 μέτρα, αν θυμάμαι καλά. Κατέρρευσε όμως ξαφνικά, πλακώνοντας τον ένα οπαδό με τον άλλο. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αποφασίζουν να γίνει το ματς. Δεν ξέρει ο κόσμος τι έχει γίνει εδώ;"».
Και ολοκλήρωσε: «Καταλαβαίνω τώρα, εκ των υστέρων, ότι το έκαναν επειδή δεν ήθελαν να μπλεχτούν οι Αγγλοι με τους υπόλοιπους. Και πιθανότατα αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση εκείνη την στιγμή, διότι επέτρεψε στην αστυνομία να μπει στο γήπεδο και να προετοιμαστεί για το τέλος του ματς. Και αυτό τουλάχιστον επέτρεψε το να ολοκληρωθεί η βραδιά αρκετά καλά στο τέλος, χάρη κυρίως στην απόφαση να γίνει ο αγώνας».
Ο Νικ Ντίντλικ ήταν στο γήπεδο των Βρυξελλών στις 29 Μαΐου 1985 και έζησε από κοντά τα γεγονότα, απαθανατίζοντας τα με τον φωτογραφικό του φακό. Γεγονότα που ζουν πάντα στη μνήμη του όπως είπε, μιλώντας για την απόφαση να γίνει κανονικά ο αγώνας.
«Αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα δεν μπορώ ποτέ να το ξεχάσω. Ημουν σε κεντρικό σημείο του γηπέδου και είδα μια σκηνή που είχα δει ποτέ ξανά στη ζωή μου: Δύο κερκίδες γεμάτες κόσμο, μακρινές και τόσο απολύτως ανοιχτές. Λίγο μετά, κατάλαβα ότι αυτό το κενό που υπήρχε ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων ήταν επειδή κάτι συνέβαινε εκείνη την στιγμή και τους έσπρωχνε. Και ήταν κάτι που έσπρωχνε τους Ιταλούς προς μια στενή, μικρή γωνία, μέχρι που τους πίεσε ως το τέλος...», είπε αρχικά ο Ντίντλικ και συνέχισε.
«Αρχισα, επομένως, να κοιτάζω προς εκείνη την πλευρά γιατί ήταν πραγματικά ασυνήθιστο να βλέπεις ένα τέτοιο κενό σε γήπεδο. Ετσι πλησίασα, μέχρι την στιγμή που κατέρρευσε ο τοίχος. Δεν ήταν ψηλός, 3 ή 4 μέτρα, αν θυμάμαι καλά. Κατέρρευσε όμως ξαφνικά, πλακώνοντας τον ένα οπαδό με τον άλλο. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αποφασίζουν να γίνει το ματς. Δεν ξέρει ο κόσμος τι έχει γίνει εδώ;"».
Και ολοκλήρωσε: «Καταλαβαίνω τώρα, εκ των υστέρων, ότι το έκαναν επειδή δεν ήθελαν να μπλεχτούν οι Αγγλοι με τους υπόλοιπους. Και πιθανότατα αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση εκείνη την στιγμή, διότι επέτρεψε στην αστυνομία να μπει στο γήπεδο και να προετοιμαστεί για το τέλος του ματς. Και αυτό τουλάχιστον επέτρεψε το να ολοκληρωθεί η βραδιά αρκετά καλά στο τέλος, χάρη κυρίως στην απόφαση να γίνει ο αγώνας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου