Γιατί η Ατλέτικο Μαδρίτης… προσγειώνει απότομα τη Γιουβέντους

Περίπου 10 μέρες πριν τη μεγαλειώδη φιέστα στο Τορίνο για την κατάκτηση του 5ου σερί πρωταθλήματος, διαβάζουμε συχνά-πυκνά πως η νέα Γιουβέντους θα χτιστεί με στόχο το Champions League.

Αρθρογραφία | Γιουβέντους

Ωραίο είναι να έχεις στόχους και αυτός είναι ένας ρεαλιστικός και συνάμα ποθητός στόχος. Πέρσι τέτοια εποχή, οι μπιανκονέρι είχαν σφραγίσει το εισιτήριο για τον τελικό του Βερολίνου. Δυστυχώς η ομάδα του Αλέγκρι δεν τα κατάφερε και δεν κέρδισε το φαβορί.

Φέτος, πάλι ως αουτσάιντερ, αποκλειστήκαμε από την Μπάγερν Μονάχου. Στην ουσία αποκλειστήκαμε στο 90… φεύγα, όταν δεχτήκαμε την ισοφάριση και το ματς πήγε στην παράταση. Αποκλειστήκαμε από μια καλοδουλεμένη μηχανή αλλά μια ομάδα που δεν είναι άτρωτη. Το απέδειξε η Ατλέτικο αυτό.

Για τη Γιουβέντους, το μέγεθος και την ιστορία που κουβαλάει, δεν είναι επιτυχία να πας μια χρονιά στον τελικό και την άλλη να πέσεις μαχόμενος απέναντι στους Γερμανούς. Για τη Γιουβέντους, τουλάχιστον όπως είχαμε μάθει παλιότερα, επιτυχία ήταν οι κατακτήσεις.

Σίγουρα η κατάσταση άλλαξε μετά το 2006 και η ομάδα πληγώθηκε. Φτιάχτηκε και πάλι από την αρχή, από τα συντρίμμια της μπορούμε να πούμε γιατί η τότε ζημιά ήταν πολύ μεγάλη. Σήμερα, πιο δυνατοί από ποτέ την τελευταία δεκαετία βάζουμε, τουλάχιστον βάσει όσων διαβάζουμε, πλώρη για την κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών.

Προσοχή όμως, γιατί πλέον δεν αρκούν οι ηρωικές εμφανίσεις και οι συμμετοχές σε ημιτελικούς ή τελικούς. Πλέον αρκεί μόνο το κύπελλο. Καλό είναι η ομάδα να βρίσκεται κάθε χρόνο στους «4» της διοργάνωσης και κάποιες από αυτές τις φορές να φτάνει ως το τέλος, αλλά (παραφράζοντας το μότο του Μπονιπέρτι) η κατάκτηση είναι αυτή που μετράει και όχι απλά η συμμετοχή.

Η «δεύτερη» ομάδα της Μαδρίτης, για παράδειγμα, πάει για δεύτερη φορά στον τελικό μέσα σε τρία χρόνια. Τι έχει να επιδείξει η Ατλέτικο μπροστά στη Γιούβε; Όλοι γνωρίζουμε την απάντηση. Και όμως, οι Μαδριλένοι χωρίς τυμπανοκρουσίες και πολλά πολλά, κατάφεραν κάτι αρκετά αξιόλογο για το μέγεθός τους. Κατάφεραν κάτι που η Γιούβε τη συγκεκριμένη τριετία δεν το έχει πετύχει.

Τα τόσα χρόνια που η Γιούβε απέχει από το βάθρο του Champions League, έχει κατακτήσει το κύπελλο η Λίβερπουλ που βολοδέρνει στην Αγγλία. Μέχρι και η ομάδα του Μοράτι το πέτυχε μετά από δεκαετίες (άσχετα αν δεν το θυμάται κανείς σήμερα γιατί ήταν μια ομάδα χωρίς ταυτότητα που δεν κατάφερε να αφήσει το στίγμα της στην εποχή της κυριαρχίας της).

Το τουρνουά του κυπέλλου πρωταθλητριών βασίζεται αρκετά στη τύχη. Αλήθεια είναι αυτό. Είναι πιο εύκολο να κατακτήσεις ένα πρωτάθλημα σε 38 αγώνες παρά ένα κύπελλο σε 13 αγώνες, με τους μισούς από αυτούς να είναι νοκ άουτ. Και η τύχη μας έχει γυρίσει αρκετές φορές την πλάτη. Αλλά δεν μπορεί να είναι μια μόνιμη δικαιολογία αυτή.

Επειδή τυχαίνει να ανήκω στη φουρνιά των Γιουβεντίνων που λόγω ηλικίας θυμάμαι αμυδρά τον τελικό του 1983 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας αλλά έζησα ξεκάθαρα όλους τους υπόλοιπους τελικούς που ακολούθησαν, περιμένω περισσότερα από μια απλή συμμετοχή στην τελικό. Γιατί ακόμη και τότε που τους χάναμε, πηγαίναμε τις περισσότερες φορές ως φαβορί, με  όλη την Ευρώπη να μιλάει για εμάς.

Κάτι τέτοιο θα ήταν, ίσως, επιτυχία για τον Ρουγκάνι ή τον Αλεξ Σάντρο που είναι πολύ νέοι στον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Δε θα είναι επιτυχία για τον Μπουφόν που έχει ζήσει τελικούς και δεύτερη θέση. Ούτε για τη Γιουβέντους μας που όπως τα έφερε η μοίρα έχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια όσα τρόπαια η… Νότιγχαμ Φόρεστ.

Αδικεί τον εαυτό της η ομάδα στο Champions League. Τον αδικεί εδώ και πολλά πολλά χρόνια και όχι φυσικά το τελευταίο διάστημα. Από τον Τραπατόνι άρχιζε, συνεχίστηκε επί Λίπι και βέβαια έφτασε μέχρι τη διετία του Καπέλο που αποκλειστήκαμε ισάριθμες φορές από τις τότε κατώτερες αγγλικές ομάδες.

Και αδικούμε και εμείς οι οπαδοί την ομάδα αν ψάχνουμε μόνο και μόνο τη συμμετοχή στον τελικό. Εάν η νίκη είναι το μόνο που μετράει για τη Γιούβε, το κύπελλο πρωταθλητριών είναι το μόνο που έχει αξία. Οι συμμετοχές στους τελικούς είναι για την Ατλέτικο… Όχι για εμάς…

Ας φτιάξουμε μία ομάδα που θα πάει να το σηκώσει λοιπόν...

Forza Juve!