Όταν το «άχρηστος» γίνεται… «forza Max» για έναν προπονητή που ποτέ δε θα είναι «ένας από εμάς»

Η περίπτωση του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι στη Γιούβε έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Ηρθε πριν δύο καλοκαίρια στο Τορίνο και προκάλεσε μία μίνι… διαδήλωση εναντίον του. Αποδοκιμασίες και γιούχα για καλωσόρισμα.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Ακολούθησε μια χρονιά στην οποία έκανε το νταμπλ και πήγε την ομάδα στον τελικό του Champions League. Αποθέωση για τον προπονητή. Κατακτά το Σούπερ Καπ και μπαίνει η ομάδα σε μια μεγάλη περιπέτεια. Αποτυχημένα αποτελέσματα και πολύ κακό ποδοσφαιρικό θέαμα. Νέο κύμα αμφισβήτησης.

Τώρα, πέντε σερί νίκες και καλό πλασάρισμα στον βαθμολογικό πίνακα με την γκρίνια να μένει στο περιθώριο. Δύο άσχημες διαφορετικές χρονικές περιόδους με «χώσιμο» στον προπονητή και άλλες τόσες καλές.

Η αίσθηση που επικρατεί είναι πως ο Αλέγκρι δεν θα γίνει ποτέ μέλος της οικογένειας της Γιουβέντους. Είναι ένας προπονητής που ανέλαβε την ομάδα μετά την φυγή Κόντε και ως επαγγελματία τον αντιμετωπίζουμε όλοι μας.

Ο Μαξ Αλέγκρι δεν είναι Γιουβεντίνος, δεν είναι μπολιασμένος με το DNA της Γιούβε, δεν εμπνέει, δεν θα περάσει στο libro d’ oro ως κάτι ξεχωριστό. Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, μπορούμε να πούμε, δείχνοντας πως η σχέση είναι καθαρά επαγγελματική.

Ο Ιταλός έχει αναλάβει έναν πάγκο που έχει περίσσιες απαιτήσεις. Και δέχεται έντονη κριτική ανά πάσα στιγμή. Δεν έχει διαστάσει να αφήσει εκτός έναν αγαπημένο ποδοσφαιριστή για τον κόσμο, τον Αλβαρο Μοράτα. Δεν έχει διστάσει δηλαδή να συγκρουστεί με τη λογική.

Ακολουθεί το δρόμο του και τις ιδέες που έχει στο μυαλό του. Καλές ή κακές, τις υπηρετεί. Μια ακόμη αίσθηση που βγαίνει είναι πως λειτουργεί κάτω από ένα πλάνο. Καλό ή κακό, υπάρχει όμως. Δεν κάνει σπασμωδικές κινήσεις, δεν πανικοβάλλεται, δε χάνει το στόχο που έχει ορίσει ο ίδιος.

Η περίπτωσή του μπορεί να μας διδάξει κάποια σημαντικά πράγματα. Για παράδειγμα δεν χρειάζεται να λειτουργεί μια ομάδα ως παρέα, ως οικογένεια για να πάει μπροστά. Όπως επίσης, ένας «μυστήριος», αρκετά μονόχνοτος άνθρωπος, μπορεί να προσφέρει τα ίδια ή και περισσότερα με κάποιον που θεωρούμε uno di noi (ένας από εμάς). Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι δεν θα γίνει ποτέ ένας από εμάς αλλά μπορεί να οδηγήσει την ομάδα σε επιτυχίες. Στην τελική αυτό δε ζητάμε από έναν προπονητή;

Για τον Αλέγκρι έχω γράψει δύο σχετικά άρθρα που βλέπω να βγαίνουν πραγματικότητα. Το πρώτο, λίγο πριν την αρχή της σεζόν είχε τίτλο Ο Αλέγκρι δεν μου γέμισε ποτέ το μάτι αλλά του βγάζω το καπέλο (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) και το δεύτερο, πριν λίγες ημέρες με τίτλο Ο Αλέγκρι, η πλατεία Σαν Κάρλο και το… άλογο (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ). Και στα δύο αποτυπώνεται η κατάσταση της Γιούβε του Αλέγκρι.

Και βέβαια, επειδή τα γραπτά μένουν και καλό είναι να θυμόμαστε τι διαβάζουμε και πού το διαβάζουμε, η Famiglia Bianconera  είχε γράψει την περίοδο της φετινής κρίσης της Γιουβέντους πως ο Αλέγκρι δεν πρέπει να φύγει από την ομάδα και να στηριχθεί το project του. Η θέση μας, ως blog Γουβεντίνικων απόψεων, ήταν ξεκάθαρη (μπορείτε να διαβάσετε το θέμα εδώ).

Πώς φτάσαμε τώρα από την κριτική στο… forza Max; Δεν είναι δα και πολύ δύσκολο. Από τη στιγμή που είμαστε συνέχεια forza Juve και ξέρουμε πως χρειάζεται χρόνος και υπομονή, είναι εύκολο να δώσεις ευκαιρίες στους ανθρώπους. Και ο Αλέγκρι έχει πάρει απλόχερα τις ευκαιρίες του στην αγαπημένη μας Γιούβε…