Η απόλυτη ανασκόπηση: Το 2015 μέσα από Γιουβεντίνικα μάτια

Το 2015 αναμφίβολα ήταν μια χρονιά βουτηγμένη στις συγκινήσεις για το Γιουβεντίνο οπαδό. Από το 2011 και μετά, όλοι όσοι παρακολουθούμε την ομάδα, έχουμε καταλάβει ότι το νερό έχει μπει στο σωστό αυλάκι για τους μπιανκονέρι του Τορίνο.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger La Capolista

Ο χρόνος που μας φεύγει λοιπόν, υπήρξε μια υγιής συνέχεια στη σύγχρονη εξέλιξη της Γιουβέντους, μας καθιέρωσε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό ως απόλυτους κυρίαρχους στο κάλτσιο του σήμερα και ταυτόχρονα μας επανατοποθέτησε στις συνειδήσεις του οπαδού του Champions League ως την παλιοoμάδα, που κανείς δε θέλει να κληρωθεί μαζί της, γιατί αυτοί οι ιταλοί είναι εφτάψυχοι, λερναίες ύδρες και θα βρουν πάντα τον τρόπο να σε αποκλείσουν.

Αν συμπεριλάβει κανείς τις περιπέτειες του φθινοπώρου και την αλλαγή φρουράς, αν μην τι άλλο, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι αξίζει να προβούμε σε μια διεξοδική αναδόμηση για το 2015.

Ξανά πρωταθλητές

Πρώτος στόχος της διοίκησης για τη σεζόν 2014/2015 ήταν η διατήρηση του εγχώριου θρόνου. Από την εποχή που η Γιουβέντους μετακόμισε στο Juventus Stadium o τίτλος της πρωταθλήτριας δεν έχει αφήσει την αγκαλιά της και ο εν λόγω στόχος ήταν ο ένας, ο πρώτος και ο ξεκάθαρος.

Το εγχείρημα φάνταζε για όλους πιο δύσκολο την περασμένη χρονιά, καθώς στις 15 Ιουλίου του 2014 ο Αντόνιο Κόντε αποφάσισε να κάνει τη μεγαλύτερη «πατάτα» στην μέχρι τώρα προπονητική του πορεία και λόγω διαφωνιών με τη μεταγραφική πολιτική της διοίκησης (ήθελε βλέπετε να τρώει με ακριβά «μαχαιροπήρουνα» λες και η Γιουβέντους έχει φανέλα-πούπουλο όπως η Μάντσεστερ Σίτι ή η Παρί σεν Ζερμέν και χρειάζεται μεταγραφές εκατοντάδων εκατομμυρίων κάθε καλοκαίρι) αποχώρησε και τη θέση του την επόμενη μέρα πήρε ο αμφιλεγόμενος Μαξ Αλέγκρι, ο οποίος αναμφισβήτητα είναι μια από τις πιο διφορούμενες προσωπικότητες στους ευρωπαϊκούς πάγκους, με ορκισμένους εχθρούς αλλά και λαμπρά επιτεύγματα που μπορούν να σε εκθέσουν, να σε προβληματίσουν και να σε κάνουν εν τέλει να του εμπιστευτείς «τα κλειδιά της πόλης».

Παρά την ενίσχυση των Ρόμα, Νάπολι και τη ξέφρενη πορεία της Λάτσιο στο δεύτερο γύρο, η Γιουβέντους πέρασε σαν οδοστρωτήρας και από αυτό το πρωτάθλημα, κέρδισε σχεδόν σε όλα τα ντέρμπι μέσα-έξω και με 17 βαθμούς διαφορά από το δεύτερο, 26 νίκες και με καλύτερη επίθεση και άμυνα στη Serie A πρόσθεσε άλλο ένα πρωτάθλημα στην ένδοξη τροπαιοθήκη της. Πρώτο κανόνι της ο σεληνιασμένος Καρλίτος Τέβες με 20 γκολ, ενώ 18 φορές τελείωσε ματς ο Μπουφόν χωρίς να δεχτεί τέρμα.

