O σκληρός διαπραγματευτής Ντιμπάλα, ο πιεσμένος Αλέγκρι και η Γιουβέντους που... προσπαθεί να φάει γκολ

Το θέμα Ντιμπάλα αρχίζει να με εκνευρίζει. Και η ομάδα με βάζει στην πρίζα γιατί τώρα έχει όντως μεγάλο ενδιαφέρον το πώς θα αντιδράσει.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Η ευκαιρία στο 89', σου φέρνει αμέσως στο μυαλό το συμβόλαιο του Ντιμπάλα και λες διάφορα. Υπόθεση που έχει δύο σκοπιές αλλά το ότι παραμένει ανοιχτό κάνει κακό. Από την μία, σκέφτεσαι πού πάει το ποδόσφαιρο. Ο Ντιμπάλα υπέγραψε συμβόλαιο το καλοκαίρι του 2015. Πριν 1,5 χρόνο δηλαδή.

Εκανε πολύ δυνατή πρώτη σεζόν και στο ποδόσφαιρο του 2017 πρέπει να πάρει νέο συμβόλαιο, ενώ έχει ως το 2020, για να ανταμειφθεί. Γενικά, οι ποδοσφαιριστές πρέπει να υπογράφουν νέο συμβόλαιο με αύξηση αν κάνουν μία καλή σεζόν. Δεν πρέπει, όμως, να υπογράφουν νέο με μείωση αν κάνουν μία κακή.

Από την άλλη, με βάση όσα λέει ο Μαρότα, η διοίκηση θέλησε να επιβραβεύσει τον παίκτη, δεν το ζήτησε αυτός. Αφού έτσι είναι, η διοίκηση θα πρέπει να το κλείσει κιόλας. Και έτσι όπως γίνονται τα πράγματα, θα πρέπει να το κλείσει σωστά. Ο Ντιμπάλα αποδεικνύεται -γιατί αυτό υποθέτω αφού η υπόθεση τραβάει μήνες- σκληρός στις διαπραγματεύσεις. Δεν είναι κακό, ο Μότζι λέει ότι και ο Ντελ Πιέρο ήταν. Αντιθέτως, προσωπικά το βλέπω για καλό. Ο χρόνος θα δείξει αν το βλέπω σωστά ή όχι, αλλά στον Αργεντίνο έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από ό,τι είχα στον Πογκμπά.

Αν ο Ντιμπάλα δεν έβλεπε τον εαυτό του σαν νέο Ντελ Πιέρο, όπως είπε, θα υπέγραφε αυτό που του πρότεινε αρχικά η Γιούβε. Διπλασιασμό στις αποδοχές. Τέλεια πρόταση. Επειδή, όμως, θέλει όντως να μείνει πολλά χρόνια, ζητάει από τη διοίκηση να αποδείξει κι αυτή το ίδιο. Αν όλοι στο Τορίνο, διοίκηση και Ντιμπάλα, βλέπουν τον Αργεντίνο σαν νέο Ντελ Πιέρο, θα πρέπει αυτό να αποδειχθεί και στην πράξη. Να πάρει ένα συμβόλαιο που θα δείχνει ότι όντως θα χτιστεί γύρω του η ομάδα για πολλά χρόνια.


Και για να κλείσουμε το θέμα Ντιμπάλα, μια αγωνιστική επισήμανση. Στην ηλικία του Πάουλο, ο Αλεξ είχε πάρει Champions League και πήγαινε για πλάκα σε σερί τελικούς. Δεν είναι μειονέκτημα του Αργεντίνου αυτό. Ξέρει πολλή μπάλα και μπορεί να γίνει μεγάλη παικτάρα. Παίκτες σαν τον Ντελ Πιέρο, όμως, έχουν σταματήσει να βγαίνουν.

Οσο για την ομάδα, τώρα αρχίζει το καλό. Τώρα που αμφισβητείται από τους αντιπάλους της, τώρα που παρουσιάζεται σαν ευάλωτη, τώρα που αρχίζει να προβληματίζει και όσους δεν προβληματίζονταν ιδιαίτερα μέχρι τώρα. Σε αυτή την κατηγορία, βάζω και τον Αλέγκρι.

Ο κόουτς έχει πει ότι η ομάδα θα είναι έτοιμη όταν πρέπει. Αυτό το «όταν πρέπει» απέχει πλέον 40-50 μέρες. Η Γιουβέντους των προηγούμενων δύο χρόνων, επί Αλέγκρι, φόρτσαρε λίγο πριν την ρεβάνς των «16» του Champions League. Θα το κάνει και φέτος; Δεν ξέρω.

Η ομάδα που έκανε τρεις νίκες εκτός έδρας στον όμιλο, στην Ιταλία χάνει. Εχει αρχίσει από τα Χριστούγεννα συζήτηση για το αβέβαιο μέλλον του προπονητή, αυτός με την σειρά του κάπου δείχνει να μπερδεύεται -ενδεχομένως επειδή για πρώτη φορά νιώθει τόση πίεση- στις επιλογές του, οι ποδοσφαιριστές κάνουν λάθη που σε τρελαίνουν.

Στα τελευταία ματς, άνα διαστήματα, η Γιουβέντους είναι σαν να... προσπαθεί να φάει γκολ. Τόσο ανόητα λάθη. Κάποιος αναγνώστης του forzajuve.gr αναρωτήθηκε σε σχόλιο του αν ο Αλέγκρι έχασε τα αποδυτήρια. Το ίδιο αναρωτιούνται και κάποιοι Ιταλοί σε δικά τους σχόλια. Ή σκέφτονται παράλογα, ή σκέφτονται λογικά.  

Ακόμη κι αν κάτι έχει σπάσει ανάμεσα σε προπονητή-παίκτες, πάντως, κανείς δεν θα ρισκάρει την σεζόν. Κάποιοι από τους παλιούς, δεν έχουν πολλές ευκαιρίες ακόμη για το Champions League. Και σίγουρα δεν έχουν άλλη ευκαιρία για να πάρουν 6ο σερί πρωτάθλημα και να μείνουν για πάντα στην ιστορία.