Οι 5 που εξασφάλισαν μια θέση στην καρδιά κάθε Γιουβεντίνου και ο ιστορικός κύκλος που έκλεισε

Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί όντως το τέλος μιας εποχής. Οχι για αυτή τη Γιουβέντους, αλλά για τη Γιουβέντους των πέντε «ηρώων» του 2006.

Ηταν κάποτε μια ομάδα... ομαδάρα. Μια ομάδα γεμάτη παικταράδες, μια ομάδα-υπερδύναμη αγωνιστικά και οικονομικά, μια ομάδα που βρέθηκε από την κορυφή στον πάτο, από τον παράδεισο στην κόλαση. Μια ομάδα που στιγματίστηκε, λοιδορήθηκε, διαλύθηκε...

Μια ομάδα που μέσα στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της, τουλάχιστον βρήκε τα πραγματικά στηρίγματα της. Τέτοιο ήταν ο κόσμος στις εξέδρες, τέτοιο είναι φυσικά εδώ και 95 χρόνια η οικογένεια Ανιέλι, τέτοιο ήταν αυτοί που αποφάσισαν να την ακολουθήσουν στο ταξίδι που θα ξεκινούσε και αναμενόταν ως το πιο δύσκολο σε όλη αυτή τη θριαμβευτική πορεία της.

«Τα πράγματα είναι απλά. Οι ποδοσφαιριστές θα φύγουν, οι άντρες θα μείνουν». Τα λόγια του Πάβελ Νέντβεντ, περιγράφουν τέλεια τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού, περιγράφουν τέλεια τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης των ποδοσφαιριστών που πήραν πολλά από αυτή την ομάδα και το καλοκαίρι του 2006, όσο κι αν δεν ήταν ευχάριστο, έπρεπε να ανταποδώσουν. Οσοι τουλάχιστον το ήθελαν, το ένιωθαν. Πέντε ήταν τελικά αυτοί. Πέντε τύποι που απέδειξαν ότι δεν ήταν μόνο ποδοσφαιριστές, αλλά και άντρες. Πέντε τύποι που εξασφάλισαν για πάντα μια θέση στην καρδιά κάθε Γιουβεντίνου και αυτό σίγουρα είναι πολύ πιο σημαντικό από ό,τι υλικό κέρδισαν όσοι έφυγαν τότε.

Ο Νέντβεντ, με την παραπάνω ατάκα, δεν έφυγε. Ούτε ο Ντελ Πιέρο. Ούτε ο Τρεζεγκέ. Ούτε ο Καμορανέζι. Ούτε, φυσικά, ο Μπουφόν. Αυτός που θα άντεχε περισσότερο από όλους τελικά. Ο Αλεξ ήταν η μαγεία, η φαντασία, η κλάση. Ο Πάβελ ήταν ο χαρακτήρας, η οργή, το πάθος. Ο Νταβίντ ήταν το γκολ, η εκτέλεση, ο killer. Ο Μάουρο ήταν το ταμπεραμέντο, με την καλή ή την κακή έννοια. Ο Τζίτζι ήταν ο φύλακας-άγγελος τους, αυτός που προστάτευε τους πάντες, αυτός που έχτισε με τους τιφόζι μια πραγματικά ξεχωριστή σχέση.


Σήμερα αυτός ο φύλακας-άγγελος ήταν για τελευταία φορά στην εστία της Γιουβέντους. Ηταν για τελευταία φορά εκεί για να δώσει εντολές στους αμυντικούς του, να εμψυχώσει τους μέσους ή τους επιθετικούς, να πανηγυρίσει με τους τιφόζι γυρίζοντας προς την curva. Σήμερα δεν τελείωσε η καριέρα του Μπουφόν στη Γιούβε, δεν κλείνει ο κύκλος αυτής της ομάδας που έχει σαρώσει τα πάντα, δεν είναι το τέλος μιας εποχής που άρχισε το καλοκαίρι του 2011. Τίποτα από όλα αυτά.

Σήμερα κλείνει ο κύκλος της ομάδας που κάποιοι προσπάθησαν να ισοπεδώσουν το 2006. Σήμερα είναι το τέλος εκείνης της Γιουβέντους, αυτής που έπεσε τότε αλλά ξαναστάθηκε στα πόδια της γράφοντας νέες σελίδες δόξας στην ιστορία τη δική της αλλά και αυτή του ιταλικού ποδοσφαίρου. Σήμερα έκλαψαν πολλοί και... πολύ. Και ήταν δάκρυα χαράς, λύπης, συγκίνησης, υπερηφάνειας, αναγνώρισης, σεβασμού, αγάπης, πραγματικής, καθαρής αγάπης.

Γιατί όλα αυτά περικλείονται στη σχέση του Τζίτζι Μπουφόν με τη Γιουβέντους. Μια σχέση που άρχισε το 2001, έγινε πιο δυνατή το 2006 και τυπικά τελειώνει το 2018. Για να συνεχιστεί για πάντα... Fino alla fine!