Η απόφαση να δοθεί στη Μίλαν το καλοκαίρι, με τον Ματία Καλντάρα (πολλά υποσχόμενος) να τον ακολουθεί και τον Λεονάρντο Μπονούτσι να επιστρέφει στο Τορίνο, δεν έγινε δεκτή με ικανοποίηση από τον κόσμο. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ο Μπονούτσι, αλλά ακόμη κι αν δεν είχαμε τη δική του επιστροφή, η παραχώρηση του Ιγκουαΐν (αστέρι) από μόνη της θα προκαλούσε μια δυσαρέσκεια. Οπως και έγινε.
Οπως έγινε κι άλλες φορές σε αυτά τα χρόνια της προεδρίας του Αντρέα Ανιέλι και των Φάμπιο Παράτιτσι και Μπέπε Μαρότα. Αν ψάξουμε στην Ευρώπη, μάλλον δε θα βρούμε άλλη ομάδα αυτού του επιπέδου, αυτού του στάτους, που να έχει δώσει μέσα σε λίγα χρόνια έναν Βιντάλ (αστέρι), έναν Πογκμπά (αστέρι), να έχει αφήσει τον Τέβες (στη δύση της καριέρα του) να επιστρέψει στην Μπόκα Τζούνιορς, να έχει πουλήσει έναν πιτσιρικά με ταλέντο όπως ο Κομάν (πολλά υποσχόμενος), να έχει πουλήσει ακόμη και τον Μπονούτσι, ασχέτως αν επέστρεψε ένα χρόνο μετά.
Δικαιώθηκε, τελικά, η Γιούβε για αυτές τις αποφάσεις; Ναι. Μπορεί ο Βιντάλ ή ο Πογκμπά να έλειψαν κάποιες φορές αγωνιστικά, αλλά η πορεία τους, τα όσα είδαμε από τον Χιλιανό στα τέσσερα του -με τη φετινή σεζόν- μακριά από το Τορίνο και από τον Γάλλο στα τρία του στην Αγγλία, δείχνει ότι οι μπιανκονέρι... δεν καταστράφηκαν.
Σε αυτά τα χρόνια κυριαρχίας της, η Γιουβέντους δεν έχει φοβηθεί να παραχωρήσει αρκετούς παίκτες που ήταν ήδη ονόματα ή θα μπορούσαν να γίνουν ή έδειχναν ότι έχουν ταλέντο ή ήταν συμπαθείς στους τιφόζι. Κανενός η πορεία, τελικά, δεν έκανε τους μπιανκονέρι να σκεφτούν ότι... έφαγαν ήττα. Και η ικανότητα να παίρνεις τη σωστή απόφαση σε ό,τι αφορά την παραχώρηση κάποιου, είναι το ίδιο ή και πιο σημαντική από τη σωστή απόφαση για την απόκτηση κάποιου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου