Όταν μια πανέμορφη ποδοσφαιρική ιστορία έφτανε στο τέλος της…

Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν στιγμές που σε ακολουθούν για πάντα. Κυριολεκτικά για πάντα. Στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου. Στιγμές απίστευτα δυνατές. Στιγμές που δεν ξαναζείς…

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Είχα την τύχη να είμαι εκεί, στο Juventus Stadium, στο τελευταίο επίσημο ματς πρωταθλήματος του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Με τη φανέλα της Γιούβε αγωνίστηκε άλλη μία φορά, την επόμενη εβδομάδα στο τελικό του Coppa Italia με τη Νάπολι. Στις 13 Μαΐου του 2012 ήταν η στιγμή που πέρασε στην γιουβεντίνικη αιωνιότητα.

Όταν ο Αντόνιο Κόντε έκανε αλλαγή τον Ντελ Πιέρο για να ζήσει την αποθέωση, ολόκληρο το γήπεδο, 41.000 άνθρωποι, λες και ήταν συγχρονισμένοι, σηκώθηκαν σαν ελατήρια από τις θέσεις τους για να χειροκροτήσουν τη σημαία της Γιουβέντους.

Όλοι ξέραμε πως ζούσαμε το τέλος. Μια πανέμορφη ιστορία που μετρούσε σχεδόν δύο δεκαετίες, ολοκλήρωνε τον προορισμό της. Ήταν η στιγμή για το πιο ζεστό και πιο αληθινό χειροκρότημα. Ήταν μια μοναδική στιγμή μεταξύ οπαδών-ποδοσφαιριστή.

Ο Αλεξ χαιρέτισε τους τιφόζι και έκανε ένα μίνι γύρο θριάμβου. Για περίπου 13 λεπτά ο κόσμος τον χειροκροτούσε συνεχώς. Ασταμάτητα. Πολλοί δάκρυσαν. Η αγάπη των οπαδών αποτυπωνόταν με κάθε τρόπο.

Ήταν η στιγμή που ξεχωρίζεις τους επαγγελματίες από τους ποδοσφαιριστές. Ήταν η στιγμή που ξεχωρίζεις τους αρχηγούς από τις «σημαίες». Ήταν η στιγμή του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο…

Ίσως και να ήταν η πιο δυνατή ποδοσφαιρική στιγμή της ζωής μου.

Αναδημοσιεύση από το blog της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Γιουβέντους