Η αλλαγή σόκαρε, απογοήτευσε, ενθουσίασε. Αλήθεια, μας αντιπροσωπεύει το «J»; Τι είναι το στέμμα που έχουμε τόσα χρόνια και δεν έχουμε μιλήσει ποτέ γι’ αυτό;
Ακολουθεί ολόκληρη η επιστολή που σίγουρα βάζει στο τραπέζι όλους τους προβληματισμούς.
«Δύο J σε μαύρο φόντο. Πόσο... απογοητευτικό. Για ένα κλαμπ που γιορτάζει τα 120ά γενέθλια του φέτος, μια οικογενειακή κληρονομιά που εκτείνεται σε περισσότερα από 90 χρόνια, και με τα τόσα πολλά τρόπαια που δεν μπορούν να χωρέσουν όλα σε ένα μουσείο, δύο J φαίνονται ανεπαρκή για να καλύψουν την ιστορία, την παράδοση, τον θρύλο που είναι η Γιουβέντους. Σωστά;
Λοιπόν, μυστηριωδώς για τους οπαδούς όλων των μαύρων και άσπρων πραγμάτων, οι γνώμες μας είναι χωρισμένες όπως αυτά τα δύο αντίθετα χρώματα που αγαπάμε σε συνδυασμό. Και ακριβώς όπως τα αντίπαλα στρατόπεδα σε ό,τι αφορά τον προπονητή, να 'μαστε και πάλι. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Αυτή δεν θα είναι μια δημοφιλής άποψη, οπότε να θεωρήσετε ότι σας έχω προειδοποιήσει...
Πρώτα όμως, επιτρέψτε μου να να βγάλω κάτι από τη συζήτηση: Η ήττα της Κυριακής (σ.σ. εννοεί από την Φιορεντίνα), την οποία ακολούθησε άμεσα η χθεσινή παρουσίαση, ήταν ατυχές timing. Αυτό ήταν μόνο όμως, ατυχές. Θα το αγνοήσω, επομένως, ως παράγοντα από την συζήτηση.
Μου αρέσει το νέο σήμα. Νομίζω πως έχει στυλ, είναι προοδευτικό, είναι δυναμικό και πάνω από όλα είναι γενναίο. Παράλληλα, όμως, διαπιστώνω ότι είναι και σοκαριστικό. Ακόμη και μια ανεπαίσθητη αλλαγή, όπως αυτή του 2005, ήταν δύσκολο να την δεχθούν πολλοί, πόσο μάλλον μια δραματική αλλαγή όπως αυτή τώρα. Και στην εποχή των social media, μοιάζει αφελές να σκέφτεσαι πως κάτι καλό θα βγει από αυτό (ναι, έχω δει το φαλλικό σχήμα όσων ειρωνεύονται).
Ωστόσο, για ένα κλαμπ που αγωνίζεται να αποκτήσει τη φωνή του σε έναν κόσμο γεμάτο με ομάδες που παίρνουν αρκετά περισσότερο χρόνο ομιλίας λόγω του marketing, για ένα κλαμπ που παίζει σε ένα πρωτάθλημα που αγωνίζεται για να γίνει ελκυστικό για τους ουδέτερους και τις νέες γενιές, το να είναι καινοτόμο δεν είναι μια επιλογή. Είναι αναγκαιότητα.
Ας μην ξεχνάμε: Ενα μεγάλο μέρος της ιστορίας, της παράδοσης και του θρύλου της Γιουβέντους είναι το γεγονός ότι ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της καινοτομίας. Πρόσφατα, είδαμε πώς το κλαμπ μετέτρεψε τη δυνατότητα αύξησης των εσόδων με την τριπλή απειλή του J-Stadium, του J-Musem και σύντομα του J-Village. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η ιδιοκτησία και η δημιουργία πολλών εμπειριών για τους οπαδούς ήταν κάτι νέο για την Ιταλία, ήταν από καιρό σύνηθες σε καλύτερη διαφημιζόμενα πρωταθλήματα, όπως αυτά της Αγγλίας και Ισπανίας.
Το οποίο με φέρνει στο καλύτερο μέρος σε ό,τι αφορά το νέο σήμα...
Δώστε μία χρονιά και όλα τα μεγάλα παιδιά στην Ευρώπη θα κάνουν το ίδιο πράγμα. Επειδή η Γιουβέντους το έκανε πρώτη. Πέρασα 15 χρόνια της ενήλικης ζωής μου δουλεύοντας στη διαφήμιση, σε μεγάλες εταιρίες με την οπτική ταυτότητα πολλών παγκοσμίων brands στα χέρια τους. Η διαφήμιση είναι μια βιομηχανία γεμάτη ως το χείλος με εμπειρογνώμονες, στρατηγούς της μάρκας, καλλιτεχνικούς διευθυντές, συγγραφείς και ανθρώπους που δεν κάνουν κάτι άλλο από το να ερευνούν το ανταγωνιστικό τοπίο. Σε πολλές περιπτώσεις, ενώ οι πελάτες αγαπούν τη θεωρία της "καινοτομίας", λυγίζουν όταν έρχεται η ώρα της εφαρμογής και καταλήγουν πίσω στον ίδιο βόθρο -και για τον ίδιο λόγο και οι ανταγωνιστές τους- που έκαναν πάντα προηγουμένως.
Μόνο όταν ένα εμπορικό σήμα κάνει ένα τολμηρό άλμα, θα αρχίσουν να ακολουθούν τα άλλα... Αλλά εμείς, καλύτερα από όλους, ξέρουμε ότι ο δεύτερος δεν είναι πρώτος. Και ο πρώτος ποτέ δεν ακολουθάει.
Σίγουρα, είμαστε όλοι δεμένοι με τον ταύρο, το στέμμα, τις ρίγες. Υπήρχε άφθονο από αυτά σε αυτό το ενιαίο λοφίο, από άποψη συμβολισμού.
Αλλά εκτός από τις ρίγες ως το βασικό οπτικό σύνθημα, συνειδητοποίησε ποτέ ο κόσμος ότι ο ταύρος υπήρχε για συσχετισμό με το ζώο του Τορίνο και ότι δεν ήταν ένα στυλάτο άλλο της Ferrari; Ακουσα κόσμο να το αποκαλεί και ζέβρα, αλλά αυτό είναι κάτι άλλο...
Και πότε ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε για το στέμμα και ό,τι σήμαινε για εμάς;
Το καταλαβαίνω, απλά με τη γυμνή οπτική, είναι δύσκολο να καταπιείς αυτά τα δύο J. Αλλά δεν είναι θέμα μόνο γυμνής οπτικής.
Τα δύο J σε μαύρο φόνο είναι το σήμα στην απλούστερη δυνατή μορφή του. Η πλήρης μορφή είναι στην πλήρη λέξη: JUVENTUS. Σκεφτείτε το Facebook στην πλήρη μορφή του, όπως το F. Η Google κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, γιατί όχι επομένως ένα προνοητικό ποδοσφαιρικό κλαμπ;
Ολα τα χθεσινά μηνύματα από τον Αντρέα Ανιέλι ως τον Πάβελ Νέντβεντ και τον Τζίτζι Μπουφόν, μιλούσαν έντονα για την ιστορία της Γιουβέντους.
Η ιστορία, παράδοση και θρύλος της Γιουβέντους δεν εξαφανίζεται μέσα στη νύα επειδή δεν υπάρχει ο ταύρος του Τορίνο, δεν υπάρχει το στέμμα, δεν υπάρχουν μπιανκονέρι ρίγες στην κορυφογραμμή μας. Η ιστορία, παράδοση και θρύλος της Γιουβέντους είναι στις καρδιές μας και στις αναμνήσεις μας από τις ομάδες που αγαπήσαμε άνα γενιά και θα συνεχίσουμε να αγαπάμε για πολλές γενιές ακόμη. Είναι στο J-Stadium, όπου τραγουδούμε μέχρι να βραχνιάσουμε, και στο J-Musem, όπου δακρύζουμε λίγο κάθε φορά που μπαίνουμε στην αίθουσα τροπαίων και χαϊδεύουμε τη γυάλινη επιφάνεια που περιβάλλει το τρόπαιο του Champions League του 1996.
Και χωρίς να το έχουμε σκεφτεί πολύ προηγουμένως, η ιστορία, παράδοση και θρύλος της Γιουβέντους είναι στο γράμμα J. Ο Τζάνι Ανιέλι μας το δίδαξε αυτό πριν πάρα πολύ καιρό.
Γι' αυτό, αγαπήστε το ή μισήστε το, το J ήρθε για να μείνει. Κι ακόμη κι αν, αυτή την στιγμή, οι απόψεις μας για το νέο σήμα μπορεί να είναι αντίθετες όπως το άσπρο και το μαύρο, αυτά τα δύο χρόνια είναι καλύτερα όταν προχωρούν μαζί. Ας εστιάσουμε λοιπόν όλοι σε αυτό που έχουμε κοινό και ας απολαύσουμε μαζί αυτή την υπέροχη βόλτα στο μέλλον».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου