«Η Γιούβε ήταν μαγική και εκείνοι οι Προφήτες της»

Ο Μπέπε Φράντσο αρθρογραφεί για το ποδόσφαιρο του σήμερα αλλά και για το ποδόσφαιρο του χθες. Αυτό που οι μεγαλύτεροι αγάπησαν και ακολούθησαν πιστά.

Με αφορμή το ντέρμπι με την Τορίνο, η εμβληματική φιγούρα της Γιουβέντους έγραψε το παρακάτω κείμενο το οποίο και μεταφέρουμε αυτούσιο…

Η μνήμη γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, όταν η έξοδος από την εφηβεία συναντούσε τον δρόμο προς τη νεολαία.
Η Μπαριέρα του Μιλάνο ήταν ένα κοινωνικό εργαστήριο, με τις διάφορες «μπάντες» να φωλιάζουν παντού: Στα μπαρ, στους πάγκους των κήπων, γύρω από τις πλατείες.

Το Radio Manila, με το Juke Box, άπλωνε ηχητικές νότες με αφιέρωση, ο ήχος από τα σκουλαρίκια που ακούγεται σχεδόν δίπλα στα τοιχώματα του Bowling, ενώ στο Cinema Maior στην Corso Giulio Cesare προβάλλονται εικόνες από... ροζ ταινίες, λατρεμένες για τους συνταξιούχους. Το πραγματικό θέαμα, όμως, το έβλεπες κοιτώντας προς τον ουρανό.

Το βλέμμα συναντούσε τα πολλά μπαλκόνια στη Via Calvi, στη Via Mercadante και πολλούς άλλους δρόμους, μέχρι την είσοδο του corso Taranto.

Ενα θέαμα πολύχρωμο: Λευκό, μαύρο, γκρανάτα, τρικολόρ. Ηταν μια πολυχρωμία απλωμένων σημαιών, οι οποίες αποδείκνυαν και την ποδοσφαιρική Πίστη του κάθε κατοίκου.

Ενας στολισμός με σημαίες που ήταν μια σταθερά τις παραμονές του ντέρμπι, μετά από κάθε σπουδαία νίκη και μετά και από κάθε επώδυνη ήττα, γιατί στο πείραγμα της γειτονιάς ήταν υποχρεωτικό να επαναβεβαιώσεις την πίστη σου.

Η σημαία που κατέβαινε, υπογράμμιζε τη ντροπή.

Πανέμορφα εκείνα τα μπαλκόνια, εκείνοι οι δρόμοι γεμάτοι κουρτίνες, γεμάτοι πανό και φωτογραφίες ποδοσφαιριστών που κρέμονταν σαν πανό.

Σύμβολο μιας πόλης που ζούσε το γεγονός, που έσβηνε, που έκλαιγε από πάθος.


Την εβδομάδα πριν το ντέρμπι, για να επιβεβαιώσεις ακόμη περισσότερο το τελετουργικό, έπρεπε να αλλάξεις μαγαζί που έπαιρνες εφημερίδα, να αποφύγεις αυτόν που αγόραζες τσιγάρα, να αρνηθείς να πιεις καφέ στο γνωστό μπαρ.

Για να αποφύγεις κάθε επαφή με αυτόν που, παρά το γεγονός ότι αστειεύεσαι και γελάς μαζί του όλο τον χρόνο, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είναι «ο Εχθρός».

Από αυτόν, δεν άντεχες το σαρκαστικό χαμόγελο του, τον τρόπο με τον οποίο εξέφραζε τη λύπη του για τον τραυματισμό αντιπάλου, το πανί που έβγαζε με έναν ταύρο και το οποίο ποιος ξέρει πώς είχε επιβιώσει τόσα χρόνια από τη ναφθαλίνη.

Καμία συνεργασία μαζί του, με τον «διαφορετικό», στην ποδοσφαιρική πίστη, στα χρώματα.

Κανένας τσακωμός, ούτε καν λεκτικός.

Για να αποφύγεις διαφωνίες, για να διαλύσετε τις διαφωνίες, ο καθένας με τους δικούς του.

Κόσμος και βόδια από τις δικές σας χώρες, και για εμάς τους Gobbi, «η Γιούβε ήταν μαγική και εκείνοι της Filadelfia οι Προφήτες της».