Η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει ο ένας στον άλλον σε μια ομάδα που δεν έχει χώρο για μισθοφόρους

Το καλοκαίρι του 2006, ο ποδοσφαιρικός μηχανισμός της Ιταλίας δημιουργούσε ένα σκάνδαλο που δεν έγινε ποτέ.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Εκείνες τις ημέρες, ο Τζανλουίτζι Μπουφόν ήταν ένας από τους ποδοσφαιριστές της Γιουβέντους που αποφάσισε να παραμείνει στην ομάδα παρά την πτώση της στη Serie B.

Ήταν μια απόφαση ανώτερη των μεγάλων και σπουδαίων ικανοτήτων του ως γκολκίπερ…
Σήμερα, στα 39 του, ο καλύτερος τερματοφύλακας των δύο τελευταίων δεκαετιών θα νιώθει δικαιωμένος για την απόφασή του. Σε κάθε ματς, σαββατοκύριακο ή μεσοβδόμαδα, όταν τον δείχνει η κάμερα σε κάποιο γκολ ή στο τέλος μιας αναμέτρησης, ο Μπουφόν πανηγυρίζει με τη γροθιά του υψωμένη για αρκετά δευτερόλεπτα.

Όταν «διψάει» τόσο ένας τερματοφύλακας τέτοιου μεγέθους, τότε καταλαβαίνουμε πόσο «διψά» ολόκληρη η ομάδα. Και ο τρόπος να ξεδιψάσουν είναι ένας. Το τρόπαιο των τροπαίων.

Ο Τζίτζι είναι ένας από εμάς και το θέλει όσο και εμείς και αυτό το πρωτάθλημα αλλά κυρίως  το Champions League. Απλά η διαφορά μας είναι αυτός προσφέρει τα μέγιστα -και- τη φετινή χρονιά για να τα κατακτήσουμε όλα. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιους παίκτες στην ομάδα μας. Είμαστε τυχεροί γιατί τον ζήσαμε από τον πρώτο αγώνα μέχρι σήμερα και εκτός από καλό ποδόσφαιρο μας δίδαξε ότι υπάρχουν ακόμη ποδοσφαιριστές που είναι δεμένοι με την ομάδα τους αλλά και τον κόσμο.


Ο Μπουφόν όπως και πολλοί ακόμη αποτελούν τα παραδείγματα γιατί η Γιουβέντους είναι ένα σκαλί παραπάνω από πολλές ομάδες. Γιατί δεν ήταν ποτέ σύλλογος μισθοφόρων παικτών αλλά ανθρώπων που δένονταν και υιοθετούσαν του DNA της Γιούβε.

Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το DNA δεν μεταλλάσσεται στην πάροδο του χρόνου. Είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που αφήνει ο ένας στον άλλο. Και όλοι μαζί αφήνουν κληρονομιά τα πρωταθλήματα, τους τίτλους και τις διακρίσεις. Ετσι γράφεται η Ιστορία, φίλοι και εχθροί της Γιούβε. Μέσα στα γήπεδα.

Εκεί που αγωνίστηκε ο Σίβορι, ο Μπονιπέρτι, ο Τσαρλς, ο Μπέτεγκα, ο Πλατινί, ο Σιρέα, ο Μπάτζο, ο Ταρντέλι, ο Βιάλι, ο Τζοφ, ο Τζεντίλε, ο Νέντβεντ, ο Τρεζεγκέ, ο Ντελ Πιέρο και εκεί που αγωνίζεται σήμερα ο Μπονούτσι με τον Ντιμπάλα, ο Μπαρτζάλι, με τον Κιελίνι, Εκεί που αγωνίζεται ο Μπουφόν.

Και όταν φύγουν και αυτοί, θα έχουν γαλουχηθεί κάποιοι άλλοι. Και η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται. Αλλά όχι σαν φάρσα. Αυτό έγινε μια φορά. Στο… farsopoli.