Η εφημερίδα γράφει ότι η φετινή μεταγραφική καμπάνια είναι μία από τις καλύτερες στην ιστορία των μπιανκονέρι και στη συνέχεια κάνει μια πολύ όμορφη σύγκριση-αναδρομή στο παρελθόν, με το κείμενο που ακολουθεί και το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο...
Λένε ότι την άνοιξη του 1957 ο Ουμπέρτο Ανιέλι δεν μπορούσε άλλο την μετριότητα της δικής του Γιουβέντους. Ο Dottore ήταν 23 ετών, μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Ντιμπάλα, αλλά έκανε μια κοσμοϊστορική στροφή στο καλοκαίρι που ερχόταν. Ηταν μια ριζική και δαπανηρή επανάσταση, στην οποία ο πατέρας του Αντρέα αποφάσισε να πάρει δύο από τους πιο διάσημους και δυνατούς ποδοσφαιριστές του κόσμου: Ομάρ Ενρίκε Σίβορι και Τζον Τσαρλς. Σαν να έπαιρνε σήμερα η Γιουβέντους τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες, ή κάτι ανάλογο.
Για τον Σίβορι πλήρωσε 190 εκατ. ιταλικές λιρέτες, ένα ποσό ρεκόρ και στα όρια του «σκανδαλώδους» ακόμη και για την Ιταλία της οικονομικής ανάπτυξης και με το οποίο, για να πάρετε μια ιδέα, η Ρίβερ Πλέιτ ολοκλήρωσε τις εργασίες για το στάδιο Monumental. Ο Τζον Τσαρλς, από την άλλη, ήταν ένα αστέρι του αγγλικού ποδοσφαίρου και κόστισε 110 εκατ. ιταλικές λιρέτες, άλλο χτύπημα, προκαλώντας την αντίδραση των Times που δεν είδαν με καλό μάτι το γεγονός ότι έφυγε από το Νησί ένας τόσο σημαντικός ποδοσφαιριστής και έγραψαν: «Το ποδόσφαιρο μας θα πρέπει να αναρωτηθεί».
Αν προσθέσουμε ότι το ίδιο καλοκαίρι ο Ουμπέρτο Ανιέλι έφερε στους μπιανκονέρι και τον πορτιέρε Μαρτιέλ (από τους καλύτερους της Ιταλίας εκείνη την εποχή), τον μέσο Φεράριο και τον νεαρό επιθετικό Νικολέ, καταλαβαίνουμε όλοι την εκπληκτική μεταγραφική καμπάνια της Γιουβέντους πριν 59 χρόνια, μία από τις λίγες στη μεταπολεμική εποχή κι έπειτα, η οποία μπορεί να... κοντραριστεί με αυτή του γιου του, Αντρέα, φέτος με τον γενικό διευθυντή Μαρότα, τον αθλητικό διευθυντή Παράτιτσι και τον αντιπρόεδρο Νέντβεντ.
Είναι ένα παράτολμο παιχνίδι βέβαια αυτό του να προσπαθείς να συγκρίνεις μεταγραφικές καμπάνιες της μπιανκονέρα ιστορίας, γιατί η μεταγραφική περίοδος είναι κάτι υποκειμενικό, αλλά την ίδια στιγμή είναι και διασκεδαστικό αλλά και διδακτικό ώστε να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις είδαμε.
Γιατί αν είναι αληθινό ότι την επιτυχία μιας μεταγραφικής καμπάνιας την διαπιστώνει ή όχι κανείς στο τέλος της σεζόν (και μερικές φορές χρειάζονται περισσότερες από μία σεζόν), είναι εντυπωσιακός ο αντίκτυπος μιας μεταγραφικής καμπάνιας στην οποία ήρθαν όλοι μαζί: Γκονσάλο Ιγκουαΐν (όχι μόνο ο πρώτος σκόρερ αλλά και αυτός με τα περισσότερα γκολ στη Serie A σε μία σεζόν), Μίραλεμ Πιάνιτς (ένας από τους πιο δυνατούς χαφ της Ευρώπης), Ντάνι Αλβες (ζωντανός θρύλος της Μπαρτσελόνα και ο αμυντικός με τους περισσότερους τίτλους), Μεχντί Μπενάτια (από τους πιο σημαντικούς αμυντικούς που αγωνίζονται στην Ευρώπη), Χουάν Κουαδράδο (ένας που μπορεί να αλλάξει τον αγώνα και έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί να κάνει την διαφορά στο Champions League), Μάρκο Πιάτσα (ένα από τα πιο υποσχόμενα ταλέντα παγκοσμίως).
Στη σύγχρονη ιστορία των μεταγραφών, μόνο η Γιουβέντους του 1957 και εκείνη του καλοκαιριού του 2001 δούλεψα με τόσο... δολοφονικό τρόπο όπως η φετινή. Εκείνη του 2001, ειδικά, μοιάζει να έχει «οδηγήσει» τη φετινή (δύο καλές πωλήσεις και τότε, οι Ζιντάν και Ιντσάγκι, όπως φέτος οι Πογκμπά και Μοράτα), προχωρώντας σε τέλειες μεταγραφές και έγραψαν ιστορία, όπως οι Νέντβεντ, Μπουφόν και Τιράμ.
Με μια διαφορά όμως, υπέρ της φετινής καμπάνιας: Ο Ζιντάν πουλήθηκε για 75 εκατ. ευρώ στη Ρεάλ Μαδρίτης όντας ο πιο δυνατός (ή έστω στους τρεις πιο δυνατούς) ποδοσφαιριστής του κόσμου ενώ ο Πογκμπά πουλήθηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για 110 εκατ. ευρώ χωρίς να είναι ο πιο δυνατός του κόσμου, ίσως ούτε μέσα στους δέκα πιο δυνατούς αυτή τη στιγμή. Σίγουρα θα μπει σε αυτή την λίστα και ίσως να φτάσει και στην πρώτη θέση αλλά ακόμη δεν είναι. Η Γιουβέντους του σήμερα εισέπραξε για έναν παίκτη που μπορεί να γίνει ο καλύτερος στο μέλλον, η Γιουβέντους του τότε πούλησε ένα φαινόμενο. Επιπλέον, στην μεταγραφική καμπάνια του 2001 λείπει μια λαμπερή υπόσχεση για το μέλλον, όπως ο Πιάτσα.
Το παιχνίδι όμως είναι ελεύθερο, ο καθένας μπορεί να ψάξει στην ιστορία, να πανηγυρίσει για παράδειγμα για την μεταγραφική καμπάνια του 1970, κατά την οποία επέστρεψε στο Τορίνο ο νεαρός Μπέτεγκα από τον δανεισμό στη Βαρέζε (όπου αποτέλεσε δίδυμο με τον Αριέντο Μπράιντα) και ανακαλύφθηκε το ταλέντο του Καούζιο, η σταθερότητα των Καπέλο και Σπινόζι. Ή να απολαύσει το... χαλαρό 1982: Πλατινί και Μπόνιεκ, τέλος. Εμπαιναν άλλωστε σε ένα τερατώδες ρόστερ με έξι παγκόσμιους πρωταθλητές, συν τους Μπέτεγκα, Μπρίο και Φουρίνο.
Ή ακόμη και για το καλοκαίρι του 1992, στο οποίο αποκτήθηκαν οι Βιάλι, Ραβανέλι, Ντίνο Μπάτζιο, Μέλερ, Πλατ, Τοριτσέλι και Ραμπούλα. Καθόλου άσχημη ούτε εκείνη η μεταγραφική καμπάνια. Ηταν οι μεταγραφές με τις οποίες ο Τζιοβάνι Τραπατόνι κατέκτησε στο τέλος της σεζόν το τρίτο κύπελλο UEFA, χάρη και στα γκολ του Ρομπέρτο Μπάτζο.
Η ιδέα της διοίκησης εκείνη την εποχή, ήταν αυτή του να επαναφέρει την Γιουβέντους στην κορυφή της Ιταλίας, που σήμαινε την κορυφή του κόσμου. Θα τα κατάφερνε η Γιούβε δύο χρόνια μετά, προσθέτοντας στη μηχανή της -το καλοκαίρι του 1994- και τους Φεράρα, Ντεσάμπ, Πάουλο Σόουζα και Τακινάρντι. Καλές κινήσεις αλλά ίσως όχι τόσο... εκρηκτικές όσο αυτές του φετινού καλοκαιριού.
Δείτε όλες τις μεταγραφικές εξελίξεις της Γιουβέντους στην ειδική ενότητα Μεταγραφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου