Χίλιες και μία σκέψεις βλέποντας αυτή τη φωτογραφία…

Είναι μια φωτογραφία για την οποία θα μπορούσε κάποιος να βαράει ασταμάτητα ένα πληκτρολόγιο ώστε να αποτυπώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά που νιώθει βλέποντάς της.

Αρθρογραφία | Ποδόσφαιρο

Πάολο Μαλντίνι και Αλεσάντρο Ντε Πιέρο σε στιγμιότυπο από παλαιότερο ντέρμπι μεταξύ της Μίλαν και της Γιουβέντους στο Σαν Σίρο. Δύο ζωντανοί θρύλοι των ομάδων τους που εκτός από την ποδοσφαιρική τους αξία, ήταν δύο αθλητές «κόσμημα» για το calcio.

Είναι φανερό πως σήμερα απουσιάζουν τόσο μεγάλες προσωπικότητες. Προσωπικότητες που το ιταλικό ποδόσφαιρο, στα φόρτε του τότε, τις ανέδειξε αλλά και οι ίδιοι φρόντισαν να το υπηρετήσουν με συνέπεια και πάθος. Και το ανέδειξαν με τη σειρά τους…

Πόσο λείπει από τη Μίλαν ένας αντίστοιχος Μαλντίνι; Και από τη Γιουβέντους ένας αντίστοιχος Ντελ Πιέρο; Ρητορικό ερώτημα… Οι εποχές έχουν αλλάξει και μαζί αλλάζουν οι ποδοσφαιριστές και φυσικά οι ομάδες.

Λιγοστεύουν οι μεγάλες προσωπικότητες, λιγοστεύουν οι τεράστιοι ποδοσφαιριστές. Οι παλιότεροι που παρακολουθούν το Καμπιονάτο από την εποχή που έπαιζε ο Πλατινί και ο Μαραντόνα ή και ακόμη πιο παλιά νιώθουν πως η σημερινή εικόνα του δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν. Έτσι είναι αλλά…

Σήμερα μιλάμε για ποδοσφαιριστές «μηχανάκια» που τα δίνουν όλα για να γίνουν οι απόλυτοι υπεραθλητές. Απουσιάζουν οι προσωπικότητες όμως. Απουσιάζουν οι τεράστιες μορφές που θα σε κάνουν να τους σεβαστείς τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό. Λες και όλοι βγαίνουν από το ίδιο καλούπι, χωρίς διαφοροποιήσεις. Χωρίς τη μοναδικότητα του διαφορετικού.

Αλλά σκοπός είναι όμως να κοιτάμε μπροστά. Να θυμόμαστε με ωραίες αναμνήσεις όλα όσα έχουμε ζήσει στον μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου και να περιμένουμε πάντα το καλύτερο. Είναι και θέμα αισιοδοξίας…

Όση όμορφη θλίψη κι αν προσφέρει το συγκεκριμένο στιγμιότυπο με τον Πάολο και τον Αλεξ…