Η ομάδα από το Μιλάνο συμπλήρωσε χθες 110 χρόνια ζωής και μπορούμε να ευχηθούμε να τα χιλιάσει (λέμε τώρα…). Τόσο επειδή ως αντίπαλοι πρέπει να έχουμε ένα επίπεδο, όσο κι επειδή δεν την βλέπουμε να γίνεται σύντομα ευθέως ανταγωνιστική, οπότε δεν μας ενοχλεί. Αντιθέτως, μας ενοχλεί όταν κάποιος θέλει να το παίξει οπαδός και ξεθάβει ιστορίες από το παρελθόν χωρίς νόημα...
Σε αυτή την κατηγορία μπαίνει ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο, ο οποίος αγωνίστηκε για πέντε χρόνια στην Ιντερ και η τελευταία μας ανάμνηση από αυτόν, ως νερατζούρο, ήταν το κλάμα στον πάγκο του Ολίμπικο στις 5 Μαΐου 2002. Ο Ρονάλντο, λοιπόν, είναι στο Μιλάνο αυτές τις ημέρες και με αφορμή τα χθεσινά γενέθλια των νερατζούρι, είπε: «Στην εποχή μου παλέψαμε κόντρα σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Εκείνη την περίοδο αξίζαμε περισσότερες νίκες».
Εμείς πάντως, αν ήμασταν στη θέση του Βραζιλιάνου, θα αποφεύγαμε να το παίζουμε τόσο φανατικοί οπαδοί της Ιντερ. Γιατί θυμόμαστε -κι ας μην είμαστε ιντερίστι- ότι ο Μάσιμο Μοράτι ήταν πάντα δίπλα του, τον περίμενε μήνες και μήνες να επιστρέψει από τους δύο σοβαρούς τραυματισμούς, έκανε ό,τι μπορούσε για να είναι πάλι καλά ο Ρονάλντο και τελικά το «ευχαριστώ» του Βραζιλιάνου ήταν να ζητήσει μεταγραφή στη Ρεάλ και αργότερα να επιστρέψει στην Ιταλία για να φορέσει τη φανέλα της Μίλαν, πανηγυρίζοντας και ένα γκολ που έβαζε στην Ιντερ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου