Σκέψεις, υπέρ και κατά, για μια γάτα των πάγκων που ακόμη κι όταν χαμογελάει, μπορεί να σε εκνευρίσει!

Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της Γιουβέντους είναι μία: ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Ο προπονητής που ακόμη κι όταν χαμογελάει, μπορεί να σε εκνευρίσει!

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Την πρώτη του μέρα στο Τορίνο, κάποιος οπαδός κλώτσησε το αμάξι που τον μετέφερε στο προπονητικό κέντρο ενώ δεκάδες ήταν αυτοί που τον έβριζαν. Ο Μαξ αντικατέστησε τον Κόντε γιατί ο Ανιέλι δεν του έδινε τα λεφτά να φάει σε ένα ακριβό εστιατόριο. Για τους τιφόζι ήταν αδιανόητο να φεύγει ένας «δικός» τους άνθρωπος και να έρχεται ένας που στην καλύτερη ήταν αδιάφορος, στη χειρότερη «εχθρός».

Από την πρώτη του σεζόν, ο Αλέγκρι έκανε και τον πιο δύσπιστο να ξεχάσει τον Κόντε. Σε καμία περίπτωση δεν τον έσβησε ο κόσμος από τη μνήμη του, αλλά κατάλαβε καλά πως η ομάδα μπορεί να προχωρήσει ακόμη κι αν δεν κάθεται ένας Γιουβεντίνος στον πάγκο της. Ο Κόντε έκανε το come back και ο Αλέγκρι έδωσε μια δυνατή συνέχεια. Χωρίς τον έναν, δε θα υπήρχε ο άλλος.

Ο τωρινός προπονητής της Γιουβέντους στηρίχθηκε στην επιτυχία και στην ομάδα που άφησε ο προκάτοχός του και ο τέως μνημονεύεται συνεχώς επειδή διατήρησε τον σύλλογο στον αφρό ο νυν. Και οι δύο μαζί ήταν οι δημιουργοί μιας χρυσής εξαετίας.

Ο Αλέγκρι πήρε την Κυρία από το χέρι, όμως, και την πήγε παρακάτω. Αρχικά έκανε το εύκολο: το νταμπλ στην Ιταλία. Και τελικά είναι πολύ εύκολο γιατί το έχει κάνει τρεις φορές σερί. Το δυσκολότερο, και το μεγάλο στοίχημα, ήταν να βάλει τη Γιούβε ξανά στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη. Το έκανε εμφατικά από την πρώτη του κιόλας χρονιά. Πήγε στο ακριβό εστιατόριο και έφαγε. Απλά δεν κάθισε στο πρώτο τραπέζι, ήταν ακριβός από πίσω.


Και αν η ήττα από την Μπαρτσελόνα αντιμετωπίστηκε ως κάτι αναμενόμενο, η ήττα από τη Ρεάλ, δύο χρόνια αργότερα, ήταν κάτι που δεν άρεσε στους περισσότερους. Ναι, είναι σημαντικό να πηγαίνεις κάθε τόσο σε τελικούς. Αν δεν κατακτάς κανέναν όμως, δεν είναι τόσο σημαντικό. Η Γιουβέντους δεν παίζει για τη συμμετοχή. Παίζει για τα τρόπαια.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Ακόμη και σήμερα λοιπόν, ο μίστερ Αλέγκρι δέχεται πολλά πυρά. Από τους δημοσιογράφους στις συνεντεύξεις Τύπου η κριτική είναι έντονη, έντονη είναι όμως και η κριτική του κόσμου. Στην Ελλάδα, δε, είναι σημείο αναφοράς -ενίοτε και… βρισιάς- για τον οπαδό. Και στην Ιταλία όμως συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.

