Πώς η Γιουβέντους θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο

Σε μία χώρα που η Αστυνομία δεν μπορεί να αναλάβει τη διεξαγωγή ενός αγώνα... χωρίς φιλάθλους και ο τελικός του κυπέλλου έχει γίνει το απόλυτο σήριαλ του τελευταίου μήνα, δεν υπάρχει ιδιαίτερη ελπίδα.

Αρθρογραφία | Ποδόσφαιρο

Και μάλιστα, με αυτή την αφορμή αναμένεται η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία να ματαιώσει (;) τα play offs. Μιλάμε για την ίδια χώρα που ο πρωταθλητής, χωρίς να μας ενδιαφέρει ποιος είναι, βγαίνει από τα Χριστούγεννα. Ισως γιατί δεν υπάρχει ανταγωνισμός ή για τους λόγους που έχουν κάνει... μπαντιέρα οι αντίπαλοί του.

Ε, σε αυτή τη χώρα, την Ελλάδα μας, μία θα ήταν η λύση...

Κάποιες φορές, κάτι ακραίο είναι απαγορευτικό και απωθητικό γιατί πρώτα απ' όλα τρομάζει. Τρομάζει τους οπαδούς, τρομάζει όσους επενδύουν γύρω από το ποδόσφαιρο, τρομάζει περισσότερο από όλους τις διοικήσεις. Γιατί αυτές θα χάσουν το περισσότερο χρήμα.

Η λύση θα ήταν μία. Γκρέμισμα και πάλι από την αρχή. Το ποδοσφαιρικό Grexit που έχει μπει στη ζωή της φίλαθλης Ελλάδας έρχεται ξανά στο προσκήνιο. Ο υπουργός φαίνεται να έχει χάσει την μπάλα, η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία το ίδιο. Όλοι φταίνε και κανείς δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απ' έξω.

Ούτε φυσικά οι διοικήσεις ή οι οπαδοί που έχουν και αυτοί το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Όταν μια ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να διοργανώσει με επιτυχία έναν τελικό κυπέλλου, έναν ήδη υποβαθμισμένο θεσμό, υπάρχει πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και πλέον τα λόγια δεν έχουν θέση. Μόνο οι πράξεις.

Το Grexit δε θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Οι συνέπειές του πάρα πολύ σοβαρές. Γκρεμίζεται το έως τώρα αποτυχημένο οικοδόμημα και επιχειρείται να φτιαχτεί ξανά από την αρχή.

Η Γιουβέντους έζησε πριν ακριβώς μία δεκαετία το δικό της... Juvexit. Το έζησε με τον πιο επώδυνο τρόπο. Τιμωρήθηκε για κάτι που μέχρι και σήμερα δεν ξέρουμε αν έγινε έτσι όπως ειπώθηκε. Τιμωρήθηκε όμως.

Υπέστη μια τεράστια οικονομική ζημιά, έχασε παίκτες, τους έδωσε μάλιστα στους αντιπάλους της, έχασε την αίγλη της, τη λάμψη της, έχασε πολλά. Το γκρέμισμα που λέγαμε. Πάνω σε αυτές τις στάχτες, η Γιουβέντους χτίστηκε ξανά.

Δέχτηκε τις συνέπειες, έκανε υπομονή και δούλεψε πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλάνο. Δημιούργησε ένα γήπεδο-πρότυπο, επένδυσε όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο αύριο. Και τώρα, δέκα χρόνια μετά, είναι η απόλυτη κυρίαρχος της Ιταλίας και η ανερχόμενη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Το μοντέλο της Γιουβέντους θα μπορούσε να είναι η μικρογραφία της συνολικής εικόνας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπορεί να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα; Μπορούν όλοι οι εμπλεκόμενοι να δεχτούν να ξεκινήσουν από την αρχή όσο δύσκολο κι αν είναι;

Μάλλον όχι. Κακό πράγματα η βολή, κακό πράγμα η συνήθεια αλλά πιο κακό να μην υπάρχει όραμα. Οπότε για την Ελλάδα θα ήταν λύση ένα τύπου Grexit αρκεί να μπορούσαν να υποστηρίξουν την επόμενη μέρα σοβαροί άνθρωποι της πολιτείας, σοβαροί παράγοντες, σοβαροί επιχειρηματίες.

Επειδή όμως δεν υπάρχει τέτοια διάθεση στην Ελλάδα, ένας τελικός κεκλεισμένων των θυρών έχει αναβληθεί και κανείς δε γνωρίζει πότε θα γίνει και οι φίλαθλοι στρέφονται περισσότερο από ποτέ στα ξένα πρωταθλήματα και εκεί τουλάχιστον ευχαριστιούνται το ζητούμενο: το ποδόσφαιρο.