Το πραγματικό ντέρμπι της Ιταλίας

Το «Ντέρμπι της Ιταλίας», όπως ονομάστηκε από τον δημοσιογράφο Τζιάνι Μπρέρα, είναι γνωστό σε όλους μας ως το παιχνίδι μεταξύ της Γιουβέντους και της Ίντερ.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Bernardino di Betto

Ωστόσο, επειδή ποτέ μου δεν θεωρούσα την Ίντερ σοβαρό αντίπαλο για την ομάδα μας, και επειδή αυτά που έχω δει από την νερατζούρο πλευρά του Μιλάνου από το ’98, που έχω καθαρές ποδοσφαιρικές μνήμες , είναι αστεία (πέρα από τη σεζόν του ’10), κατά τη γνώμη μου το πραγματικό «Ντέρμπι της Ιταλίας» είναι αυτό με τη Μίλαν.

Θεωρώ, ότι είναι περιττό να αναφερθώ στους τίτλους των ομάδων, είτε αυτοί είναι εγχώριοι είτε διεθνείς, διότι αυτοί είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλους. Έπειτα, επειδή οι τίτλοι είναι το βασικό κριτήριο της mainstream ποδοσφαιρικής κουλτούρας, για να κριθεί ένας σύλλογος, μια διοργάνωση ή ένας αγώνας, θα αναφέρω τους λόγους για τους οποίους πιστεύω εγώ, ότι το το μεγάλο ντέρμπι της Ιταλίας είναι αυτό μεταξύ της Μεγάλης Κυρίας και του Διαβόλου του Μιλάνου (πέρα από αυτόν που ανέφερα παραπάνω για την Iντερ).

Η Γιουβέντους και η Μίλαν είναι τα μεγαλύτερα κεφάλαια του ιταλικού ποδοσφαίρου, οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται αυτό. Όταν αυτοί οι δύο σύλλογοι δεν αποδίδουν σε υψηλό επίπεδο, περνάνε κοινώς τα λεγόμενα «πέτρινα» τους χρόνια, το ιταλικό πρωτάθλημα εμφανίζει μια έντονη παρακμή.

Τρανή απόδειξη η σταδιακός ξεπεσμός της Serie A από το 2006, μετά και τα γεγονότα του γνωστού σκανδάλου-ανέκδοτο, κατά το οποίο η Μεγάλη Κυρία δέχτηκε εξοντωτική τιμωρία (υποβιβασμός και αφαίρεση βαθμών) από την Λέγκα και οι Ροσονέρι τιμωρήθηκαν με αφαίρεση πολλών βαθμών για την επόμενη σεζόν, δεχόμενοι παράλληλα όμως ένα ισχυρό πλήγμα στο brandname του συλλόγου.

Με την Iντερ να ασελγεί, σαν άλλος νεκρόφιλος, στο «πτώμα» του πρωταθλήματος, ούσα μακράν η καλύτερη ομάδα και χωρίς αντίπαλο στο υποβαθμισμένο τότε πρωτάθλημα, η κατάληξη του ιταλικού ποδοσφαίρου είναι γνωστή.

Ένας σημαντικός, επίσης, λόγος που το ντέρμπι της Ιταλίας είναι αυτό με την Μίλαν, είναι οι ποδοσφαιριστές θρύλοι που έχουν αγωνιστεί σε αυτό. Φυσικά, για να μην είμαστε άδικοι, με τα νερατζούρι χρώματα έχουν αγωνιστεί σπουδαίοι ποδοσφαιριστές.

Αλλά η ποιότητα αυτών που αγωνίστηκαν στη Γιούβε και τη Μίλαν είναι αξεπέραστη, ποδοσφαιριστές οι οποίοι όρισαν περιόδους της ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, θέσεις και ποδοσφαιρικές σχολές. Ακόμα και αυτοί που αγωνίστηκαν και στους τρεις μεγάλους (ή σε δύο από αυτούς) του ιταλικού πρωταθλήματος, το πικ της καριέρας τους δεν ήταν ποτέ στην Iντερ.

Επιγραμματικά και με δεδομένο ότι θα παραλείψω πολλούς, αναφέρω μερικούς. Μπάτζο, Ντελ Πιέρο, Σιρέα, Τζοφ, Μπαρέζι, Μαλντίνι, Νέστα, Καναβάρο, Τζεντίλε, Μπουφόν, Ζιντάν, Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Ράικαρντ, Πίρλο, Σεβτσένκο, Πλατινί κ.α. συνθέτουν ένα από τα τρομακτικότερα σύνολα ποδοσφαιριστών που τέθηκαν αντιμέτωποι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο (προφανώς όχι όλοι μαζί).

Εν πάσει περιπτώσει, ανέκαθεν αυτές οι δύο ομάδες είχαν κομμάτι από την αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και αυτό από μόνο του προσέδιδε ένα παραπάνω πρεστίζ στον μεταξύ τους αγώνα.

Έπειτα, είναι σημαντικό να αναφερθεί, ότι η Γιούβε (πρωτίστως) και η Μίλαν φρόντιζαν να έχουν πάντα στη σύνθεση τους αρκετούς Ιταλούς, οι οποίοι συνήθως συνέθεταν εξ ολοκλήρου (πέρα κάποιων εξαιρέσεων) την εθνική ομάδα της Ιταλίας και αποτελούσαν μέρος των καλύτερων ποδοσφαιριστών στον κόσμο.

Κατά τη γνώμη μου, δεν νοείται, ντέρμπι της Ιταλίας χωρίς Ιταλούς ποδοσφαιριστές στη σύνθεση μιας εκ των δύο ομάδων. Αυτό που βλέπουμε δηλαδή σχεδόν πάντα στην Ιντερ, η οποία κάνει πάντα το αντίθετο της ομογενοποίησης και επιλέγει πολλές φορές να αγωνίζεται χωρίς ούτε έναν Ιταλό στη σύνθεση της, κάνοντας το φίλαθλο κοινό να αναρωτιέται αν είναι ιταλική ομάδα.

Το ντέρμπι αυτό, έχει ένα ξεχωριστό ρόλο στο άθλημα, γιατί εδώ δε μιλάμε για δύο ομάδες που συνδέονται με δεσμούς μίσους, που έχουν διαφορές κοινωνικού, ταξικού ή πολιτικού χαρακτήρα.

Μιλάμε για δύο ομάδες που μάχονται για την υπερηφάνεια τους, για να αποδείξουν ποιος είναι ο καλύτερος. Και επειδή ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός και από τις δύο μεριές, σε διοικητικό αλλά και σε επίπεδο ποδοσφαιριστών σπάνια βλέπαμε αιχμηρές και προκλητικές δηλώσεις εκατέρωθεν. Και αυτό έκανε καλό στο ιταλικό ποδόσφαιρο.

Επιγραμματικά μερικά σπουδαία ματς μεταξύ των δύο πιο σημαντικών συλλόγων της Ιταλίας: 92/93 Μίλαν 1-3 Γιουβέντους, 96/97 Μίλαν 1-6 Γιουβέντους, 03/04 Γιουβέντους 1-3 Μίλαν, 04/05 Μίλαν 0-1 Γιουβέντους (γκολ Τρεζεγκέ μετά από αρρωστημένη ασίστ-ψαλιδάκι του Ντελ Πιέρο), 08/09 Γιουβέντους 4-2 Μίλαν κ.α.

Για όσους δεν τα θυμάστε ή δεν τα ζήσατε, σας προτρέπω να ανατρέξετε στην μεγαλύτερη βάση δεδομένων του κόσμου (το ίντερνετ) για να δείτε έστω τα στιγμιότυπα αυτών των αγώνων. Η επιτομή της αισθητικής, της φινέτσας, της τακτικής και της τεχνικής παρουσιάστηκαν σε αυτά τα ματς.

Παρόλα αυτά, το σήμερα βρίσκει λίγο περίεργη την κατάσταση των δύο ομάδων. Η Γιούβε βρισκόμενη σε μια μεταβατική χρονιά παρουσιάζει ένα πολύ κακό αγωνιστικό πρόσωπο και οι ροσονέρι συνεχίζουν το κακό σερί άσχημων εμφανίσεων μετά το τελευταίο τους πρωτάθλημα μη μπορώντας να βρουν τα πατήματα τους.

Ωστόσο, υπάρχει η παράδοση και το σπουδαίο όνομα αυτών των συλλόγων, οπότε ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, εκτιμώ πως θα δούμε ένα καλό παιχνίδι την 21η του Νοέμβρη. Οψόμεθα!