Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger La Capolista
Ο 48χρονος προπονητής (ο οποίος έχει να βρει ομάδα από το 2012) εν ολίγοις άσκησε κριτική στην πρόσφατη φόρμα που βρίσκονται τα δύο σέντερ μπακ της Κυρίας και ζήτησε εναλλακτικές από τον Κόντε.
Αναλυτικά: «Τακτικά, τεχνικά και από άποψη χαρακτήρα οι αμυντικοί της Γιουβέντους είναι οι πιο ταλαντούχοι και οι πιο αξιόπιστοι. Μπορεί να συμβεί όμως, να υπάρξουν περίοδοι που αυτοί οι παίκτες δε βρίσκονται σε καλή φόρμα και δεν βλέπω κανέναν να είναι σε θέση να τους αντικαταστήσει».
Ο Αντάνι συνέχισε: «Η αλήθεια είναι ότι κάπου κάπου ξεχνιούνται. Μετά από τόσες νίκες και καλές εμφανίσεις τα τελευταία χρόνια, μια πτώση στη φόρμα είναι φυσιολογική. Ο Κιελίνι για παράδειγμα πέρυσι έχασε αρκετές φορές τον παίκτη του, έδινε εύκολα κόρνερ και έκανε λάθος επιλογές».
«Δεν υπάρχουν αξιόπιστες εναλλακτικές όμως! Ο Ρουγκάνι δεν παίζει ποτέ στη Γιουβέντους, ο Ρομανιόλι δεν έχει βρει ακόμα θέση στη Μίλαν και ο Ρανόκια είναι παγκίτης στην ιντερ. Πρέπει να πάμε στο Euro 2016 με αυτούς τους παίκτες!».
Σχόλιο: Kρίνω τις δηλώσεις των δύο, ως ένα σημείο εύστοχες αλλά και αρκετά τραβηγμένες και προφανώς επηρεασμένες από τη φιλική ήττα στις Βρυξέλλες από το πολύ καλό Βέλγιο.
Οι παίκτες δεν είναι ρομπότ. Λογικό είναι να υπάρχει το ζενίθ, η σταθερότητα όπως όμως και το ναδίρ και οι προβληματικές εμφανίσεις. Επειδή, την άμυνα της Γιουβέντους την παρακολουθώ πολύ πιο προσεκτικά από τις υπόλοιπες γραμμές, μπορώ να πω ακόμα με σιγουριά ότι την τελευταία τετραετία δεν υπάρχει καλύτερη αμυντική γραμμή στην Ευρώπη, όσο αφορά τουλάχιστον τη διάρκεια και την αποτελεσματικότητα.
Χωρίς να είναι ατομικά οι πληρέστεροι αμυντικοί, ο Κιελίνι, ο Μπονούτσι και ο Μπαρτζάλι ως αμυντικό σύνολο έχουν πρωταγωνιστεί σε ομάδες που έχουν πάρει τέσσερα πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και έχουν πάει σε τελικό Euro και τελικό Champions League. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα αυτό. Mιλάμε για μια τετραετία στην ουσία.
Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα του ντεφορμαρίσματος, το τελευταίο πράγμα που κάνεις αν θέλεις το καλό της ομάδας είναι να αρχίσεις τα αφοριστικά σχόλια και τις «απειλές» περί παραγκωνισμού.
Οι βετεράνοι αμυντικοί σωστά ισχυρίζονται ότι σαφέστατα και δεν πρέπει κανείς να θεωρεί τη θέση του στην ομάδα δεδομένη και ότι καλό είναι να υπάρχει ο εσωτερικός ανταγωνισμός, που κρατάει άλλωστε τους παίκτες σε εγρήγορση και τους παρέχει συνεχώς επιπρόσθετα κίνητρα. Κάθε προπόνηση πρέπει να είναι μια ενδοοικογενειακή «μάχη» για τη βασική ενδεκάδα της επόμενης Κυριακής.
