Ο μυθικός Αντόνιο Καμπρίνι που έδωσε πολλά και κατέκτησε τα πάντα!

Η Γιουβέντους ήταν πάντοτε μαθημένη για την πρωτιά, με παίκτες που την έφεραν στην κορυφή της Ιταλίας αλλά και του κόσμου.

Αφιέρωμα | Γιουβέντους

Στην περίπτωση του Αντόνιο Καμπρίνι απέδειξε ότι βρίσκεται και στην κορυφή της… γοητείας μιας και ο «Bell’ Antonio» του ιταλικού ποδοσφαίρου πέρα από τους τίτλους και τις διακρίσεις που κατέκτησε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, κατέκτησε και τις καρδιές τόσο των Ιταλίδων όσο και των ελληνίδων φιλάθλων.

Χαρακτηρίσθηκε ο «μνηστήρας της Ιταλίας», γιατί άρεσε στις γυναίκες, αλλά ήταν και ο αρχηγός  που σήκωσε το διηπειρωτικό το ’85 γιατί ήταν αγαπητός στους συμπαίκτες του. Σίγουρα η ζωή του τα χάρισε σχεδόν όλα…


Ντεμπούτο σε μια ομάδα αστέρων

Γεννήθηκε στην Κρεμόνα στις 8.10.1957 και κατέληξε στη Γιουβέντους από την Αταλάντα το 1976 για να καλύψει τη θέση του αριστερού ακραίου αμυντικού. Η πρώτη εμφάνισή του στην ομάδα εκείνη των λαμπρών αστέρων, όπως οι Τζοφ, Σιρέα, Κάουζιο, Μπέτεγκα, Ταρντέλι και Μπονινσένια, έγινε στις 13.2.1977 εναντίον της Λάτσιο (2-0), μόλις στα 19 χρόνια του, γεγονός που μνημόνευσε και ο ελληνικός τύπος την επομένη μέρα.

Αγωνίσθηκε τότε σε 7 παιχνίδια, σκοράροντας μια φορά και ευτύχησε στον 1ο κιόλας χρόνο του να στεφθεί πρωταθλητής Ιταλίας αλλά και να πανηγυρίσει το 1ο ευρωπαϊκό τρόπαιο της Γιουβέντους στο κύπελλο UEFA.


Κατακτήσεις

Στα επόμενα 12 χρόνια που φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα, ως το 1989, ο Καμπρίνι κέρδισε άλλα 5 πρωταθλήματα (1978, 1981, 1982, 1984 και 1986), 2 κύπελλα Ιταλίας (1979 και 1983), 1 κύπελλο πρωταθλητριών (1985), 1 κύπελλο κυπελλούχων (1984), 1 διηπειρωτικό(1985) και 1 Σούπερ Καπ (1984).

Στα χρόνια αυτά αγωνίσθηκε 297 φορές στη Serie A, πετυχαίνοντας 33 γκολ, ενώ συνολικά έπαιξε με τη Γιούβε σε 440 παιχνίδια σκοράροντας 52 φορές. Όταν συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πια τη φρεσκάδα για να υπηρετήσει την «Κυρία», πήγε στη Μπολόνια, με την οποία ολοκλήρωσε την καριέρα του το 1991, παίζοντας άλλα 55 παιχνίδια με 2 γκολ.


Η πορεία του στην Εθνική Ιταλίας

Εξίσου λαμπρή υπήρξε και η καριέρα του στην εθνική ομάδα στην οποία πρωτόπαιξε στο εναρκτήριο παιχνίδι της στο παγκόσμιο κύπελλο της Αργεντινής το 1978 εναντίον της Γαλλίας (2-1), μετά τον τραυματισμό και την αδυναμία συμμετοχής του μεγάλου Φακέτι, πριν να κλείσει τα 21 του!

