Στη δική μου συνείδηση, ο Αλέγκρι δε θα είναι ποτέ ο προπονητής που παίζει το ποδόσφαιρο που ονειρεύομαι από τη Γιούβε

Οπαδός της Γιουβέντους και αναγνώστης του forzajuve.gr μάς έστειλε το άρθρο του για την εικόνα της ομάδας αλλά κυρίως για τον Μασιμιλιάνο Αλέκρι.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Το κείμενο του Βασίλη Κ. (αφού τον ευχαριστήσουμε) που ακολουθεί, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσετε και εσείς να γράφετε για τη Γιουβέντους. Το forzajuve.gr σάς προσφέρει το βήμα. Επικοινωνήστε στο μέιλ famigliabianconera@gmail.com.

Ακολουθεί το άρθρο…

Καταθέτω απερίφραστα ότι ο Κόουτς Αλέγκρι τελικά δεν εξελίσσει καθόλου την ομάδα μας. Προσελήφθη με πρώτο στόχο να συνεχίσει τις επιτυχίες του προκατόχου του.

Τα κατάφερε και υλοποίησε και τον δεύτερο στόχο που του τέθηκε: να προχωρήσει στην Ευρώπη. Πήγε τελικό και μάλιστα την πρώτη του χρονιά. Σεβασμός. Σωστά.

Το στόχο όμως που όλοι οι υγιείς  φίλαθλοι έχουμε τον έχει πετύχει; Έχετε απολαύσει δηλαδή ποδόσφαιρο με την ομάδα στα χέρια του; Έχετε παρακολουθήσει ήρεμα ένα ντέρμπι κυρίως εκτός έδρας με βάση αυτό που βλέπετε από τη θέση του πραγματικά ισχυρού;

Κατηγορηματικά όχι.

Και μάλιστα εγώ προσωπικά έχω εκνευριστεί πάμπολλες φορές σε βαθμό υψηλής πίεσης. Δεν αντέχω να βλέπω πλέον ρε παιδιά το 3-5-2. Το βρήκε από τον Κόντε και το συνεχίζει για τρίτη χρονιά. Έλεος.

Αυτό το σύστημα δεν το έπαιξες ποτέ σου στις ομάδες σου. Με αυτό δεν μπορείς να παρουσιάσεις γρήγορο τρανζίσιον όταν οι πλάγιοι σου έχουν πρώτιστη εντολή να προσέχουν την άμυνα και οι εσωτερικοί μέσοι σου κινούνται στον άξονα ως υποστήριξη του ανασταλτικού σου μέσου και όχι ως δημιουργοί παιχνιδιού.


Γι’ αυτό το τελευταίο κούρασε πλέον αυτή η απόκτηση ενός δημιουργού. Ενός δεκαριού. Αν δεν στον αγοράζουν -που δεν το πιστεύω- να τον ανακαλύψεις ή να τον δημιουργήσεις εσύ.

Ο προπονητής είναι και «εφευρέτης» και «δημιουργός». Ο Ζαμπρότα δεν έγινε από αριστερό χαφ στην Μπάρι δεξί φουλ μπακ στη Γιουβέντους. Τον έφτιαξε ο Λίπι. Ούτε ο Ντι Μαρία πήγε  μόνος του από εξτρέμ εσωτερικό χαφ στη Ρεάλ. Τον δημιούργησε ο Αντσελότι.

Είχες έναν τύπο δυο χρόνια που μπορούσες να τον κάνεις τον καλύτερο στην θέση μα δεν τον δοκίμασες ποτέ σου. Ή μάλλον το έκανες μια φορά αλλά προτιμούσες τον Βιντάλ και τον Περέιρα από τον Πογκμπά.

Φυσικά για την όλη κουβέντα την αφορμή την έχει δώσει ο ίδιος γιατί αυτά τα 2,5 χρόνια τη μεγαλύτερη του επιτυχία την βίωσε όταν την πρώτη χρονιά, παραμονές του παιχνιδιού με τον Ολυμπιακό στο ματς με την Πάρμα, άλλαξε το σύστημα σε 4-3-1-2 (το αγαπημένο του) έριξε 6 γκολ. Στη συνέχεια νίκησε και τους Πειραιώτες και έφθασε να παίξει στο Βερολίνο τα ρέστα του με αυτό το σύστημα. Και από την επόμενη πάλι τα ίδια…

Γιατί αν είστε ικανοποιημένοι ότι κυριαρχούμε στην Ιταλία και είμαστε κοντά στο Champions League, λυπάμαι, μα εθελοτυφλείτε. Το πρώτο το πετυχαίνουμε πρωτίστως λόγω της ανυπαρξίας των αντιπάλων μας οικονομικά και διοικητικά. Όχι αγωνιστικά.

Το Σάββατο έχασε η ομάδα με μεταγραφές 160 εκατ. ευρώ από μια ομάδα που είχε μπάτζετ 15 και στη θέση 6 έναν 18χρονο από τις ακαδημίες της. Όσο για το δεύτερο με τέτοιο μεταγραφικό σχεδιασμό που προφανώς απαίτησε, δεν το βλέπω καθόλου κοντά. Για να θεωρείς ότι κυριαρχείς θα πρέπει μέσα στο γήπεδο να αποδεικνύεις συνεχώς την ανωτερότητα σου.

Έτσι ακόμα και όταν χάσεις από το πλήρωμα του χρόνου την πρωτοκαθεδρία θα την ανακτήσεις άμεσα γιατί έχεις την αγωνιστική νοοτροπία για να το κάνεις. Αυτή η έκδοση της Γιουβέντους από τον Αλέγκρι στα δικά του χρόνια πιστεύω πως δεν έχει πείσει κανέναν που ξέρει να διαβάζει ποδόσφαιρο, πως θα συνέβαινε το ίδιο αν οι αντίπαλοί μας ήταν «υποτυπωδώς» δυνατοί.

Φυσικά και η χαρά μου θα είναι απερίγραπτη αν στο τέλος της σεζόν καταφέρει να μας ανεβάσει στον Όλυμπο. Σημειώνω απλά πως στη δική μου συνείδηση ο Αλέγκρι δεν θα είναι -όπως δε θα είναι και ο Κόντε- ποτέ ο προπονητής που, όσον αφορά το όμορφο ποδόσφαιρο που ονειρεύομαι να δω από την μεγάλη μου αγάπη, θα καταφέρει να μας το προσφέρει.