Μου έκλεψαν την ποδοσφαιρική μυσταγωγία, με ώθησαν αλλού και σήμερα αισθάνομαι πολύ τυχερός

Κυριακή μεσημέρι. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ιδανική για ποδόσφαιρο.

Αρθρογραφία | Ποδόσφαιρο

Κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ για να παρακολουθήσω το Εμπολι-Γιουβέντους. Προφανώς η ατμόσφαιρα σε καλούσε να βγεις έξω. Να πας καμιά βόλτα. Αλλά η διαστροφή ζητούσε να δω την Κυρία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Λατρεύω τους μεσημεριανούς αγώνες όσο τίποτα άλλο. Καλός ο ύμνος του Champions League, καλά τα βραδινά ντέρμπι, καλή η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι προβολείς και τα καπνογόνα όταν ανάβουν αλλά το μεσημέρι δε συγκρίνεται με τίποτα.

Είναι η ποδοσφαιρική ώρα των παιδικών μας χρόνων. Είναι η στιγμή που, εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι, βιώναμε τη δική μας μυσταγωγία. Πώς πάνε οι γριές στην εκκλησία το πρωί; Έ, έτσι ακριβώς ήταν και είναι το κυριακάτικο μεσημεριανό γήπεδο.

Η Εμπολι είναι μια μικρή ομάδα του ιταλικού πρωταθλήματος. Πιθανόν του χρόνου να μην είναι καν στην πρώτη κατηγορία. Το γήπεδό της, το Κάρλο Καστελάνι, χωράει κάτι παραπάνω από 16.000 φιλάθλους. Ήταν σχεδόν γεμάτο.

Οι γηπεδούχοι, πιστοί στην ομάδα της πόλης τους ήθελαν να ζήσουν μια ξεχωριστή ημέρα. Το πανό στο κέντρο του γηπέδου «Εμπρός μαγική Εμπολι» σου θύμιζε πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αγαπούν την ομάδα τους δίχως να περιμένουν να τους χαρίσει κάποιο τρόπαιο. «Μαγική Έμπολι»; Είναι φοβερό αν σκεφτεί πως κάποιοι άνθρωποι λατρεύουν και ζουν για την… Εμπολι!

Το Τορίνο δεν απέχει δα τόσο πολύ από την Εμπολι. Στις κερκίδες βρέθηκαν αρκετοί οπαδοί της Γιουβέντους. Το γήπεδο ήταν γεμάτο χρώματα. Μπλε άσπρο για τους γηπεδούχους, άσπρο-μαύρο για τους φιλοξενούμενους. Φωνές και συνθήματα και από τους δύο. Εικόνες που έχουν ξεθωριάσει και σχεδόν ξεχαστεί από τα ελληνικά γήπεδα.

Τα μίζερα ελληνικά γήπεδα που δεν ξέρεις πότε θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα ή θα διακοπεί στη μέση της σεζόν για ένα σωρό σοβαρούς λόγους. Ένα πρωτάθλημα που επιτρέπεται να πάνε μόνο οι γηπεδούχοι στο γήπεδο γιατί κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των αγώνων. Ακατανόητο!

Το γήπεδο δεν το έμαθα ούτε από την Εμπολι, ούτε από τη Γιουβέντους. Το γνώρισα και το βίωσα από τα ελληνικά στάδια που επισκέφθηκα. Αττική, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη. Σχεδόν σε όλες τις έδρες. Πρόλαβα για τα καλά τις εκδρομές στην Ελλάδα και την όργωσα για πολλά χρόνια. Δεν μετανιώνω για καμία από τις στιγμές που έζησα…

Κάποια στιγμή, όσο περνούσαν τα χρόνια και το ποδόσφαιρο αλλά και όλη η ατμόσφαιρα άλλαζε προς το χειρότερο, αποφάσισα πως τα ελληνικά γήπεδα δεν έχουν χώρο για μένα πλέον. Αποσύρθηκα και ασχολήθηκα με τη Γιουβέντους. Εξάλλου την υποστήριζα τα ίδια ακριβώς χρονιά και με την ελληνική ομάδα. Από μικρό παιδί…

Και εδώ και αρκετά χρόνια, επιλέγω ένα-δυο ματς το χρόνο και ταξιδεύω στην Ιταλία για να μυρίσω το χορτάρι και να ζήσω τη γηπεδική ατμόσφαιρα. Ένα από τα δύο είναι πάντα μεσημεριανό, ακόμη και αν ο αντίπαλος είναι μικρότερης δυναμικότητας.

Όπως δε μετάνιωσα για τις ωραίες στιγμές που έζησα στα ελληνικά γήπεδα, δε μετάνιωσα ποτέ που ξέγραψα την ποδοσφαιρική Ελλάδα. Πλέον, δε μ’ ενδιαφέρει αν ο κάθε Κοντονής διακόψει το πρωτάθλημα πολύ απλά γιατί δεν το βλέπω και γιατί δεν ασχολούμαι με κάποια ελληνική ομάδα.

Γνωρίζω πως δεν κάνω αυτό που κάνουν οι οπαδοί της Εμπολι, δεν υποστηρίζω την ομάδα της πόλης μου δηλαδή, αλλά μπούχτισα από την τόση υποβάθμιση του προϊόντος. Και υποστήριξα την ομάδα της πόλης μου και έζησα ποδοσφαιρικές εμπειρίες που οι σημερινοί οπαδοί τις γνωρίζουν μόνο από εξιστορήσεις. Κάποια στιγμή πήγα παρακάτω. Μπροστά και όχι πίσω όπως επέλεξαν να μας πάνε όλοι όσοι εμπλέκονται με το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Την ποδοσφαιρική μαγεία μπορείς να τη βρεις οπουδήποτε. Ακόμη και στο Εμπολι-Γιουβέντους, ίσως ένα από τα πιο βαρετά παιχνίδια της χρονιάς αν ρίξεις μια ματιά στο πρόγραμμα. Ήταν ένα κυριακάτικο μεσημέρι που μου ήρθε στο μυαλό πως ήταν η γηπεδική Ελλάδα πριν δύο δεκαετίες όταν τα μεγάφωνα εκφωνούσαν πως «το συνεργείο "τάδε" σας ενημερώνει πως... Αθηναϊκός-Παναχαϊκή 1-0».