Η επιλογή εκείνη της τελευταίας στιγμής του Μπέαρζοτ προκάλεσε έκπληξη σε όλους μας, δεδομένου ότι δεν ξέραμε πολλά για αυτόν τον παίκτη που και τη χρονιά 1977-78 είχε παίξει στο πρωτάθλημα τα μισά παιχνίδια, κυρίως ως αλλαγή! «Ήμουν απολύτως ψύχραιμος και ένιωθα έτοιμος να αγωνισθώ», θα δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή του, επιβεβαιώνοντας το τεράστιο θάρρος του.

Αγωνίσθηκε και στα 7 παιχνίδια εκείνης της διοργάνωσης και αναδείχθηκε σε μια από τις μεγάλες αποκαλύψεις της, αποτυπώνοντας ανεξίτηλα στις μνήμες μας από τότε την εικόνα ενός αμυντικού που σαν αστραπή διέσχιζε τον αριστερό τομέα του γηπέδου. Συνολικά φόρεσε τη γαλάζια φανέλα και στα 18 παιχνίδια της εθνικής στα παγκόσμια του 1978, 1982 και 1986.

Αποκορύφωμα της καριέρας του υπήρξε η κατάκτηση του τροπαίου το 1982 στην Ισπανία, όπου μάλιστα δοκίμασε την πιο σκληρή απογοήτευση καθώς έχασε πέναλτι στον τελικό εναντίον της Γερμανίας, πριν ανοίξει ακόμη το σκορ, ενώ σκόραρε στο αποφασιστικό παιχνίδι κατά της Αργεντινής του Μαραντόνα (2-1).

«Νιώθω υπέροχα γιατί είμαι από τους λίγους παίκτες που σήκωσαν το παγκόσμιο κύπελλο, το υπέρτατο σύμβολο του ποδοσφαίρου», είπε αργότερα. Με την εθνική σε 73 παιχνίδια σκόραρε 9 φορές, ρεκόρ για αμυντικό, ενώ φόρεσε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού 10 φορές με 1η εναντίον της Ελλάδας (3-0) στις 15/10/83. Το 1987, όταν εγκατέλειψε την εθνική μετά από συνεχείς τραυματισμούς, δέχθηκε επιθέσεις και κριτική που τον ενόχλησαν και τον πλήγωσαν.


Ένα ημερολόγιο θαυμάτων

Το βιογραφικό του Καμπρίνι είναι ένα ημερολόγιο θαυμάτων. Από τους παίκτες που έχουν κερδίσει όλα τα έπαθλα, υπήρξε ένα λαμπρό παράδειγμα του χαρακτήρα της Γιουβέντους, της οποίας έγινε σημαία και άξιος διάδοχος μυθικών ακραίων όπως ο Καλιγκάρις προπολεμικά με τη φανέλα της Γιούβε και ο Φακέτι μεταπολεμικά. Αναδείχθηκε τη δεκαετία 1976-86 ο κορυφαίος αριστερός αμυντικός του κόσμου, συνδυάζοντας μια αξιοζήλευτη αμυντική σταθερότητα με την έφεση της επιθετικότητας και του σκοραρίσματος.

Οι κούρσες του κατά μήκος της πλάγιας γραμμής του γηπέδου αποτελούσαν μόνιμο κίνδυνο για τους αντιπάλους. Για χρόνια οι κατεβασιές του καταλήγανε σε σέντρες στο κεφάλι του Μπέτεγκα και του Μπονινσένια, πριν αναλάβει άμεση δράση ο ίδιος σκοράροντας, ενώ μετά τη φυγή του Μπέτεγκα στον Καναδά το 1983 ανακάλυψε και την ευχαρίστηση των κεφαλιών προς το αντίπαλο τέρμα.


Το αριστερό του σαν… λέιζερ

Σε ένα άρθρο του πριν από 10 χρόνια ο Άντζελο Καρόλι έγραφε ότι «το αριστερό του Καμπρίνι είναι όπως το λέιζερ, αμύνεται και επιτίθεται με την ίδια αποτελεσματικότητα και οι αστράγαλοί του είναι από ατσάλι ώστε όταν πηδά για κεφαλιά δίνει την αίσθηση ότι ανοίγει τα φτερά». Κατά Τραπατόνι είναι «ο πιο μεγάλος αθλητής που υπήρξε, ικανός να παίζει με προβλήματα στο γόνατο και στο πόδι».

Όταν εγκατέλειπε το γήπεδο η φανέλα του έσταζε ιδρώτα, δεν κρατούσε δυνάμεις και οι συμπαίκτες του τον λάτρεψαν και για αυτή τη γενναιοδωρία. Συναισθηματικά ήταν πάντα σταθερός. Χειρίσθηκε τα αισθήματά του με εντιμότητα και αυστηρότητα και στη Γιούβε αυτό που μετρούσε πάνω απ’ όλα ήταν η  δουλειά του. «Δεν είναι στη φύση μου να υπερενθουσιάζομαι στις νίκες ή να μελαγχολώ μετά τις ήττες. Προσπαθώ να κρατώ τις ισορροπίες», δηλώνει ο ίδιος.

«Είναι ένα παιδί ευαίσθητο και γνήσιο», λέει για αυτόν ο Καρόλι. Η συμβολή του Τραπατόνι και του Μπέαρζοτ στην καριέρα του υπήρξε τεράστια, ειδικά τις εποχές της νιότης που η επιτυχία κόντεψε να τον ζαλίσει. «Ο Τραπατόνι μου έμαθε να μην υποχωρώ ποτέ, γιατί είναι πιο εύκολο στον αθλητή να φθάσει ψηλά παρά να παραμείνει», παραδέχεται, ενώ σε πρόσφατες δηλώσεις κάνει κριτική: «Έδωσα πολλά αλλά ίσως πήρα περισσότερα. Ο μπιανκονέρο ζει μέσα μου, αλλά απορώ με την τακτική της ομάδας να κρατά σε απόσταση παλιούς παίκτες που τόσα προσφέρανε».

Το 2000 ο Καμπρίνι ξεκίνησε προπονητική καριέρα, παρά τις παλαιότερες δηλώσεις του ότι δεν θα το επιχειρούσε ποτέ. Μετά από μια σχετικά επιτυχημένη θητεία σε ομάδες μικρότερων κατηγοριών, ανέλαβε το Σεπτέμβριο του 2007 την εθνική Συρίας, μια απόπειρα τόσο προκλητική.


Ο όμορφος Αντόνιο

Η ιστορία του «όμορφου Αντόνιο» ολοκληρώνεται και με την εικόνα του άνδρα που συμφιλίωσε το ποδόσφαιρο με τις γυναίκες. Σε μια συνέντευξή της πριν από πολλά χρόνια, η διάσημη Ιταλίδα ηθοποιός Σάντρα Μίλο προσπάθησε να απαντήσει γιατί ο Καμπρίνι είναι ίσως το μόνο πρόσωπο που αρέσει στις γυναίκες όλων των ηλικιών: «Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι τέλεια. Στις μεσήλικες γυναίκες θυμίζει την οικογένεια, εμπνέει εμπιστοσύνη και πολλές μητέρες θα του έδιναν πρόθυμα την κόρη τους. Στις έφηβες θυμίζει τον γαλάζιο πρίγκιπα που έρχεται να τις κατακτήσει και με το παιχνίδι του επιδεικνύει το θάρρος των παλαιών ιπποτών».

Εμείς με τη σειρά μας ανασύρουμε από τα βάθη της μνήμης μας την απογοήτευση των αναρίθμητων θαυμαστριών του όταν το καλοκαίρι του 1981 αποφάσισε να ενώσει τη ζωή του μ’ αυτή της γοητευτικής Κονσουέλο.