Η Γιουβέντους του Λίπι είναι μία από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών γενικά και μία από τις πιο λατρεμένες, αν όχι η πιο λατρεμένη, των Γιουβεντίνων ειδικά. Μια ομάδα που επανήλθε στην κορυφή της Ιταλίας, της Ευρώπης, του κόσμου. Επαιξε μπαλάρα, έκανε σκορ που θα μνημονεύονται για πάντα, γέννησε μια ολόκληρη νέα γενιά Γιουβεντίνων σε όλο τον πλανήτη.
Σε εκείνη την ομάδα μπορούσες να αγαπήσεις πολλά. Την τέχνη του Ντελ Πιέρο, τη φινέτσα του Ζιντάν, το πάθος του Ντάβιντς, το χαμαλίκι του Πεσότο ή του Τακινάρντι, τον τσαμπουκά του Μοντέρο. Του Ουρουγουανού που αγαπήθηκε σαν Ιταλός και έγινε αποδεκτός για πάντα ως Γιουβεντίνος. Και το έδειχνε στους αντιπάλους, το έδειχνε και στους δικούς του όμως, αν χρειαζόταν. Ο Μοντέρο που έμπαινε πρώτος σε οποιοδήποτε τσαμπουκά στο γήπεδο και ειδικά για να προστατεύσει συμπαίκτη του, ήταν ο ίδιος Μοντέρο που τα έβαζε και με τους ultras όταν αυτοί είχαν θέμα με τον Ζιντάν, για παράδειγμα.
Σκληρός, αλλά δίκαιος πάντα. Οχι μόνο όταν αναγνώριζε το λάθος του και αποδεχόταν άμεσα την ποινή που ερχόταν δίνοντας το χέρι του στον διαιτητή πριν αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο, όσο κι όταν αποφάσιζε να στείλει το μήνυμα στον Τότι. «Γιατί του έκανα τέτοιο μαρκάρισμα; Επειδή μας κουνούσε τα δάχτυλα του και έκανε τον νταή επειδή νίκησε μια φορά. Εγώ έχω νικήσει εκατοντάδες φορές στην καριέρα μου αλλά ποτέ δεν ειρωνεύτηκα κανέναν», εξηγούσε ο Μοντέρο για το πώς συμπεριφέρεται ο παίκτης μιας μεγάλης ομάδας.
Και η συμπεριφορά του Μοντέρο ήταν πάντα άψογη στη Γιουβέντους, ακόμη και εις βάρος της οικογένειας του. Η ιστορία με την οδηγία του Λουτσιάνο Μότζι για να αρχίσει ξανά τα ξενύχτια, λίγο μετά τον γάμο του, είναι γνωστή. Οπως γνωστή είναι και η αγάπη των Γιουβεντίνων για τον σκληρό Ουρουγουανό, ο οποίος παραπέμπει σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο ήταν 100% αντρικό άθλημα σε όλα του και κυρίως στη συμπεριφορά εντός αγωνιστικού χώρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου