Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος*

Η αλήθεια είναι, ότι μετά το χθεσινό ανέκδοτο στη Γένοβα πολλά πράγματα μου έχουν έρθει στο μυαλό. Στην αρχή γέλασα.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Μετά όταν σκέφτηκα ότι η αξία του παρόντος ρόστερ είναι 442 εκατομμύρια και η Γιουβέντους, το πτώμα αυτής δηλαδή που έβλεπα χθες να σέρνεται σαν καμία μούμια σε κάποια ταινία τρόμου, παίζει τόσο μίζερα, εξοργίστηκα. Ομολογώ πως έκανα πολλή υπομονή ως τώρα.

Δεν ήθελα να γίνω αφοριστικός τόσο σύντομα όσο πέρσι μετά και τα συνεχόμενα κακά αποτελέσματα γιατί θεώρησα ότι μπορεί να επανακάμψει η ομάδα. Αλλά μετά από σκέψη και συζήτηση με ομοϊδεάτες φίλους Γιουβεντίνους θεωρώ πως ήρθε η ώρα να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Πότε δεν εκτίμησα τον Αλέγκρι. Τον θεωρούσα έναν ηττοπαθή «γέρο», με έλλειψη ιδεών για το ποδόσφαιρο και φιλοσοφίας. Έναν καιροσκόπο χωρίς κότσια να εισάγει κάτι καινούριο στο άθλημα, που σαν άλλο αρπακτικό άδραξε την ευκαιρία μια κενής θέσης σε έναν κορυφαίο σύλλογο, και ακολουθώντας την πεπατημένη του προηγούμενου προπονητή, νομίζει, και το πιο τραγικό νομίζουμε, ότι είναι προπονητής της Γιουβέντους.


Πέρσι είχα γράψει αν είχε έρθει η ώρα για αλλαγή (μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο Έφτασε η ώρα για αλλαγή;) και αναφέρθηκα στον νόμο του Μέρφι (μπορείτε να διβάσετε το άρθρο Οι νόμοι είναι η κυριαρχία των κυριάρχων), που νομοτελειακά θα ίσχυε για τη Γιούβε, όπερ και εγένετο.

Και ενώ υπήρχαν αυτά τα προβλήματα (και άλλα), οι περισσότεροι εθελοτυφλούσαν. Τέτοιοι οπαδοί είμαστε. Της νίκης! Η ομάδα νικούσε, οπότε τις μας ένοιαζε για τον Άλεγκρι, για τις αστοχίες του Μαρότα κλπ. Ο φίλος μου ο Α. μου είπε ότι νίκη καμουφλάρει τα προβλήματα. Και έχει δίκιο!

Το πρόβλημα είναι ότι η Γιουβέντους δεν είναι απλά μέτρια, είναι κακή ομάδα. Στο γήπεδο αγωνίζεται όπως κάτι ομάδες σαν την Τραπάνι και Σαλερνιτάνα (ομάδα 442 εκατομμυρίων να θυμίσω πάλι!).

Μίλησαν για μεγάλο διπλό στη Σεβίλη, μόνο που δεν αναφέρθηκε κανείς στην εικόνα της ομάδας μέχρι την κόκκινη του Βάσκες, που ήταν απαράδεκτη. Το κέντρο ήταν ανύπαρκτο και η επίθεση με την άμυνα ήταν ασύνδετες. Για να μην πω για το μούφα πέναλτι που ΟΛΟΙ το έκαναν γαργάρα. Αυτοί είμαστε!


Αφού νικήσαμε σε μια παραδοσιακά δύσκολη έδρα, αφού εξασφαλίσαμε την πρωτιά του ομίλου τι σημασία έχουν αυτά; Και σαν άλλοι αφελείς νομίζουμε πως με αυτή την εικόνα μπορεί η Γιουβέντους να επιβιώσει σε αυτόν τον θεσμό. Τα βλέπουν αυτά στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και το Μόναχο, και κλαίνε από τα γέλια! Δεν είμαστε μόνο αφελείς, είμαστε και βλάσφημοι, και για κάθε βλασφημία υπάρχει και μια νέμεσις.

