Αρθρογραφία | Γιουβέντους
Σε μια χρονιά μεγάλων επενδύσεων και ξόδεμα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, η ομάδα του Τορίνο δείχνει τελικά γυμνή σε δύο γραμμές. Στο κέντρο και στην επίθεση. Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο.
Με τον Γκονζάλο Ιγκουαΐν να είναι η βασική αιχμή του δόρατος και παρτενέρ του τον Πάουλο Ντιμπάλα, οι μπιανκονέρι δείχνουν πως σταματούν εδώ. Ο Μάριο Μάντζουκιτς δεν έχει προσφέρει το παραμικρό. Αυτοί είναι και οι μοναδικοί επιθετικοί.
Ο Μάρκο Πιάτσα είναι νεαρός και τραυματίας, δεν είναι όμως καθαρόαιμο φορ. Το ίδιο φυσικά και ο Χουάν Κουαδράδο. Ο Κολομβιανός μπορεί να έδωσε με δικό του γκολ τη νίκη στη Γαλλία αλλά ξέρεις πως θα πετύχει περιορισμένο αριθμό τερμάτων μέσα σε μία σεζόν.
Ο Σιμόνε Τζάτζα δεν αντικαταστάθηκε ενώ τα πειράματα ισορροπιών από τον Αλέγκρι (δίνοντας συμμετοχές στον Μάντζουκιτς, αφήνοντας στον πάγκο τον Ιγκουαΐν) ίσως να διατάραξαν την καλή φόρμα που έδειξε πως είχε από την αρχή ο Αργεντίνος.
Η Γιουβέντους με μόλις τρεις επιθετικούς δεν έχει το πλεονέκτημα να έρθει κάποιος από τον πάγκο και να αντιστρέψει την εικόνα ενός παιχνιδιού που δεν κυλάει όπως θα ήθελαν οι πρωταθλητές και κυπελλούχοι Ιταλίας.
Στο κέντρο τα πράγματα είναι κάπως χειρότερα. Ο Σάμι Κεντίρα είναι ένας χρήσιμος παίκτης που όμως έχει ταβάνι. Ξέρεις τι μπορεί να προσφέρει, δεν περιμένεις ιδιαίτερα περισσότερα. Αλλά κυρίως δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Μπορεί σε ένα ματς να είναι σούπερ αλλά αυτή είναι η εξαίρεση του κανόνα. Και ο κανόνας λέει πως είναι ένα αμυντικό εργαλείο και όχι δημιουργικό.
Μάριο Λεμινά και Ερνάνες έχουν επίσης συγκεκριμένες δυνατότητες. Ο πρώτος μπορεί να εξελιχθεί στο μέλλον, όχι όμως στο άμεσο παρόν ενώ ο δεύτερος από εκεί που ήταν το Νο 1 για ν φύγει, τείνει να γίνει βασικός. Η αντιμετώπιση του Ερνάνες εκθέτει τον σχεδιασμό της ομάδας.
Ο Κβάντο Ασαμόα δεν είναι ένας παίκτης που μπορεί να στηριχθεί η ομάδα πάνω του, χρήσιμος αλλά τίποτα το σπουδαίο και ο Στέφανο Στουράρο. Μπορεί να είναι σε καλύτερο επίπεδο από τον Λεμινά και τον Στουράρο αλλά στην πραγματικότητα είναι παίκτης πάγκου. Αυτή ήταν εξάλλου η θέση του όταν η Γιουβέντους ήταν δυνατή στα χαφ.
Ο Μίραλεμ Πιάνιτς δείχνει να ανεβαίνει αλλά η εικόνα που βγάζει είναι πως δεν έχει δέσει ακόμη στο 100% με την ομάδα. Ισως να τον περιορίζει και ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι στο παιχνίδι του. Ο Βόσνιος δεν έχει μετατραπεί ακόμη σε πρώτο βιολί στη μεσαία γραμμή των μπιανκονέρι.
Ο Κλαούντιο Μαρκίζιο είναι η καλύτερη και η πιο σταθερή λύση, αλλά όλοι ξέραμε πως θα ήταν εκτός μέχρι τον Νοέμβριο. Και τελικά, μετά την πώληση του Πογκμπά, η ομάδα στήθηκε πολύ πρόχειρα, με μία λογική «βλέπουμε και κάνουμε».
Αποτέλεσμα; Καμία φαντασία στο παιχνίδι, προβλέψιμη ανάπτυξη, απουσία παικτών που έχουν στοιχεία αιφνιδιασμού. Οι αντίπαλοι προπονητές ξέρουν τι έχουν ν’ αντιμετωπίσουν. Μπορεί μια προσωπική ενέργεια, μια αναλαμπή, να διαμορφώσει μια κατάσταση σε κάποιο παιχνίδι αλλά επί το πλείστον, όλοι ξέρουν τις δυνατότητες των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών αλλά και πώς θα τους αφοπλίσουν.
Η Γιουβέντους στηρίζεται πολύ στην ικανότητα του Ιγκουαΐν να κάνει γκολ τη μισή ευκαιρία, στο ποδοσφαιρικό μυαλό του Πάουλο Ντιμπάλα και του Μίραλεμ Πιάνιτς. Αντε και σε κάποια ενέργεια του Μαρκίσιο, ο οποίος δεν ξεχνάμε όμως πως είναι καθαρό αμυντικό χαφ και όχι δημιουργικό.
Ρεαλιστικά, οι λύσεις είναι λίγες. Τραυματισμοί, rotation, ντεφορμάρισμα, η κακή ημέρα είναι παράγοντες που μειώνουν ακόμη περισσότερο τις επιλογές-λύσεις της ομάδας του Αλέγκρι.
Η Γιουβέντους ξόδεψε πολλά λεφτά φέτος. Είναι μια πραγματικότητα αυτό. Επένδυσε και έφερε κάποιους καλούς και χρήσιμους παίκτες. Άφησε την ομάδα ημίγυμνη όμως. Όταν πουλήθηκε ο Πογμπά, ο Μαρότα είχε πει πως «ψάχνουμε το κερασάκι στην τούρτα», εννοώντας πως ψάχνουν τον αντικαταστάτη του.
«Αλλά και να μην βρεθεί αυτό ο παίκτης, έχουμε μια ωραία τούρτα», είχε συμπληρώσει ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας. Ναι, η τούρτα είναι όμορφη αλλά τώρα που προχωράει η χρονιά και μοιράζονται τα κομμάτια, δείχνει λίγο άγευστη.
Κάτι της λείπει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου