Τι θυμάμαι από τον θρυλικό Ντίνο Τζοφ

Υπερήφανος, αυθεντικός, πρωταθλητής. Είναι λίγες από τις πολλές λέξεις με τις οποίες μπορεί να περιγράψει κάποιος τον Ντίνο Τζοφ.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano
Το όνομα του το ξέρουν όλοι. Απόδειξη της κλάσης του, της ιστορίας που έγραψε στο γήπεδο. Και αφού τον ξέρουν όλοι, ήταν λογικό η είδηση για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει να μην άφησε αδιάφορο κανέναν. Ο Τζοφ είναι σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που χαρακτηρίζονται «θρύλοι» και είναι ένας από τους -ακόμη λιγότερους- που πραγματικά αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Τα επιτεύγματα του, τα ξέρουν όλοι. Αρκεί να αναφέρει κάποιος το γεγονός ότι κατέκτησε το Μουντιάλ ως αρχηγός στα 40 του για να καταλάβει με τι μέγεθος έχουμε να κάνουμε. Γενικά οι τίτλοι δεν του έλειψαν ποτέ καθώς στα 11 χρόνια που αγωνίστηκε στη Γιουβέντους κατέκτησε σχεδόν τα πάντα. Εγινε πρωταθλητής Ιταλίας έξι φορές, κυπελλούχος Ιταλίας άλλες δύο ενώ πανηγύρισε με τους μπιανκονέρι τον πρώτο διεθνή τίτλο τους, το κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1977.

Αποφάσισε να σταματήσει το 1983 και αυτό σημαίνει ότι δεν πρόλαβε, για ένα χρόνο, να πανηγυρίσει και το κύπελλο Κυπελλούχων. Οπως δεν είχε την χαρά να σηκώσει ψηλά το κύπελλο Πρωταθλητριών αφού ξέρουμε όλοι πώς πήγε ο τελικός του 1983 με το Αμβούργο στην Αθήνα... Πάνω και από τους τίτλους, όμως, αυτό που μετρούσε στην περίπτωση του Τζοφ ήταν ο σεβασμός που κέρδιζε λόγω της προσωπικότητας του.

Ανθρωπος που μιλούσε σπάνια στους δημοσιογράφους, αποτελούσε ηγετική μορφή και... φάρο για τους συμπαίκτες του. Το ίδιο έγινε στη συνέχεια και ως προπονητής, οδηγώντας μάλιστα την Γιούβε σε τίτλους. Δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα αλλά έβαλε στην τροπαιοθήκη το κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1990, όπως και το Coppa Italia της ίδιας χρονιάς, στον αξέχαστο διπλό τελικό με την Μίλαν και τη νίκη με 0-1 στο Σαν Σίρο.

Στα επόμενα χρόνια έκατσε στους πάγκους και άλλων ομάδων, όπως οι Λάτσιο και Φιορεντίνα, αλλά αυτό δεν επηρέασε ποτέ την ιστορία του με την Γιούβε. Οπως αναφέραμε και στην αρχή του κειμένου, άλλωστε, ο Τζοφ ήταν πάντα υπερήφανος και αυθεντικός και ως τέτοιος, ήταν αναμενόμενο να παραιτηθεί από την εθνική ομάδα μετά το Euro 2000 αφού η υπερηφάνεια του και η ιστορία του δεν του επέτρεπαν να ανεχθεί τα όσα έλεγε τότε ο... Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Οπως δεν του επιτρέπουν τώρα, η δύναμη του και η αγάπη όλων προς το πρόσωπο του, να το βάλει κάτω λόγω του προβλήματος υγείας που τον ταλαιπωρεί. «Το απέκρουσα κι αυτό», είπε αργά το βράδυ του Σαββάτου, ανακοινώνοντας ουσιαστικά ότι η ζωή του ξεπέρασε κάθε κίνδυνο. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία μεγάλε Ντίνο Τζοφ...!