Η διορατική αρθρογραφία του έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία σήμερα, όπως είπαμε τέσσερα χρόνια μετά, καθώς φανερώνει πως όσα ακολούθησαν αλλά και όσα θα γίνουν ήταν ορατά από πριν.
Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε τι έλεγε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012 και να σκεφτούμε τι ακολούθησε μέχρι το σήμερα.
«Είναι το τέλος μιας εποχής και στον ορίζοντα το Μιλάνο δεν φαίνεται να προσφέρει οικογένειες ή προσωπικότητες σε θέση να μαζέψουν την κληρονομιά τους», ξεκινούσε το άρθρο του ο δημοσιογράφος.
«Και ποιος ξέρει αν αυτό είναι πραγματικά κακό», αναρωτιόταν. «Κλείνει μια εποχή ολωσδιόλου μιλανέζικη κατά την οποία μια κάποια αστική τάξη, κατά ένα μέρος εκπροσωπούμενη από μια παλιά ισχυρή οικογένεια πετρελαιάδων και, από την άλλη, από νεόπλουτους που εξέλεξαν τον καβαλιέρε ως σημαιοφόρο τους, δείχνει τη φθορά της απέναντι στη νεοτεριστικότητα ενός αθλήματος δύσκολου όπως το ποδόσφαιρο την εποχή των οικονομικών βασάνων», συνεχίζει…
Τότε, έκανε λόγο για «γελοιότητες» (τι προπονητή επιλέγετε, τι ποδοσφαιριστές αγοράζετε, από τι παράγοντες περιτριγυρίζεστε, ποιο είναι το σχέδιο σας;). Εκείνη την εποχή, ο συντάκτης του κειμένου αναρωτιόταν: «Υπάρχουν άλλοι πλούσιοι στο Μιλάνο που μπορούν να πάρουν στην πλάτη τους μια κληρονομιά τέτοιων διαστάσεων, υπάρχουν επενδυτές διατεθειμένοι στο ρίσκο μιας γελοιοποίησης, υπάρχουν παθιασμένοι με τον αθλητισμό που να είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι πρέπει να ξεκινήσουν ξανά από χαμηλά, με κόπο, πειθαρχία και επαγγελματισμό;»
Την απάντηση την έδινε ο ίδιος στις επόμενες προτάσεις: «Κανείς δε φαίνεται στον ορίζοντα και πιθανότατα κανείς δεν έχει διάθεση να αυτοπροταθεί, για παράδειγμα για μια μεταμπερλουσκονική περίοδο, που η σύγκριση με τη φαντασμαγορική εικοσαετία του επιβλητικού προκατόχου θα βάραινε υπερβολικά και στις διαθέσεις των ήδη δοκιμασμένων οπαδών».
«Ίσως να δείχνει πιο απλή η τύχη όποιου προκαλέσει τη μοίρα διαδεχόμενος τον Μοράτι, για μια καλή δεκαετία ένας από τους λιγότερο γνωστικούς προέδρους του πλανήτη», έλεγε για να καταλήξει πως το ποδοσφαιρικό Μιλάνο, το 2012, δεν έχει πια να δώσει και να προσφέρει τίποτα.
«Είναι γεγονός ότι ο Μάσιμο και ο Σίλβιο έχουν πάρει εκείνη τη μελαγχολική λεωφόρο που οδηγεί στη σύνταξη», Τέσσερα χρόνια μετά, η Ιντερ ανήκει σε Κινέζους. Ανάλογη συμφωνία επιχειρεί να πετύχει ο Μπερλουσκόνι.
Και η Γιουβέντους με την οικογένεια Ανιέλι στη θέσω του οδηγού εδώ και εννιά (!) δεκαετίες, συνεχίζει την πορεία της. Μια πορεία που δεν πρόκειται να ενισχυθεί ή να διαταραχθεί από το σημερινό αποτέλεσμα στο Μιλάνο. Τα πράγματα έχουν πάρει, ξεκάθαρα, μορφή…
Η Γιουβέντους πρωταγωνιστεί και οι ομάδες της Λομβαρδίας έχουν το ρόλο του κομπάρσου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου