Ποιος είναι ο «βαρώνος», ο «στρατιώτης» ή το «λευκό φτερό»; Αυτά είναι τα προσωνυμία των παικτών της Γιουβέντους

Ο Τζάνι Ανιέλι ονόμασε Pinturrichio τον Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Αυτό είναι αρκετά γνωστό. Ας θυμηθούμε τα προσωνύμια άλλων παικτών της Γιουβέντους.

Αφιέρωμα | Γιουβέντους

Ο καθένας έμεινε ή θα μείνει στη μνήμη μας για όσα έκανε εντός αγωνιστικού χώρου. Ολοι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε λόγω κλάσης είτε λόγω πάθους, είτε λόγω τρέλας, κατάφερε να αποκτήσει και ένα nickname. Αλλοι από τους οπαδούς, άλλοι από τους ανθρώπους της ομάδας. Οπως και να έχει, το προσωνύνιο έμεινε.

Οπως, για παράδειγμα, το Pinturriccio του Ντελ Πιέρο από τον Avvocato. Ο Αλεσάντρο ήταν αυτός που διαδέχθηκε τον Ρομπέρτο Μπάτζο, ο οποίος είχε ονομαστεί Il Divin Codino, δηλαδή ο «θεϊκός κοτσιδάκιας», για το στυλ του τότε.

Στυλ -και μάλιστα αρχοντικό όσο λίγοι- είχε ο Μισέλ Πλατινί, ο οποίος ήταν ο Le Roi (ο βασιλιάς) ενώ ο Τζάνι Ανιέλι έβαλε τη φαντασία του και σε ό,τι αφορά τον Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ, τον οποίο είχε ονομάσει Bello di notte. Δηλαδή, ο «ωραίος της νύχτας», επειδή έκανε τις καλύτερες του εμφανίσεις στα ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Ο Τζίτζι Μπουφόν, από την άλλη, έκανε τα καλύτερα του παιχνίδια οποιαδήποτε στιγμή και αυτό ονομάστηκε Superman, ενώ ο Νταβίντ Τρεζεγκέ που δεν απέκρουσε αλλά... κάρφωνε, ήταν ο Trezegol ή αλλιώς Re David (βασιλιάς Δαυίδ).

Ο Πάβελ Νέντβεντ, για να συνεχίσουμε με ποδοσφαιριστές εκείνης της ομάδας, είχε το προσωνύνιο Furia Ceca, δηλαδή «η τσέχικη φούρια» ενώ ο Εντγκαρ Ντάβιντς υπήρξε το πιο πωρωτικό Pitbull της ιστορίας του ποδοσφαίρου.


Στο ίδιο στυλ, πάνω-κάτω, και ο Αρτούρο Βιντάλ, ο επονομαζόμενος και Il Guerriero bianconero, ο μπιανκονέρο πολεμιστής δηλαδή, αλλά εντελώς διαφορετικό ο Αντρέα Πίρλο: Maestro ή απλά... Mozart. Ενας συμπαίκτης τους, ο Αντρέα Μπαρτσάλι, είναι «το τείχος», δηλαδή Il Muro, ενώ την δεκαετία του '90 ο τρελός Αντζελο Ντι Λιβίο είχε πάρει το nickname... Il Soldatino: Ο στρατιώτης, αφού έπαιζε όπου του έλεγε ο προπονητής.

Ο σπουδαίος Αντόνιο Καμπρίνι, από τα τέλη της δεκαετίας του '70 ως τα τέλη αυτής του '80, έπαιζε επίσης παντού: Στο γήπεδο αλλά και στις γυναικείες καρδιές, γι' αυτό και το... Bell'Antonio. Ο ωραίος Αντόνιο. Ωραίο, βέβαια, δεν έλεγες τον Φράνκο Καούζιο αλλά τον έλεγες Il Barone, δηλαδή «ο Βαρώνος».

Τέλος, δύο πρώην άσοι με αρκετά κοινά. Γιουβεντίνοι από πιτσιρικάδες, επιθετικοί, γκολτζήδες, με πολλού τίτλους και με το ίδιο προσωνύνιο. La penna bianca, δηλαδή «το λευκό φτερό», ήταν το nickname, για προφανείς λόγους, τόσο του Φαμπρίτσιο Ραβανέλι όσο και του Ρομπέρτο Μπέτεγκα. Αν και για τον πρώην αντιπρόεδρο, υπήρχε πάντα και το... Bobby gol.