Ηταν 9 Σεπτεμβρίου 2006 όταν οι μπιανκονέρι αντιμετώπισαν στο Ρίμινι την τοπική ομάδα για την πρεμιέρα της Serie A. Από τότε πέρασαν 12 χρόνια, μέσα στα οποία η Κυρία πέρασε δύσκολα αλλά στάθηκε ξανά στο ύψος της και κυριάρχησε/κυριαρχεί όπως ποτέ ξανά στο παρελθόν, σε ιταλικό επίπεδο.
Για όλα αυτά, η Tuttosport έγραψε ένα άρθρο και το παραθέτουμε αυτούσιο.
«Ηταν ένα απόγευμα ζεστό και σουρεαλιστικό. Ηταν ακριβώς πριν 12 χρόνια, στις 9 Σεπτεμβρίου 2006: Η Γιουβέντους πατούσε το χορτάρι του Romeo Neri του Ρίμινι και άρχιζε τη σεζόν στη Serie B. Ηταν μια ομάδα ερειπωμένη από το πιο παράλογο και τρομερό καλοκαίρι της ιστορίας της, αλλά όπως και να έχει παρουσίαζε, όπως ένα παλιό αυτοκρατορικό μνημείο, απομεινάρια του μεγαλείου της, έχοντας στην 11άδα τρεις παγκόσμιους πρωταθλητές (Ντελ Πιέρο, Μπουφόν, Καμορανέζι) και μια Χρυσή Μπάλα (Νέντβεντ). Αν μέσα σε αυτή την μπερδεμένη κατάσταση, μέσα σε αυτή την απογοήτευση στην οποία ήταν τότε ο λαός των μπιανκονέρι, εμφανιζόταν κάποιος για να τους καθησυχάσει όλους λέγοντας “σε 12 χρόνια θα έχετε κατακτήσει 7 πρωταθλήματα, θα έχετε πάει σε δύο τελικούς Champions League, θα έχετε δει στην ομάδα σας κάποιους από τους πιο ταλαντούχους παίκτες της Ευρώπης και θα αποκτήσετε και τον πιο δυνατό όλων”, κανείς δε θα τον πίστευε.
Σε εκείνο το απολαυστικό απόγευμα στην Εμίλια-Ρομάνια, οι τιφόζι μπιανκονέρι είχαν άλλες σκέψεις, αφού στη θέση του CR7 ήταν ο AR10 για να τους κρατήσει απασχολημένους. Ο Αντριάν Ρικιούτι, σκόρερ του γκολ με το οποίο η Ρίμινι πήρε μια παράδοξη ισοπαλία από τη Γιουβέντους, η οποία σαν φυλακισμένη σε εφιάλτη δε νίκησε καν στο πρώτο της ματς στη Serie B. Στο 74ο λεπτό εκείνου του αγώνα, μετά το γκολ του Αργεντίνου της Ρίμινι, μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να υποθέσει με σαφήνεια την πλήρη αποκατάσταση εκείνου του ποδοσφαιρικού ναού που καταστράφηκε από το Calciopoli.
Δώδεκα χρόνια μετά, όμως, δυσκολεύεται κανείς να θυμηθεί την κριτική στον Ντεσάμπ (ο οποίος κατέκτησε και ένα Μουντιάλ), τις απαραίτητες αποκρούσεις του Μπουφόν, τον Ντελ Πιέρο που άρχισε εντυπωσιακά αλλά κουράστηκε στο τέλος. Κι όμως, 12 χρόνια είναι μια σχετικά σύντομη χρονική περίοδος και υπάρχουν ποδοσφαιριστές -στο γήπεδο εκείνη την ημέρα- που είναι ακόμη σε δάση και ένας είναι ακόμη στη Γιουβέντους: Ο Τζόρτζιο Κιελίνι, ένας νεαρός με ταλέντο τότε, ο αρχηγός της πιο σεβαστής ομάδας του Champions League μετά την απόκτηση του Κριστιάνο Ρονάλντο, τώρα.
Τι έχει γίνει σε αυτά τα 12 χρόνια το ξέρουν όλοι. Γιατί έγιναν, ίσως, το αναρωτιούνται λίγοι. Γιατί η ανάσταση της Γιουβέντους και η επιστροφή της στην κορυφή είναι μια αλχημεία του μάνατζμεντ με την αγάπη. Η Γιουβέντους δεν πεθαίνει ποτέ γιατί υπάρχει μια ιδιοκτησία που δεν τα παρατάει στις δυσκολίες, αλλά πάνω από όλα στις δυσκολίες προγραμματίζει, παραμένει σταθερή και συνεπής στα πλάνα, συμμετέχει με την καρδιά αλλά σκέφτεται με το μυαλό. Ο οποίος είναι, άλλωστε, και ο μόνος τρόπος για να περάσεις από τον Ρικιούτι στον Ρονάλντο χωρίς να χαθείς και να μην ξαναβρείς τον δρόμο...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου