Προτιμάς να έχεις πρόεδρο τον Αλαφούζο, τον Μαρινάκη, τον Μελισσανίδη, τον Σαββίδη ή τον Αντρέα Ανιέλι;

Εχω πάψει να ασχολούμαι με το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι από πότε έχω να παρακολουθήσω αγώνα του εγχώριου πρωταθλήματος. Καμιά φορά τσεκάρω τα αποτελέσματα στο ίντερνετ. Κι αυτό να μη γίνει, δε μου λείπει.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Altrus

Το Σάββατο που μας πέρασε επέλεξα να δω το ντέρμπι Ρεάλ-Μπαρτσελόνα πριν το ντέρμπι με τη Μίλαν και όχι το Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός. Αν και στη δεύτερη περίπτωση θα συναντούσα κάποιους παλιούς φίλους που είχα να δω καιρό.

«Θυσίασα» τις φιλικές σχέσεις και άφθονη μπύρα για να παρακολουθήσω κάτι υγιές, κάτι που έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Επέλεξα να μην παρακολουθήσω τη μιζέρια. Γιατί όσα συνέβησαν μόνο μίζερα είναι.

Βαρέθηκα να βλέπω να μη γίνεται ένα παιχνίδι πάλι λόγω επεισοδίων αλλά βαρέθηκα ακόμη περισσότερο όταν διάβασα τους κλισέ και εκτός τόπου και χρόνου τίτλους σε αθλητικές εφημερίδες και σάιτ.

Καλά, οι δημοσιογράφοι δεν έχουν καταλάβει πως αυτά τα πράγματα γίνονται ανά τακτά χρονικά διαστήματα; «Το τέλος του ποδοσφαίρου», έλεγε ο ένας. «Βάλτε λουκέτο», έλεγε ο άλλος. «Καθαρίστε το ποδόσφαιρο». Αυτοί είναι παιδικοί τίτλοι. Πιο κλισέ δε γίνεται.

Μα πού ζούνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι που… ζουν και από το ποδόσφαιρο; Ειδικά ο τίτλος «Το τέλος του ποδοσφαίρου» πρέπει να έχει παίξει εννιά φορές στις τελευταίες δέκα χαρακτηριστικές περιπτώσεις «χοντρών» επεισοδίων. Βαρετές καταστάσεις. Βαρετά και τα επεισόδια όμως. Μεγαλώσαμε. Ο κόσμος προχωράει.

Αν ήμουν Ιταλός και ήμουν κολλημένος με τον Παναθηναϊκό μπορεί να είχα προγραμματίσει ένα μήνα πριν ταξίδι στην Ελλάδα για να δω το ντέρμπι. Θα ξόδευα ένα σωρό λεφτά για να δω επεισόδια. Λυπάμαι φίλοι μου, δε θα πάρω.

Και δε φταίνε μόνο οι χουλιγκάνοι ή οι ultras (υπάρχει διαφορά). Φταίνε και όσοι τους χαϊδεύουν ή τους προστατεύουν με τον Α ή Β τρόπο. Φταίνε οι πρόεδροι των ομάδων που μόνοι τους δεν φροντίζουν το προϊόν τους. Φταίει η προχειρότητα σε όλα τα επίπεδα. Φταίνε όλοι όσοι ελέγχουν τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τον Αντρέα Ανιέλι, τον πρόεδρο της ομάδας μου δηλαδή, τον σέβομαι χωρίς να νομίζω πως είναι κάποιος επιχειρηματίας με… φωτοστέφανο. Διοικεί μεγάλες επιχειρήσεις, διαχειρίζεται μεγάλα κεφάλαια. Εχει μάθει πολλά από την οικογένειά του. Και σίγουρα θα έχει προσθέσει και δικές του τακτικές. Είναι όλες σωστές; Δε νομίζω.

Βλέποντάς τον στο γήπεδο στις εξέδρες του Juventus Stadium, η φιγούρα του μου είναι πιο οικεία. Τον «πάω» περισσότερο από τις αντίστοιχες ελληνικές προεδρικές φιγούρες. Είναι θέμα ταπεραμέντου. Είναι θέμα φινέτσας. Είναι θέμα αισθητικής.

Δε νομίζω πως ο Αντρέα Ανιέλι είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας του κόσμου αλλά τουλάχιστον από πλευράς αισθητικής και λογικής, τον προτιμώ από τον Αλαφούζο, τον Μαρινάκη, τον Μελισσανίδη ή τον Σαββίδη.

Οι Έλληνες πρόεδροι που αναφέρονται στον τίτλο και στο κείμενο έχουν τοποθετηθεί με αυστηρή αλφαβητική σειρά. Αυτά για να μην παρεξηγούμαστε. Για μένα εδώ και χρόνια είναι όλοι ίδιοι. Μπορεί να μην έχουν όλοι την ίδια ευθύνη, αλλά τους θεωρώ ίδιους σε ό,τι αφορά στη λογική.

Οι τρεις φωτογραφίες της εξωτερικής σύνθεσης του άρθρου είναι από τη Λεωφόρο, το Μπερναμπέου και το Juventus Stadium. Και οι τρεις από το Σάββατο. Η τέταρτη είναι του Αντρέα Ανιέλι που προτιμώ για πρόεδρο από κάθε Έλληνα ομόλογό του.

Και το πιο ωραίο κείμενο που διάβασα μετά τα επεισόδια, ήταν αυτό: Φέρτε πίσω τις κλεμμένες Κυριακές μας.

Σημείωση: Η Famiglia Bianconera καλωσορίζει έναν ακόμη blogger. Τον «Altrus». Πιστεύουμε πως η αρθρογραφία του blog μπαίνει σε ένα νέο επίπεδο καθώς προστίθεται ένας blogger με πλούσιες εμπειρίες, ταξίδια και άλλη οπτική ματιά. Κάποιες απόψεις τους Altrus μπορείτε να τις διαβάσετε στο θέμα: Μια απολαυστική συζήτηση με έναν «ανώνυμο» οπαδό της Γιούβε…