Το κεφάλαιο Γιούβε, τυπικά, έκλεισε χθες για τον Principino με την επίσκεψη στην Continassa για να αποχαιρετήσει τους συμπαίκτες του και τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, λέγοντας λίγες ώρες το «αντίο» και στους τιφόζι. Ή μάλλον γράφοντας το, αφού με ένα γράμμα που ανέβασε στα social media ο Μαρκίζιο αναφέρθηκε σε όσα έζησε στους μπιανκονέρι σε αυτά τα 25 χρόνια.
Παραθέτουμε αυτούσιο το γράμμα του Κλαούντιο.
«Πέρασα τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής μου με το φαντάζομαι αυτό που θα ήθελα να γίνω και τα όνειρα που θα ήθελα να πετύχω μαζί με τη Γιουβέντους, αλλά δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή κατά την οποία να σκεφτώ ότι θα ήθελα να ζήσω μια στιγμή σαν κι αυτή. Ανεξάρτητα από το ποιοι θα είναι οι επόμενοι σταθμοί της ζωής μου, επαγγελματικής και μη, θα ήταν αχρείαστο και λάθος να κρύψω ότι η καρδιά μου και το DNA μου έχουν και πάντα θα έχουν μόνο δύο χρώματα. Φόρεσα για πρώτη φορά τη φανέλα της Γιουβέντους στην ηλικία των 7 ετών και από εκείνη τη στιγμή δεν την έβγαλα ποτέ, ούτε για μια στιγμή. Μεγάλωσα με τη φιλοσοφία της και προσπάθησα πρώτα να την καταλάβω και μετά να την πρεσβεύω, τόσο στο γήπεδο όσο και στη ζωή μου καθημερινά.
Λέμε ότι στη Γιουβέντους "το να νικήσεις δεν είναι σημαντικό, είναι το μόνο που μετράει". Πίσω από αυτή τη φράση, φαινομενικά τόσο απλή αλλά και τόσο αγαπημένη από εμάς τους τιφόζι (ναι, γιατί αν και συνεχίζει να μου φαίνεται αδύνατο, σήμερα είμαι απλά οπαδός), την οποία είπε ο Πρόεδρος Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, κρύβεται το βαθύτερο νόημα του δικού μας τρόπου ζωής.
Το να νικήσεις δεν είναι σημαντικό, είναι το μόνο που μετράει.
Οταν είσαι ένα παιδί με ένα όνειρο, ένα παιδί ανάμεσα σε πολλά. Ξέρεις ότι για αυτή τη φανέλα πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Πάντα.
Το να νικήσεις δεν είναι σημαντικό, είναι το μόνο που μετράει.
Οταν μεγαλώνεις, όταν το όνειρο σου είναι σχεδόν πραγματικότητα, αλλά δεν σου παίρνει το μυαλό και δουλεύεις σκληρά στη σκιά αυτών που ήταν πάντα τα είδωλα σου. Και δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό κάθε μέρα, για αυτή τη φανέλα, γιατί αυτές οι ρίγες όταν ραφτούν πάνω σου είναι υπερηφάνεια, χαρά και ευθύνη.
Το να νικήσεις δεν είναι σημαντικό, είναι το μόνο που μετράει.
Οταν αυτά τα είδωλα γίνονται επιτέλους συμπαίκτες σου και πρέπει να είσαι πιο δυνατός από τα πόδια σου που τρέμουν στην ιδέα να μπεις στο γήπεδο σαν ένας από αυτούς, ανάμεσα τους. Ντελ Πιέρο, Νέντβεντ, Μπουφόν, Τρεζεγκέ, Καμορανέζι και όλοι οι άλλοι. Γιατί ο καθένας ξέρει ότι για τιμήσεις αυτή τη φανέλα πρέπει να κάνεις το καθήκον σου. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για εμάς τους ποδοσφαιριστές αλλά και για τον κάθε οπαδό. Η Γιουβέντους νικάει επειδή είναι η πιο δυνατή στο γήπεδο και εκτός.
Το να νικήσεις δεν είναι σημαντικό, είναι το μόνο που μετράει.
Οταν μένεις πιστός στη συμφωνία που έχεις κάνει με τον εαυτό σου ώστε να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να μην απογοητεύσεις ποτέ αυτούς τους τιφόζι, τους πιο πιστούς, τους πιο ειλικρινείς, τους καλύτερους που μπορεί να υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο.
Οταν συνειδητοποιείς ότι τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής σου ξαφνικά δε θα ανήκουν πλέον στο παρόν, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να συνεχίσεις να νικάς: Ξέρω ότι δε θα χάσω τις αναμνήσεις σου γιατί είναι κομμάτι μου και εγώ πάντα θα είμαι δικό τους κομμάτι, όπου κι αν θα βρίσκομαι.
Με αγάπη για πάντα,
Κλαούντιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου