Αρθρογραφία | Ποδόσφαιρο
Ο Φραντσέσκο Τότι σταμάτησε το ποδόσφαιρο τιμώντας τη φανέλα που φορούσε για 24 χρόνια. Αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι, φίλοι, ουδέτεροι και εχθροί. Οπως αναγνωρίζεται το ταλέντο του και οι ικανότητές του, ακόμη κι αν είχαμε να τα δούμε μέσα στα γήπεδα καμιά δεκαετία.
Συγκίνηση και δάκρυα στο Ολίμπικο με τους τιφόζι των τζαλορόσι ν’ αποθεώνουν τον αρχηγό τους και εκείνος να φυλακίζει τις στιγμές για όλη του τη ζωή. Για όλους τους άλλους, εμάς, τι ήταν όμως ο Φραντσέσκο Τότι;
Εξαρτάται με ποιες… διαθέσεις κάθεσαι στον καναπέ να δεις κάποια συγκεκριμένα παιχνίδια. Από τα παραδείγματα που ακολουθούν, υπάρχει φυσικά και η εξαίρεση του κανόνα.
Αν είναι κάποιος, ας πούμε, φίλαθλος του ποδοσφαίρου μπορεί να του έφυγε ένα δάκρυ βλέποντας το αποχαιρετιστήριο πάρτι του Φραντσέσκο. Δικαιολογημένο.
Αν είναι φίλος του ιταλικού ποδοσφαίρου και αναζητεί τη χαμένη του λάμψη, επίσης μπορεί να βούρκωσε. Φυσιολογικό. Αν είναι φίλος της Γιουβέντους (όπως και της Ατλέτικο στην Ισπανία, της Μπάγερν στη Γερμανία, τη Μαρσέιγ στη Γαλλία και την Τσέλσι στην Αγγλία) αλλά πάνω απ’ όλα υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ ή τον Παναθηναϊκό, θα είπε «πάει και αυτός ο παικταράς» και θα έριξε μια ματιά στο νέο κουπόνι του Πάμε Στοίχημα.
Αν είναι οπαδός της Γιουβέντους, σα να ζούσε στο Πιεμόντε, στη Λομβαρδία, στη Ματζέντα ή στον ιταλικό νότο, θα έφερνε στο μυαλό του το παρακάτω…
«Κόντρα στη Γιουβέντους κάναμε τα πάντα για να νικήσουμε αλλά ήταν δύσκολο με 11 κόντρα σε 14. Πάντα τα ίδια. Ο διαιτητής επηρέασε τον αγώνα. Εκαναν 30 φάουλ στα πρώτα 10 λεπτά αλλά δεν έβγαλε καμία κίτρινη κάρτα. Θα ήθελα μία φορά να ευνοηθώ κι εγώ για να δω αν η γεύση της νίκης είναι η ίδια. Είμαι υπερήφανος για το πρωτάθλημα του 2001, το πήραμε δίκαια. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος που ξέρω για να νικάω». Κουβέντες του Τότι λιγότερο από ενάμιση χρόνο πριν την τιμωρία της Γιούβε. Στις 8 Μαρτίου 2005.
Ή αυτό… «Δεν ξέρω αν μας νίκησε ο διαιτητής, σίγουρα δεν μας νίκησε η Γιούβε. Είτε παίζουν καλά είτε όχι, νικάνε πάντα. Ολη η Ιταλία πρέπει να το πει: Η Γιούβε πρέπει να πάει σε άλλο πρωτάθλημα, κάθε χρόνο τα ίδια. Θα τερματίσουμε πάλι στη 2η θέση». Αυτά τα είπε το 2014. Στις 5 του Οκτώβρη. Η Γιουβέντους είχε τιμωρηθεί και εκείνος ζητούσε να πάνε οι μπιανκονέρι σε άλλο πρωτάθλημα.
Και μια που μιλήσαμε για την τιμωρία. Ήταν το καλοκαίρι που προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την αδυναμία της Γιουβέντους για να κατεβάσει στη Ρώμη δύο αστέρια της ομάδας. Μεταξύ μας, πολύ καλά έκανε γιατί κοιτούσε το συμφέρον της ομάδας του. Αλλά ένας Γιουβεντίνος δεν πρέπει να τα ξεχνάει.
Ο Τότι είναι για τον καθέναν ό,τι θέλει να είναι. Για τον έναν μπορεί να είναι ο τελευταίος βιρτουόζος της ιταλικής σχολής. Για τον άλλον, ένας πραγματικός αρχηγός. Για κάποιον τρίτο ένας παίκτης σύμβολο. Κανείς δεν πρέπει να δώσει αναφορά πώς και γιατί αντιλαμβάνεται έτσι τον καπιτάνο της Ρόμα.
Αναφορά δεν πρέπει να δώσουν όμως και αυτοί που δε συμπαθούν τον Τότι και δεν ένιωσαν το παραμικρό που σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Το καλύτερο σκιαγράφημα του ποδοσφαιρικού πορτραίτου του Τότι, το είχε κάνει ο Πάβελ Νέντβεντ.
Ο τωρινός αντιπρόεδρος της Γιουβέντους είχε απαντήσει στις δηλώσεις του παίκτη της Ρόμα περί απόσυρσης των μπιανκονέρι από το Καμπιονάτο: «Αν στη δική μου ομάδα, στην έκτη αγωνιστική κάποιος δήλωνε “θα τερματίσουμε δεύτεροι” και αυτός που το είπε είναι ο αρχηγός της, δεν ξέρω αν θα παρέμενε με το περιβραχιόνιο στο χέρι».
Και ο επίλογος θα είναι επίσης του Πάβελ. «Εκείνος ποτέ δεν έπαιξε σε μια ομάδα τόσο μεγάλη όπως η Γιουβέντους και γι’ αυτό δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει να δουλεύει κανείς για έναν σύλλογο τόσο σημαντικό».
Δεν ξέρω τι είναι για όλους τους φιλάθλους ο Φραντσέσκο Τότι, ξέρω όμως τι είναι για τον Νέντβεντ…
Σχετικά θέματα
Χωρίς αυτόν η ρομα ίσως να κέρδιζε περισσότερα...
ΑπάντησηΔιαγραφή