Ενας μάγκας των γηπέδων παρέμεινε ψηλά, Νο 1, σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της καριέρας του

Δυο είναι οι εμβληματικές προσωπικότητες που πέρασαν από τη Γιουβέντους τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο και ο Τζανλουίτζι Μπουφόν.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Για προσωπικούς λόγους θεωρώ τον τωρινό αρχηγό της Γιουβέντους πιο έντονη και παρεμβατική προσωπικότητα. Πιστεύω πως, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι διαφορετικοί άνθρωποι, χωρίς να συγκρίνουμε τις ποδοσφαιρικές τους ικανότητες. Εκεί, μέσα στο γήπεδο, και οι δύο έκαναν πάρα πολύ καλά αυτά που έμαθαν.

Ο Μπουφόν έχει ένα ταπεραμέντο που με ελκύει περισσότερο. Με παρακινεί μέσα σε ένα ματς βλέποντας τον να πανηγυρίζει ένα γκολ ή μια απόκρουση. Τον απολαμβάνω να μιλάει γιατί λέει πολύ ωραία και σωστά πράγματα. Ο Τζίτζι, αν και είναι μέγας δημοσιοσχετίστας, είναι πιο… αλάνι από τον Αλεξ. Ποδοσφαιρικά, είναι ένα μάγκας.

Σοβαρός εκεί που πρέπει, μετρημένος στις κουβέντες του, με σεβασμό στον αντίπαλο, την ίδια ώρα που βράζει μέσα του και πωρώνεται λες και είναι οπαδός. Δε διστάζει να κλάψει μπροστά στην κάμερα δείχνοντας τις αδυναμίες του και δε φοβάται να βγει μπροστά αναλαμβάνοντας ευθύνες ή για να παρακινήσει τους άλλους. Αυτός είναι η ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Τζίτζι με δυο-τρεις κουβέντες.

Το βράδυ της Τετάρτης, ο Μπουφόν αποβλήθηκε στο Champions League (αν δεν κάνω λάθος) για πρώτη φορά στην καριέρα του. Και μάλλον για τελευταία, καθώς είναι πιθανό αυτό να ήταν το τελευταίο του επίσημο ευρωπαϊκό ματς με τη φανέλα της Γιουβέντους. Αποβλήθηκε γιατί ένιωσε πως ένας διαιτητής δεν του δίνει τη δυνατότητα να παίξει ακόμη 30 λεπτά για να ολοκληρώσει αυτός και η ομάδα του την ανατροπή του αιώνα.

Διαμαρτυρήθηκε έντονα, πήγε σχεδόν «καρότσι» τον Αγγλο ρέφερι και αντίκρισε την κόκκινη. Ευτυχώς που έμεινε εκεί και δεν έκανε πράξη τα όσα είπε ο Στέφανο Τακόνι. Ο Ιταλός βετεράνος γκολκίπερ της Γιουβέντους δήλωσε πως αν του έσπαγε τα μούτρα, θα έβαζε την ιδανική πινελιά σε μια σπουδαία καριέρα.

Ευτυχώς που ο παρορμητικός Μπουφόν συγκρατήθηκε. Είναι φανερό πως θα ήθελε να κάνει πράξη τα λόγια του Τακόνι, και τα σκέφτηκε πριν τον Στέφανο. Αλλά δεν τα έκανε. Γιατί και σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολα διαχείριση στιγμή, λειτούργησε ως αρχηγός της Γιουβέντους.


Αν ο Μπουφόν πλάκωνε τον Βρετανό, ένα γεγονός που θα χαροποιούσε τα εκατομμύρια των οπαδών της Γιουβέντους, σήμερα θα μιλούσαν όλοι για αυτό και όχι για την επική ανατροπή που δεν έγινε εξαιτίας μιας φάσης στο 93’. Η ατζέντα θα ήταν εντελώς διαφορετική και μια μπουνιά θα ήταν ικανή να βάλει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα την μεγαλειώδη εμφάνιση της Γιουβέντους.

Και τελικά, ο αρχηγός μας θα έφευγε από τα ευρωπαϊκά γήπεδα έχοντας δείρει κάποιον. Νομίζω πως δε χρειάζεται να αναλύσουμε γιατί αυτή δε θα έπρεπε να είναι η τελευταία εικόνα που θα είχαμε από τον Μπουφόν. Απλά δεν άξιζε ένα τέτοιο φινάλε ο αρχηγός. Ούτε το φινάλε που του έλαχε άξιζε, αλλά έφυγε με το κεφάλι ψηλά.

Νο 1 ήρθε, Νο 1 παρέμεινε και έτσι θα φύγει όταν το αποφασίσει. Νο 1. Πάντα ψηλά, βλέποντας όλους τους άλλους από την κορυφή.