Η ανάλυση της Gazzetta dello Sport για τη Γιούβε που πλέον είναι μια Ferrari

«Βερολίνο 2015-Κάρντιφ 2017. Γιούβε, τώρα είσαι μια Ferrari...», έγραφε η Gazzetta dello Sport λίγο μετά την πρόκριση της Γιουβέντους στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.

Παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρο της εφημερίδας.

«Το να παίξεις δύο τελικούς Champions League μέσα σε τρία χρόνια σημαίνει ότι είσαι ανάμεσα στους σπουδαιότερους της Ευρώπης. Δίνοντας την σωστή αξία στις εκπληκτικές επιτυχίες αυτού του μπιανκονέρο κύκλου, η ομάδα που στις 3 Ιουνίου στο Κάρντιφ θα διεκδικήσει το τρίτο κύπελλο Πρωταθλητριών/Champions League της ιστορίας της, θα είναι μια Γιουβέντους πολύ διαφορετική από αυτή πριν δύο χρόνια.

Η Γιούβε του 2015 έδινε την αίσθηση ότι είχε φτάσει στο Βερολίνο λίγο κατά τύχη. Οχι άδικα, το αντίθετο. Είχε αποκλείσει και την Ρεάλ Μαδρίτης στον ημιτελικό μετά τις κληρώσεις με Ντόρτμουντ και Μονακό.

Είχε πάει σε αυτό το ραντεβού, όμως, σαν ένα αξιόπιστο και ωραίο Σεντάν, το οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μια Ferrari. Και έχασε παλεύοντας κόντρα σε έναν αντίπαλο πιο δυνατό. Ο καημός του στυλ "αχ, αν ο Τέβες έβαζε εκείνο το γκολ το 1-1, αν ο διαιτητής είχε σφυρίξει εκείνο το κράτημα του Ντάνι Αλβες στον Πογκμπά", δεν αλλάζουν την γενικότερη εικόνα.


Επειτα από 24 μήνες, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική: Η Γιούβε θα μπει στο γήπεδο αν όχι ως φαβορί, τουλάχιστον ως ισάξια διεκδικήτρια. Και τα ιερά δόγματα του ποδοσφαίρου, τα οποία μας υπενθυμίζουν ότι η Γιούβε όποτε κατέκτησε αυτή την κούπα απέκλεισε γαλλική ομάδα στον ημιτελικό, έπαιξαν ρόλο μέχρι ένα σημείο.

Ο ίδιος ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι είναι πεπεισμένος ότι έχει στη διάθεση του μια πιο ώριμη ομάδα. Πιο έτοιμη για τα σπουδαία ματς. Στο Βερολίνο ήταν τέσσερις οι ποδοσφαιριστές από το 1ο λεπτό που είχαν ήδη κατακτήσει το τρόπαιο (Εβρά, Πίρλο, Μοράτα, Τέβες) και παρόμοιο θα είναι το νούμερο και τώρα (Ντάνι Αλβες, Κεντίρα, Μάντζουκιτς).

Το θέμα είναι αλλού και αφορά την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών, πολύ διαφορετική. Σήμερα οι φάτσες των πρωταγωνιστών στις δηλώσεις τους, δείχνουν ένα γκρουπ με σπουδαία πίστη, το οποίο ξέρει ότι δεν είναι κατώτερο από την Ρεάλ Μαδρίτης, ο κάτι παραπάνω από πιθανός αντίπαλος.

Πριν δύο χρόνια, πριν αντιμετωπίσουν εκείνο τον Μέσι που τώρα απέκλεισαν χωρίς πολλά-πολλά, η αίσθηση ήταν ότι θα χρειαζόταν να συμβεί κάτι πολύ σπέσιαλ για να ανατραπούν τα προγνωστικά. Σήμερα ο ίδιος ο Αλέγκρι λέει ανοιχτά ότι η Γιουβέντους έχει ό,τι χρειάζεται για να σηκώσει την κούπα.


Αμυνα

Οι ποδοσφαιριστές είναι οι ίδιοι σε ό,τι αφορά το τέρμα και το κέντρο της άμυνας. Το 2015 ο Κιελίνι ήταν νοκ άουτ, έπαιξαν οι Μπονούτσι και Μπαρτσάλι σε 4-3-1-2. Εύκολο να σκεφτείς ότι στο Κάρντιφ ο Αλέγκρι θα ξεκινήσει με BBC και τον Κουαδράδο όπλο από τον πάγκο.

Στα άκρα υπήρξε ένα εντυπωσιακό ποιοτικό άλμα: Ο Λιχτστάινερ είναι ο αναπληρωματικός του εκπληκτικού Ντάνι Αλβες, ο Εβρά πουλήθηκε μετά την τρομερή πρόοδο του Αλεξ Σάντρο. Και οι πρώτες αλλαγές ονομάζονται Μπενάτια και Ρουγκάνι, άλλος πλανήτης σε σχέση με τον Ογκμπόνα.


Κέντρο

Η τετράδα Πογκμπά-Πίρλο-Μαρκίζιο-Βιντάλ, με τον Χιλιανό... ανώμαλο 10άρι, ήταν η καρδιά εκείνης της Γιούβε. Επαιζε με τρεις, με διεισδύσεις στην αντίπαλη περιοχή χωρίς μπάλα από αυτούς τους ποδοσφαιριστές, που είχαν στα πόδια τους 5-10 γκολ την σεζόν.

Σήμερα ο μοναδικός που μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο είναι ο Κεντίρα, αλλά αυτή η Γιουβέντους απλώνει πολύ περισσότερο το παιχνίδι της σε όλο το γήπεδο και μπορεί να ποντάρει στο παιχνίδι σε όλο το γήπεδο από τον Πάουλο Ντιμπάλα, σε ορισμένες περιπτώσεις ο πραγματικός οργανωτής της Γιουβέντους. Εκείνο του 2015 ήταν ένα σπουδαίο κέντρο αλλά αυτό, αν και πολύ διαφορετικό, αν είναι κατώτερο, είναι για πολύ λίγο.


Επίθεση

Αλλος τομέας με άνοδο σε εντυπωσιακό βαθμό. Κουαδράδο και Μάντζουκιτς είναι δύο ακραίοι που ο Αλέγκρι τους ονειρευόταν πριν δύο χρόνια. Ο Μοράτα, εκπληκτικός επιθετικός που όλοι ήθελαν να παραμείνει, δεν έχει τη σταθερότητα και την προσωπικότητα του Ντιμπάλα, ο οποίος είναι ανώτερος και στα... χτυπήματα εκτός περιοχής. Ιγκουαΐν και Τέβες είναι δύο επιθετικοί που δύσκολα συμπίπτουν.

Ο Απάτσε σκόραρε και δημιουργούσε παιχνίδι σε όλο το γήπεδο, ο Πιπίτα είναι ο μοναδικός πραγματικός εκτελεστής μιας ομάδας που μέσα στο 2017 έχει βρει τον τρόπο για να τον αξιοποιήσει στο έπακρο. Ο killer της περιοχής που στο Κάρντιφ θα χρειαστεί σε στυλ "μία μπαλιά, ένα γκολ". Για να σηκώσει το Champions League, ίσως στα μούτρα της Ρεάλ που τον πούλησε χωρίς πολύ δισταγμό στη Νάπολι πριν τέσσερα χρόνια».