Δε γίνεται να πεις όμως του Κιελίνι να κάτσει στον πάγκο τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γιατί είναι και άδικο και παράλογο. Όταν μιλάμε για παίκτες που οι πιθανότητες λένε ότι θα τελειώσουν την καριέρα τους στη Γιουβέντους και θα μείνουν στην ιστορία της ομάδας, δε γίνεται να κάνεις τέτοια μικροπρεπή λάθη.
Θετιμή μια περίοδο ανασυγκρότησης, κάποια ματς ξεκούρασης, λίγα στον πάγκο, αλλά όχι αφορισμός και παροπλισμός για μεγάλο διάστημα. Γιατί με αυτές τις κινήσεις χαραμίζεις έναν παιχταρά που σου έχει πάρει τίτλους, βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία και τις πιθανότητες να κατακτήσεις περισσότερους με αυτόν στο μέλλον, όταν φορμαριστεί πάλι. Γιατί θα ξαναφορμαριστούν. Και μιλώ τόσο για τον Μπονούτσι αλλά κυρίως για τον Κιελίνι, ο οποίος φέτος είναι από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της μπιανκονέρα οπισθογραμμής αλλά και της Ιταλίας.
Η εθνική Ιταλίας, άποψη μου είναι ότι θα πρέπει θα επικεντρωθεί στα της επιθετικής λειτουργίας της, η οποία είναι αποκαρδιωτικά ελλιπής για αυτή τη φανέλα, την περίοδο που διανύουμε. Αντί λοιπόν να στεκόμαστε σε ένα πρόσκαιρο, απολύτως δικαιολογημένο και αναμενόμενο ντεφορμάσμα της μοναδικής αξιόπιστης γραμμής σου, που αποδεδειγμένα μπορεί να σε οδηγεί σε καλά αποτελέσματα σε ένα Euro, σοφότερο θα ήταν κοιτάξεις τις άλλες πληγές, που είναι ανοικτές και δημιουργούν απαισιοδοξία σε κάθε οπαδό των ατζούρι.
Στο χέρι του Ρουγκάνι και του Ρομανιόλι είναι να αποτελέσουν αυτοί το επόμενο αμυντικό δίδυμο της εθνικής Ιταλίας. Και οι δύο θα τις πάρουν τις ευκαιρίες τους όταν έρθει η ώρα, αν τις εκμεταλλευτούν όλο το μέλλον είναι μπροστά τους. Αλλά δε μπορείς να περιορίσεις το ρόλο ούτε του Κιελίνι, ούτε του Μπονούτσι αλλά και ούτε και του Μπαρτζάλι,ο οποίος φέτος είναι ίσως ο πιο σταθερός παίκτης της ομάδας μαζί με τον Μπουφόν και τον Εβρά.
Δύο μήνες, μισός χρόνος κακής φόρμας δε σημαίνουν το τέλος του παίκτη και άντε να έρθει ο επόμενος. Είναι τουλάχιστον ανώριμο, αχάριστο και μηδενιστικό κάτι τέτοιο. Όσο κάποιος βρίσκεται ακόμα στην ακμή του και έχει αποδεδειγμένη αξία, τον υποστηρίζεις, τον χειροκροτείς και δε ζητάς την κεφαλή επί πίνακι. Αν ήταν έτσι και ο Ντελ Πιέρο έπρεπε να αφανιστεί το 2000, που δε μπορούσε να σκοράρει για σχεδόν μια χρονιά μετά τον τραυματισμό του.
Οι θερμοκέφαλες δηλώσεις και τα συμπεράσματα «καφενειακού τύπου» δεν αφορούν ομάδες όπως η Γιουβέντους. Και η διοίκηση είμαι πεπεισμένος ότι θα στηρίξει την άμυνα μας, μέχρι να αποδείξει ότι μεγάλο μέρος της κριτικής που δέχεται είναι άδικο και αφελές. Ο Κιελίνι δε θα πέσει έτσι εύκολα, κουφάλα νεκροθάφτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου