Οδοιπορικό στα μέρη της St. Pauli, στο θρυλικό οπαδικό μπαρ Jolly Roger, 48 ώρες στην πόλη που επιτρέπονται όλα

Ιδεολογία ή μόδα; Για κάποιους, πιο παλιούς το πρώτο, για κάποιους άλλους, συνήθως αυτούς που ακολουθούν, το δεύτερο. Όπως και να ’χει, η St. Pauli είναι πιο γνωστή ομάδα από αυτές που βολοδέρνουν στη δεύτερη κατηγορία ενός πρωταθλήματος.

Αφιέρωμα | Ποδόσφαιρο

Ανάλυση για το τι αντιπροσωπεύει η γερμανική ομάδα δεν είναι αντικείμενου του συγκεκριμένου θέματος.

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον όμως να ζήσουμε, έστω με αφηγηματικό και φωτογραφικό τρόπο, την εμπειρία να παρακολουθήσεις την προετοιμασία, την ατμόσφαιρα και γενικότερα το feeling μιας ομάδας που έχει κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες.

Ακολουθεί το οδοιπορικό ενός Έλληνα οπαδού της Γιουβέντους που βρέθηκε στη Γερμανία και το Αμβούργο με τον ελληνικό σύνδεσμο της St. Pauli για μια ξεχωριστή εμπειρία… Και ως ένα ξεχωριστό γεγονός μας το περιγράφει…

Ενα οδοιπορικό στα μέρη της St. Pauli, στο θρυλικό οπαδικό μπαρ Jolly Roger, 48 ώρες στην πόλη που επιτρέπονται όλα!

Διαβάστε το κείμενό του αποκλειστικά στο forzajuve.gr...

Έχοντας πραγματοποιήσει το πρώτο μέρος της επιθυμίας μου να δω και να ζήσω από κοντά την ατμόσφαιρα και την εμπειρία που ονομάζεται St.Pauli (στον αγώνα με την Μπάγερν στο Μόναχο)είχε έρθει η στιγμή να παρακολουθήσω και ένα παιχνίδι στην φυσική έδρα της ομάδας καθώς και να δω από κοντά όλη την περιοχή και το κλίμα στην γνωστή συνοικία του Αμβούργου.

Τα αεροπορικά εισιτήρια είχαν κλειστεί από νωρίς, για τα εισιτήρια του αγώνα δεν αγχωθήκαμε καθόλου μιας και όλα τα κανόνισαν τα παιδιά από το club της Pauli στην Αθήνα με τα οποία θα συνταξιδεύαμε στο Αμβούργο.

Εδώ να πούμε, αν και πολλοί το ξέρουν ήδη ,η ομάδα δεν είναι τόσο γνωστή για το… φαντεζί ποδόσφαιρο που παίζει. Είναι γνωστή όμως για την αποδοχή και τον σεβασμό σε κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού. Φαινόμενα φασισμού, σεξισμού και ομοφοβίας είναι άγνωστα στις εξέδρες του Μίλεντορ.

Τα χαρακτηριστικά αυτά τα πήρε η ομάδα μετά το 1980 από κόσμο που κατοικούσε σε καταλήψεις του Αμβούργου, και βρήκε οπαδική «στέγη» στην ομάδα της St.Pauli.

Επιστρέφοντας στο οδοιπορικό μας φτάνοντας στο hostel που θα μέναμε μπορούσαμε να παρατηρήσουμε στην πόλη όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω: γκράφιτι στους τοίχους, αυτοκόλλητα παντού με μηνύματα υπέρ των μεταναστών, τη γνωστή γροθιά στη σβάστικα, καρικατούρες του Τσε, του Ζαπάτα να κλωτσάει το τόπι κ.α.

Το βράδυ της πρώτης μέρας κατευθυνθήκαμε στο γνωστό μπαρ «Jolly Roger» με το γνωστό σήμα της νεκροκεφαλής και γεμάτο κι αυτό αυτοκόλλητα και κασκόλ άλλων ομάδων και club εκτός Γερμανίας.

Εκεί απολαύσαμε και την τοπική μπύρα της περιοχής…

Την επόμενη μέρα έλαβε χώρα ένας διαφορετικός φιλικός αγώνας. Μια μεικτή από club οπαδών της Pauli έπαιζε με ομάδα μεταναστών που πέρασαν από τη Λαμπεντούζα και έγιναν δεκτοί από την Γερμανία.

Αλληλεγγύη λοιπόν και στην πράξη χωρίς διακρίσεις και ταμπού ακριβώς το αντίθετο από τη γενικότερη στάση των οπαδών του απολιτίκ και των ακροδεξιών πεποιθήσεων.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασε και η Κυριακή η μέρα του αγώνα και η τελευταία μέρα παραμονής μας.

Το πρωί περάσαμε και από την εκκλησία του Αγίου Παύλου (όχι βέβαια για να προσευχηθούμε). Εντύπωση μου έκανε το κρεμασμένο κασκόλ μέσα στην εκκλησία που καλωσόριζε τους μετανάστες (Welcome refugees) καθώς και ο σύντομος διάλογος μ’ έναν παπά που μας εξηγούσε γιατί είχε στο πέτο του πιο ψηλά από τον σταυρό το σήμα της Pauli. «Heaven can wait…», μας είπε και δώσαμε ραντεβού στο γήπεδο.

Κυριακή λοιπόν μεσημέρι όπως είχαμε συνηθίσει με γεμάτο γήπεδο 30.000 και με αντίπαλους οπαδούς φυσικά!

Η St. Pauli έπαιζε με την Καϊσελσλάουτερν σ’ ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι. Έξω από το γήπεδο είδαμε οπαδούς της Σέλτικ, της Τερνάνα, οπαδούς από το Γιορκσάιρ με τα κασκόλ των ομάδων τους όλοι μαζί για να μας θυμίσουν ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου.

Είσοδος της ομάδας με το γνωστό πια «Hells Bells» των AC/DC, χορογραφία μιας και ήταν τα 106 γενέθλια της ομάδας πολλά γκολ και θέαμα με τελικό σκορ 5-2!!!

Φύγαμε λοιπόν γεμάτοι από το γήπεδο και συνολικά από το τριήμερο.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι είναι φανερό πως το κλασικό σήμα της νεκροκεφαλής έχει γίνει μόδα μέσα και έξω από το Αμβούργο. Δεν είναι απαραίτητο ότι όποιος το φοράει ξέρει και τι αντιπροσωπεύει.

Παρ’ όλα αυτά όταν πας στην πόλη στην συγκεκριμένη περιοχή ξέρεις ότι εκεί πραγματικά δεν υπάρχει χώρος για φασίστες, ρατσιστές και οτιδήποτε που παραπέμπει σε  κομπλεξισμό. Ή αποδέχεσαι τον χαρακτήρα της ομάδας και της περιοχής γενικότερα ή αλλιώς… «RAUS!».