Coppa Italia μετά από είκοσι χρόνια

Αυτή η ιστορία με το κύπελλο είχε καταντήσει λίγο εκνευριστική. Εντάξει γνωρίζουμε ότι πρόκειται για έναν άσημο θεσμό που χρησιμοποιείς κατά κύριο λόγο τους αναπληρωματικούς, δε σου αποφέρει ούτε μεγάλη αίγλη, ούτε οικονομικά οφέλη αλλά μιλάμε ότι για 20 χρόνια η Γιουβέντους δεν είχε σηκώσει την εν λόγω κούπα και ότι υπήρχε μια ολόκληρη γενιά Γιουβεντίνων που δεν είχε γευτεί την κατάκτηση του συγκεκριμένου τροπαίου.

Πέρυσι ήταν η ώρα να σταματήσει και αυτό το παραμύθι. Κιέβο Βερόνα, Πάρμα ήταν τα πρώτα θύματα. Ακολούθησαν δυο συγκλονιστικοί ημιτελικοί με τη μισητή Φιορεντίνα, που θα κάνουμε καιρό να ξεχάσουμε.

Οι βιόλα, εκμεταλλευόμενοι την απάθεια που έδειχναν διαχρονικά οι μπιανκονέρι στο Coppa Italia έφυγαν στο πρώτο ματς με το διπλό (1-2) από το Τορίνο και η Γιουβέντους πήγε για τη ρεβάνς στη Φλωρεντία με πολύ δύσκολο έργο.

Εκεί, η ομάδα του Αλέγκρι τσαντίστηκε, παρουσιάστηκε ως η Γιουβέντους που ξέρουμε και με ένα υπερηχητικό 0-3, με σκόρερ τους Μάτρι, Περέιρα και Μπονούτσι έκανε μια μεγάλη ανατροπή, σκόρπισε θλίψη στους απανταχού αντιπάλους και βρέθηκε στον τελικό αντιμέτωπη με τη φορμαρισμένη Λάτσιο.

Εκεί οι Ρωμαίοι έβαλαν δύσκολα στη Γιουβέντους, προηγήθηκαν με ένα τυχερό γκολ του Ράντου, ο Κιελίνι ισοφάρισε νωρίς και το ματς πήγε στην παράταση. Το διπλό δοκάρι του Τζόρτζεβιτς στο 94’ έκανε τις καρδιές μας να αναπηδήσουν αλλά το γκολ του Μάτρι λίγα λεπτά αργότερα μας έστειλε στους εφτά ουρανούς και τη Γιουβέντους στο βάθρο του Κυπελλούχου.

Δέκατο Κύπελλο για την πολυνίκη του θεσμού Γιουβέντους και το τρίτο νταμπλ της ιστορίας μας ήταν γεγονός.

Πίσω στην ευρωπαϊκή ελίτ

Η πορεία της Γιουβέντους στους ομίλους, η αλήθεια είναι ότι δεν προμήνυε αυτό που ακολούθησε στο περυσινό Champions League. Θα μου πεις βέβαια, από πότε οι ιταλοί είχαν καλές σχέσεις με ομίλους και προκριματικά; Πάντα στα νοκ άουτ δε φόρτσαραν;

Έτσι έγινε και πέρυσι. Μετά από μια μέτρια πορεία στον όμιλο με Ατλέτικο Μαδρίτης, Ολυμπιακό, Μάλμε και μια δεύτερη θέση στον όμιλο, η Γιουβέντους φορμαρίστηκε όταν έπρεπε και αποκλείοντας όποιον βρέθηκε στο διάβα της, βρέθηκε στον τελικό του Champions League μετά από 19 χρονιά απουσίας.

Κατατρόπωσε την πάντα φιλόδοξη Ντόρτμουντ, φιλοδορώντας την με τρία υπέροχα τεμάχια μέσα στο κάστρο της, πέρασε πανάξια τη σκληροτράχηλη και δυσκολοκατάβλητη Μονακό, ενώ για μια ακόμα χρονιά απέδειξε, ξεφτιλίζοντας τη Ρεάλ Μαδριτης, ότι η φανέλα ζυγίζει περισσότερο από οποιοδήποτε τραπεζικό λογαριασμό.

Ο αποκλεισμός της Ρεάλ ήταν μια μεγάλη νίκη του ποδοσφαίρου πρώτα και μετά της Γιουβέντους. Εμείς, οι ρομαντικοί κρατήσαμε ένα σημαντικό προπύργιο όρθιο. Η φανέλα μετράει ακόμα. Στον τελικό, τα πράγματα μέχρι το 70 κ’ατι πήγαιναν βάσει σχεδίου, αλλά δυστυχώς η Μπαρτσελόνα κατάφερε να σκοράρει, πριν από εμάς, πήρε το προβάδισμα και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Ανεξαρτήτου αποτελέσματος του τελικού, η ποδοσφαιρική Ευρώπη θυμήθηκε τι εστί πραγματική Γιουβέντους. Οι νέοι συνειδητοποίησαν ιδίοις όμασι αυτά που διάβαζαν στα αφιερώματα περασμένων δεκαετιών και οι παλιοί απλά αναμόχλευσαν τις μνήμες τους και ξανάνιωσαν τους μπιανκονέρι του Τορίνο στο πετσί τους.

Υποστολή σημαίων

Το καλοκαίρι που ακολούθησε μετά την επιτυχημένη περυσινή χρονιά ήταν ίσως το πιο ιδιαίτερο από το 2006 και το Καλτσιόπολις. Με τη ψυχολογία στα ύψη, οι μπιανκονέρι οπαδοί είδαν μέσα σε ενα μήνα τρεις παίκτες-σύμβολα τους να αναχωρούν για άλλες πολιτείες.

Ο Πίρλο αποφάσισε ότι έρθε η ώρα στα 36 του να γευτεί το MLS και τις ΗΠΑ, ο Τέβες ( ο οποίος είχε ξεκαθαρίσει στη διοίκηση από τον Ιανουάριο ότι θα φύγει) επέστρεψε στην πατρίδα του και τη μεγάλη του αγάπη, Μπόκα Τζούνιορς και ο Αρτούρο Βιντάλ (με τον οποίο θα βρεθούμε αντιμέτωποι το Φεβρουάριο) δείχνοντας ασέβεια προς την ομάδα που τον «έφτιαξε» ποδοσφαιρικά και ακραίο επαγγελματισμό άφησε πίσω του τη Γιουβέντους για το παχυλό συμβόλαιο των βαυαρών της Μπάγερν.

Έτσι λοιπόν, ο Αλέγκρι βρέθηκε να διαχειρίζεται τον Αύγουστο ένα ρόστερ, που είχε χάσει τρεις βασικότατες σταθερές του(τον εγκέφαλο της, τον εκτελεστή της και τα πνευμόνια της) και έπρεπε να χτίσει από την αρχή όλο το οικοδόμημα που λέγεται Γιουβέντους.

Χωρίς αμφιβολία, αυτή η συγκυρία για έναν προπονητή δεν είναι ευχάριστη, αλλά δεν παύει από την άλλη να αποτελεί μια τεράστια πρόκληση, καθώς το νέο, ανομοιογενές ρόστερ βρέθηκε παρθένο στα χέρια του προκειμένου αυτός να το «πλάσει» όπως νομίζει.

Πόσω μάλλον όταν έχεις στα χέρια σου τόσους φερέλπιδες παίκτες. Η Γιουβέντους τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο υπήρξε ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Το χάος

Οι ενδείξεις από τα πρώτα φιλικά κιόλας ήταν ανησυχητικές. Ακόμα και με αντιπάλους χαμηλότατου επιπέδου, η νέα Γιουβέντους αδυνατούσε να κάνει ακόμα και τα βασικά. Και βασικότερο απ’ όλα, η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα στα δίχτυα.

Βασικά, δεν έφτανε ούτε στην αντίπαλη περιοχή. Και αν κάποιοι ξεγελάστηκαν με την κατάκτηση του Σούπερ Καπ απέναντι στη Λάτσιο, ήρθε η πρώτη αγωνιστική κόντρα στην Ουντινέζε. Εντός έδρας ήττα σε πρεμιέρα, μηδέν παραγωγή και η πρώτη γκρίνια ξεκινάει. Ακολούθησαν οδυνηρή ήττα στη Νάπολι, ήττα στη Ρόμα, ήττα στη Σασουόλο.

