Η ημέρα που αισθάνομαι τυχερός που έζησα, η βραδιά που με έκανε Γιουβέντους

Ο μεγάλος τελικός σε ένα ιστορικό γήπεδο. Η Ιταλία του Ντίνο Τζοφ, του Γκαετάνο Σιρέα, του Αντόνιο Καμπρίνι, του Μάρκο Ταρντέλι. Η Ιταλία του Πάολο Ρόσι. Η μισή Γιουβέντους στην ενδεκάδα εκείνης της Ιταλίας.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Απέναντί τους είχαν, εξίσου, μεγάλες ποδοσφαιρικές μορφές. Ρουμενίγκε, Λιτμπάρσκι, Μπράιτνερ. Σουμάχερ στο τέρμα. Ενας ευρωπαϊκός τελικός αφού τα λιοντάρια του Εντσο Μπέαρζοτ πέταξαν έξω τη Βραζιλία και την Αργεντινή από ένα μίνι πρωτάθλημα τριών που θα προκρινόταν μόνο ένας. Το τελικό 3-1 έδινε το χρυσό τρόπαιο στους Ιταλούς.

Μιλάμε για την ομάδα που από τη φάση των ομίλων πέρασε με τρεις ισοπαλίες χωρίς να κερδίσει κανέναν! Δεν κέρδισε τη -δυνατή τότε- Πολωνία, δεν κέρδισε τον Καμερούν, δεν κέρδισε το Περού!

Κέρδισε όμως μία από τις καλύτερες Βραζιλίες όλων των εποχών και την Αργεντινή του φιλόδοξου Μαραντόνα και της παρέας του. Κέρδισε 2-0 την Πολωνία στον ημιτελικό και βρέθηκε απέναντι στους Γερμανούς στον τελικό.

Ας θυμηθούμε τι έγινε…






Η εξυπνάδα, το μπρίο, η φαντασία. Το ποδόσφαιρο της δύναμης, του ρεαλισμού. Το ποδόσφαιρο των ρομπότ. Ετσι περιέγραφε ο σπουδαίος Γιάννης Διακογιάννης το παιχνίδι δευτερόλεπτα μετά το 3-0 από τον Αλτομπέλι.

Αυτή η εξυπνάδα, αυτό το μπρίο και αυτή η φαντασία ήταν δημιούργημα της Γιουβέντους. Απλά η «γάτα» που άκουγε στο όνομα Εντσο Μπέαρζοτ τα μετέφερε όλα στη σκουάντρα ατζούρα.

Εκείνες οι μέρες καθόρισαν την ποδοσφαιρική ζωή χιλιάδων φιλάθλων. Για μένα ήταν το πρώτο Μουντιάλ της ζωής μου. Ηταν η εποχή της σπουδαίας Ιταλίας, ήταν η εποχή της μεγάλης Γιουβέντους. Το θυμάμαι σαν τώρα…

Και όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, βλέπω αυτές τις εικόνες, συνδυάζοντας τες με αυτή τη μετάδοση, και ανατριχιάζω. Τριάντα πέντε χρόνια μετά και νιώθεις πως σαν χθες έσφιγγες τη γροθιά σου στο γκολ του Ταρντέλι. Τυχερός που τα έζησα…