Και έρχεται η χθεσινή σφαλιάρα από την Τζένοα. Τι να πρωτοσχολιάσω; Ήθελα να ήξερα, τι όνειρο είδε ο Μίστερ και ξεκίνησε με τον Ντάνι Άλβες στην τριάδα των στόπερ. Μα είναι δυνατόν; Έχεις ίσως τον καλύτερο δεξί μπακ όλων των εποχών (ο Καφού είναι το αντίπαλο δέος), φύσει επιθετικογενή ποδοσφαιριστή και τον βάζεις να παίξει στόπερ; Αφού ΔΕΝ ξέρει να παίζει αυτή τη θέση!

Και δεν εκμεταλλεύεσαι ότι αρετές έχει αυτός ο ποδοσφαιριστής αφού τον αχρηστεύεις με αυτόν τον τρόπο. Στο κέντρο με Πιάνιτς, Ερνάνες και Κεντίρα ποιος μάρκαρε χθες; Για να μην σχολιάσω δε, ότι οι δύο από τους τρεις είναι πιο αργοί και από τον θάνατο! Είναι τόσο προβλέψιμος που μέχρι και τις ίδιες αλλαγές κάνει σε κάθε αγώνα.

Φυσικά, και φέτος (!!!) η ομάδα είναι τελείως αγύμναστη και με κακή φυσική κατάσταση. Αυτό φαίνεται πρωτίστως από τους πολλούς τραυματισμούς αλλά και από τη γενικότερη εικόνα. Τι έκαναν 5 εβδομάδες το καλοκαίρι ο Αλέγκρι και το επιτελείο του για να μην έχει αυτή την εικόνα η ομάδα;


Για να μη σχολιάσω δε, ότι αγνοούν την οριστική επιστροφή των τραυματισμένων ποδοσφαιριστών, δίνοντας τη μια μέρα άλλη ημερομηνία και μετά από μερικές μέρες άλλη. Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η φήμη για τον Λέμινα και τα νυχτοπερπατήματα του, που έληξαν άδοξα με την τρακαρισμένη Πόρσε του. Μάλλον δεν το έχω θέσει καλά ως τώρα, δεν είμαστε κακή ομάδα, παιδική χαρά είμαστε.

Η Κυρία δυστυχώς αγωνίζεται σε ένα μέτριο πρωτάθλημα, οι αντίπαλοι της είναι αδύναμοι και είναι πιθανόν να το κατακτήσει ξανά. Προσωπικά, θα προτιμούσα ένα άθλιο τέλος, δηλαδή να χάσουμε κάθε στόχο, ώστε να σταματήσει αυτή η αθλιότητα, η αθλιότητα του Αλέγκρι και όσων των έχουν στηρίξει ως τώρα.

Πρέπει να κάνει η ομάδα ένα ριστάρτ, με έναν σοβαρό προπονητή, ο οποίος σεβόμενος την κουλτούρα του συλλόγου θα επιβάλλει τη δική του φιλοσοφία, με ποδοσφαιριστές επιπέδου Γιουβέντους, και όχι με κάτι τύπους σαν τον Κεντίρα, που κάποτε δεν θα περνούσαν ούτε 10 χιλιόμετρα έξω από το Βίνοβο.

Χρειάζονται ποδοσφαιριστές που έχουν συγκεκριμένο ρόλο στο γήπεδο, όχι να βλέπω τον Ντιμπάλα να κατεβαίνει στο κέντρο για να πάρει μπάλα και τώρα που λείπει αυτός να κατεβαίνει ο Ιγκουαΐν! Είναι ντροπιαστική αυτή η εικόνα της ομάδας και πλέον οι δικαιολογίες τελείωσαν.

* είπε ο Καρλ Μαρξ, 1818-1883, Γερμανός φιλόσοφος.