Η Γιουβέντους για περίπου δύο μήνες παρουσιάζει εικόνα ομάδας που δε μπορεί να ορθοποδήσει. Η μια γκέλα διαδέχεται την άλλη, τα γκολ έρχονται με το σταγονόμετρο, η άμυνα μας στο παραμικρό λάθος τιμωρείται και μοιραία 10 αγωνιστικές μετά την έναρξη του πρωταθλήματος βολοδέρνει στο δεύτερο μισό του βαθμολογικού πίνακα. Μέσα στην όλη κακοδαιμονία, το ιατρικό δελτίο της ομάδας μετά από κάθε αγωνιστική αποκτούσε και νέο «πελάτη».

Το γκρουπ των ομάδων που οδηγούν την κούρσα έχει απομακρυνθεί πολύ, οι απαισιόδοξοι αρχίζουν να...θρηνούν για ένα χαμένο πρωτάθλημα και η γκρίνια του κόσμου για τον ανήμπορο, για πολλούς, Μαξ Αλέγκρι έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο.

Η καλή πορεία της ομάδας στην Ευρώπη όμως και το διπλό μέσα στην πανίσχυρη Μάντσεστερ Σίτι λειτουργούν αντικραδασμικώς και η κατάσταση μένει εντός ελέγχου, καθώς η διοίκηση στηρίζει σε κάθε δήλωση της τον προπονητή..

Και επειδή όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά ήρθε το ντέρμπι με την Τορίνο...

Η λύτρωση και η εκδίκηση

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Αλλά, το πιάτο που κέρασε η Γιουβέντους στους επίδοξους «πρωταθλητές» το τελευταίο δίμηνο αγγίζει θερμοκρασία Βλαδιβοστόκ.

Το νικητήριο γκολ του Χουάν Κουαδράδο στο ματς με την Τορίνο γύρισε το διακόπτη και η νέα μέρα για την ομάδα ξημέρωσε. Οι δέκα νέοι παίκτες πλέον αποτίναξαν το «μαξιλαράκι» της προσαρμογής από πάνω τους, οι παλιοί έριξαν... γκάζια στα αποδυτήρια, οι επιθετικοί ξεμπούκωσαν και η αληθινή Γιουβέντους επανεμφανίστηκε στο γήπεδο.

Από τις 31 Οκτωβρίου μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, η Γιουβέντους έτρεξε ένα σερί επτά συνεχόμενων νικών, άρχισε επιτέλους να σκοράρει πιο άνετα και τα μετόπισθεν της άρχισαν να σου αποπνέουν τη γνωστή τους σιγουριά.

Αυτό το κρεσέντο νικών σε συνδυασμό με τα αναμενόμενα στραβοπατήματα των προσωρινά πρωτοπόρων έφεραν τη Γιουβέντους εν τέλει, τρεις μόλις βαθμούς μακριά από την κορυφή στο χριστουγεννιάτικο break.

Μοναδικό μελανό σημείο της περιόδου η ανέλπιστη ήττα στη Σεβίλλη, σε μια βραδιά που η ομάδα έπαιξε καλά και άξιζε πολλά παραπάνω αλλά πλήρωσε το ντεφορμάρισμα του Μοράτα.

Στις 6 του Ιανουαρίου η ομάδα ξεκινάει πιο φρέσκια απέναντι στην Ελλάς Βερόνα με απώτερο σκοπό να ολοκληρώσει αυτό το ξεκίνησε το τελευταίο δίμηνο.

Την απόλυτη ανατροπή και την κατάκτηση της κορυφής. Και εμείς ζούμε για τη στιγμή της αμηχανίας των εριστικών αντιπάλων, των Κασσάνδρων και των μεγαλόστομων καταστροφολόγων που περιμένουν στη γωνία για να βλάψουν την ομάδα...