Είναι λάθος να νομίζουν οι οπαδοί της Γιουβέντους στην Ελλάδα πως ο Μαξ δε δέχεται κριτική από τους Ιταλούς. Αρκεί μια ματιά στα social media και στα σχόλια μετά από σημαντικές στιγμές της ομάδας. Είναι λάθος, επίσης, να λέμε «αυτός ξέρει», «αυτός βλέπει κάτι που εμείς δε βλέπουμε» κλπ κλπ. Άλλο η κριτική, άλλο το μπινελίκι. Και όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο και όχι για… κβαντική φυσική, γνώμη μπορεί να έχει ο καθένας. Αρκεί να μην κρύβει εμπάθεια και να μη στηρίζεται σε μηδενιστική-ισοπεδωτική λογική (του στυλ… πάρε τον μπ…).

Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι δε μου άρεσε όταν ήρθε στη Γιουβέντους. Χωρίς να τον έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα, ήμουν αρνητικός απέναντί του. Στην πορεία, με αρθρογραφία στο forzajuve.gr αλλά και σε πολλές συζητήσεις, τον υποστήριξα γιατί ο ίδιος με έκανε ν’ αλλάξω γνώμη με το έργο του. Ο Μαξ έχει προσφέρει στη Γιουβέντους. Και έχει προσφέρει όσο λίγοι προπονητές.

Σήμερα, τριάμισι χρόνια μετά, πιστεύω πως ο Αλέγκρι θα πρέπει να κάτσει για τελευταία σεζόν στον πάγκο της Γιουβέντους, εκτός κι αν κατακτήσει το Champions League. Θεωρώ πως ο κύκλος του κλείνει και αν δεν ανέβει στο πρώτο σκαλί της Ευρώπης, δεν υπάρχει κανένας λόγος να παραμείνει στο Τορίνο.

Αυτά που δε μου αρέσουν στον Ιταλό αλενατόρε τα θεωρώ σημαντικά και δε μου άρεσαν ακόμη κι όταν του έβγαζα το καπέλο και ήθελα να είναι αυτός που θα κοουτσάρει τους μπιανκονέρι.


Τα πιο σημαντικά είναι:

- Δεν κάνει καλή διαχείριση κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών. Δεν είναι ο προπονητής που θα κάνει μια αλλαγή και θα αποδειχτεί «χρυσή», δεν είναι ο προπονητής που θα γυρίσει ένα παιχνίδι.

- Θυσιάζει τόσο πολύ το θέαμα για το αποτέλεσμα, που όταν χρειάζεται να γυρίσει ένα ματς, έχει ξεχάσει πως γίνεται αυτό γιατί τις περισσότερες φορές παίζει μόνο για το αποτέλεσμα.

- Δεν έχει προσωπικότητα απέναντι στη διοίκηση καθώς είναι ένας προπονητής που λέει εύκολα (για να μην πούμε… μονίμως) «ναι». Την ίδια στιγμή, οι ποδοσφαιριστές του δε διστάσουν να κοντραριστούν δημόσια μαζί του (Ντιμπάλα, Μπονούτσι, Λιχτστάινερ…).

- Επί των ημερών του έχουν φύγει μπόλικοι καλοί ποδοσφαιριστές (είτε επειδή πουλήθηκαν, είτε ως ελεύθεροι). Αν στην αρχή ήταν συμπτωματικό, πλέον δεν περνάει απαρατήρητο. Να τους θυμηθούμε: Τέβες, Πίρλο, Βιντάλ, Πογκμπά, Μοράτα, Μπονούτσι, Ντάνι Αλβες. Κάθε χρόνο και απώλειες.

Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι είναι μια γάτα των πάγκων. Μπορεί χωρίς να το καταλάβεις να σε έχει δέσει πισθάγκωνα και να μην κάνεις φάση. Αν βρεθεί όμως στην ίδια θέση, συνήθως δεν καταφέρνει να λύνεται. Γι’ αυτό στην Ιταλία κάνει πλάκα σε όλους και στην Ευρώπη αναλύουμε την αξία της συμμετοχής στον τελικό. Οταν όμως φύγει, όταν το αποφασίσει η διοίκηση δηλαδή, και θα τον χειροκροτήσω και «ευχαριστώ» θα του πω. Περάσαμε όμορφα μαζί του. Απλά νιώθω πως τελματώσαμε. Αλλά τον γουστάρω περισσότερο από πολλούς πιο... mainstream προπονητές.