Πώς φτάσαμε στο σκηνικό της ολικής ανατροπής του σκηνικού

Πλέον μπορούμε να μιλάμε έχοντας βλέψεις για κάτι μεγάλο, είτε αυτό είναι ένα πρωτάθλημα, είτε ακόμα ένα ενδεχόμενο νταμπλ. Ειδικά μετά το 0-4 της Κυριακής επί της Ουντινέζε η ψυχολογία στις τάξεις του συλλόγου είναι στα ύψη. Αυτό όμως επετεύχθη γιατί η ομάδα μετά το άσχημο ξεκίνημα της θέτει κάθε εβδομάδα και άλλο στόχο, δηλαδή ένα ματς κάθε φορά.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Bernardino di Betto

Εν ολίγοις, μάθαμε, ότι, παρόλο, που έχουμε την καλύτερη και πληρέστερη ομάδα του πρωταθλήματος, και ότι οι αντίπαλοι μας δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο και απέχουν παρασάγγας από τις καλές τους χρονιές, πρέπει να είμαστε ταπεινοί.

Ο αρχηγός μας άλλωστε ήταν πολλές φορές φέτος σαφής επί του θέματος. Παρακάτω, θα αναλυθούν οι λόγοι για τους οποίους βλέπουμε αυτή την αναμορφωμένη Γιουβέντους και την ολική ανατροπή του μέχρι πρόσφατου σκηνικού.

Αναπροσαρμογή των στόχων

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, τελείωσαν οι μεγάλες κουβέντες. Η ομάδα μετά και την ήττα επί της Σασσουόλο στον πρώτο γύρο, μηδένισε το κοντέρ και άρχισε να μετράει από την αρχή. Έπεσαν οι τόνοι, από ποδοσφαιριστές, προπονητή και διοίκηση.

Και όπως είναι προφανές αποφασίστηκε πώς να για να φτάσει κανείς στον βασικό του στόχο, πρέπει να θέσει άλλους μικρότερους, οι οποίοι με τη σταδιακή τους κατάκτηση θα φτάσουν την ομάδα στον βασικό στόχο.

Ως συνέπεια φτάνουμε στο σημερινό 12/14 νίκες σε όλες τις διοργανώσεις και 10 συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα. Διόλου άσχημα για μια ομάδα που μέχρι πριν 1,5 μήνα δε μπορούσε να αλλάξει παραπάνω από 3 πάσες.

Και έτσι η Γιουβέντους είναι 2 βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο Νάπολι και έχει έναν ολόκληρο γύρο για να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Μέχρι τότε όμως, πρώτος στόχος είναι η νίκη επί της Λάτσιο στο Κύπελλο και επί της Ρόμα στο πρωτάθλημα.

«Ανταγωνιστικοί» αντίπαλοι

Κανένας ανταγωνισμός δεν υπάρχει. Όσο άσχημο, σκληρό και προσβλητικό αν ακούγεται αυτό, οι αντίπαλοι μας επί ίσοις όροις δεν μπορούν να ανταγωνιστούν ούτε την αναπληρωματική μας ομάδα. Και αυτό φαίνεται από την αντίδραση τους στο, κατά τα φαινόμενα, δύσκολο πρόγραμμα τους και την παράλληλη βελτίωση της Μεγάλης Κυρίας.

Η Ρόμα είναι η Ρόμα. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ούτε τον περσινό της εαυτό, πόσο μάλλον την μόνιμη πρωταθλήτρια της Ιταλίας και τέλος, δεν δικαιολόγησε ποτέ τον παράλογο, τελικά, χαρακτηρισμό της ως διεκδικήτρια του σκουντέτο.

Για την Φιορεντίνα, γελάνε και τα τσιμέντα της Φλωρεντίας. Δεν έχει καλή ομάδα, δεν παίζει ούτε καλό ποδόσφαιρο και αποδεικνύει κάθε χρόνο, ότι το μόνο που μπορεί να διεκδικήσει είναι μετά βίας η τέταρτη θέση, και αυτό υπό προϋποθέσεις. Για την Ίντερ ισχύουν περίπου τα ίδια.

Με έναν καλό τερματοφύλακα και ένα καλό επιθετικό κανείς δεν ευτύχησε. Και μπορεί να έχω κράξει πολλάκις τον Αλέγκρι ως προπονητή, σίγουρα όμως ο Μαντσίνι ξεπερνάει τον οποιοδήποτε στην ανεπάρκεια από τους προπονητές των «μεγάλων», θυμίζοντας μας, ότι είναι καλός μόνο για να φτιάχνει το μαλλί του.

Δυστυχώς, ούτε και η Μίλαν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, παρ όλη την μεταγραφική της ενίσχυση το καλοκαίρι και την αλλαγή προπονητή. Και λέω δυστυχώς γιατί η αξία του αντιπάλου κάνει τη νίκη ακόμα σπουδαιότερη και γιατί όσο η Μίλαν είναι αδύναμη, το ιταλικό πρωτάθλημα παραμένει υποβαθμισμένο. Για αυτό, μην αναρωτιούνται γιατί είμαστε τόσα χρόνια ο δυνάστης τους.

Μας το επιτρέπουν και οι ίδιοι με την απόδοση τους και τον μεγάλο πρόλογο που κάνουν τόσα χρόνια. Τελείωσαν οι δικαιολογίες και οι κατηγορίες περί εύνοιας. Η αγωνιστική ανάκαμψη της Γιουβέντους και η σταδιακή κατρακύλα των αντιπάλων της είναι η μια και μοναδική αλήθεια. Όλα στο γήπεδο φαίνονται!

Κλείνω αυτό το κεφάλαιο με την Νάπολι, η οποία είναι η μοναδική ομάδα που διεκδικεί με αξιώσεις το πρωτάθλημα. Το μεγαλύτερο μέρος της ως τώρα πορείας της πιστώνεται στην φοβερή δουλειά του προπονητή της, στη στροφής της ομάδας στους Ιταλούς ποδοσφαιριστές και στην εξαιρετική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Ιγκουαΐν.

Φαίνεται πως το έχει βάλει σκοπό να αφήσει πίσω τους τις δύο συνεχόμενες αποτυχίες του με την εθνική ομάδα της Αργεντινής και δικαιολογήσει, επιτέλους, τα καλά λόγια που ακούμε τόσα χρόνια για αυτόν και τόσα χρόνια δεν βλέπαμε στο γήπεδο.

Τα θετικά στοιχεία του προπονητή

Και όμως, ενώ έχω υπάρξει ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές του Μαξ Αλέγκρι δε μπορώ να μην του αναγνωρίσω τα θετικά του χαρακτηριστικά τα οποία έχει. Προσοχή, η άποψη μου δεν αλλάζει για αυτόν, απλά δηλώνω πιο διαλλακτικός προς το πρόσωπο του και λιγότερο αφοριστικός.

Όλοι οι ποδοσφαιριστές παίρνουν λεπτά συμμετοχής. Ακόμα και αυτοί για τους οποίους φωνάζαμε πριν μερικούς μήνες, όπως ο Ρουγκάνι,ο Τζάτζα ή ο Άλεξ Σάντρο. Επιτέλους, ο Πογκμπά ξεκουράστηκε, ο οποίος έχει τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής στην ομάδα (1.575), μετά τους Μπονούτσι (1665) και Μπουφόν (1.710), θυμίζοντας μας συνεχώς την συνεχόμενη ανάγκη παρουσίας του, και το δημιουργικό κενό στο βρίσκεται η ομάδα. Συνεπώς, η ομάδα κινείται με ένα πολύ αποτελεσματικό και εύρυθμο rotation, που την κάνει δυνατή και απρόβλεπτη στο παιχνίδι της, ξεκουράζει ποδοσφαιριστές και δίνει ευκαιρίες σε άλλους να λάμψουν.

Ο Αλέγκρι προετοιμάζει καλύτερα την ομάδα για κάθε παιχνίδι. Έχει φροντίσει να κατασταλάξει στα συστήματα τα οποία χρησιμοποιεί, ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα, και δεν προβαίνει σε κινήσεις πανικού όπως αυτές του πρόσφατου παρελθόντος (ήττα από την Νάπολι στον πρώτο γύρο). Επιμένει φυσικά στο 3-5-2 (δεν είμαι οπαδός της συγκεκριμένης τακτικής), συνεχίζει με το 4-3-1-2 που εφάρμοσε πέρσι και ενίοτε βλέπουμε να στήνει την ομάδα με 4-3-3.

Ο παράγοντας Ντιμπαλά

Το «παιδί θαύμα» από την Κόρδοβα της Αργεντινής, το έχει βάλει σκοπό να λατρευτεί όπως παλιές δόξες της ομάδας, και να χριστεί ηγέτης της ομάδας από τον πρώτο του χρόνο στο Τορίνο. Και για να είμαστε ειλικρινείς, έως τώρα τα καταφέρνει παραπάνω από καλά, έχοντας άξιο συνοδοιπόρο του τον Πογκμπά, συνθέτοντας ένα πολύ δυνατό δίδυμο.

Είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας στο πρωτάθλημα με 11 γκολ (13 συνολικά), έχει 7 ασίστ, 2,9 σουτ ανά αγώνα και 84,4% ποσοστό επιτυχίας σε 1694 λεπτά συμμετοχής. Έχει σκοράρει σχεδόν με όλους τους τρόπους, χθες μάλιστα ήταν η 2η φορά με απευθείας φάουλ.

Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα δείχνει να είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίος για την Μεγάλη Κυρία. Και επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής, πέρασε για λίγο από το μυαλό μου, ότι ίσως να μιλάμε για έναν αριστεροπόδαρο «Ντελ Πιέρο», χωρίς φυσικά να προσδοκώ κάτι τέτοιο. Θα ήταν άδικο για την προσπάθεια που κάνει ο Αργεντινός φέτος στην Γιουβέντους και ψυχοφθόρο για τον ίδιο, αν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο από τους ιθύνοντες και τους οπαδούς της ομάδας.

Η διαχείριση του ποδοσφαιριστή έως τώρα είναι πετυχημένη για αυτό θα πρέπει να συνεχιστεί με αυτόν τον τρόπο ακριβώς. Με αυτόν μπροστάρη και άξιους συμπαραστάτες τους παλιούς της ομάδας, η Μεγάλη Κυρία μπορεί να επανακάμψει ακόμα περισσότερο και κυρίως να διακριθεί επιτέλους ευρωπαϊκά.