Η Γιούβε που θυσιάζει το θέαμα, η Γιούβε με το φονικό ένστικτο, η Γιούβε που δεν τα παρατάει ποτέ

Οι δύο νίκες με Λάτσιο και Τότεναμ ήταν δύο νίκες Γιουβέντους. Αυτή που δεν τα παρατάει ποτέ, όπως λέει και ο Ιγκουαΐν, αυτή που είναι ικανή για τα πάντα, κατά τον Μπαρτσάλι.

Μια συζήτηση που γίνεται πάντα, κάθε χρόνο, είναι αυτή για το θέαμα. Συζήτηση που αφορά φυσικά και τη Γιουβέντους. Αλλες φορές προκαλεί εκνευρισμό, με αποτέλεσμα να ακούς τον Αλέγκρι να λέει πως όποιος θέλει να διασκεδάσει μπορεί να πάει στο τσίρκο, άλλες φορές δεν απασχολεί τους μπιανκονέρι. Οπως, για παράδειγμα, γίνεται τώρα που μπαίνουμε στην τελική ευθεία της σεζόν και η ομάδα... σκοτώνει.

Το «σκοτώνει» διαχρονικά έχει διαφορετική ερμηνεία για τους Γιουβεντίνους και διαφορετική για τους υπόλοιπους. Οι άλλοι θα πουν ότι η ομάδα σκοτώνει, όταν θα τη δουν να βάζει πολλά γκολ. Ο Γιουβεντίνος θα το πει όταν δει την ομάδα του να γονατίζει τον αντίπαλο, να τον διαλύει ψυχολογικά. Πώς είναι αυτό το συναίσθημα, μπορούν να το εξηγήσουν οι παίκτες της Λάτσιο ή της Τότεναμ, δύο ματς που η Γιουβέντους πήρε 100% ως Γιουβέντους.


«Εμείς δεν θα παίξουμε ποτέ όπως η Νάπολι και η Νάπολι ποτέ όπως εμείς. Από εκεί και πέρα, αυτό που ξέρω είναι ότι μετράει το αποτέλεσμα. Τον νικητή θυμούνται πάντα», λέει για το θέμα ο Μπαρτσάλι, ο οποίος είναι αρκετά έμπειρος για να καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι όχι για τη Γιούβε μόνο αλλά γενικά για οποιαδήποτε ομάδα το να μπορεί να παίρνει έτσι το αποτέλεσμα. Επαγγελματικά. Ψυχρά.

Δεν υπάρχει οπαδός σε αυτό τον πλανήτη που να μη θέλει να βλέπει την ομάδα του να παίζει μπαλάρα. Σε κάθε ματς, αν γίνεται. Αυτό από μόνο του, όμως, δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας. Αντιθέτως, όταν βλέπεις ότι μια ομάδα διαχρονικά διατηρεί το ένστικτο του killer, καταλαβαίνεις ότι η επιτυχία είναι εγγυημένη. Από εκεί και πέρα, εξαρτάται από την ίδια αν θα το κάνει και με όμορφο τρόπο. Γιατί μπορεί να το κάνει...