Ο άνθρωπος που κέρδισε το πάνθεον, κέρδισε το αθάνατο, ένας θεός στα ασπρόμαυρα…

Σαν χθες θυμάμαι τον πατέρα μου, την άνοιξη του 1996, να με ρωτάει τι θέλω να μου φέρει για δώρο γυρίζοντας από ένα επαγγελματικό ταξίδι που θα έκανε εκείνο τον καιρό.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger La Capolista

Στα 12 μου τότε, μπορεί να μην είχα αναπτύξει ακόμη ακέραια οπαδική ταυτότητα, αλλά το Μουντιάλ του 1994 και η μεγαλειώδης εμφάνιση του Ρομπέρτο Μπάτζο στα γήπεδα της Αμερικής, ήδη μου είχαν «γεννήσει» μια έντονη συμπάθεια για το ιταλικό ποδόσφαιρο, το οποίο εκείνη την περίοδο γαλουχούσε μια νέα γενιά πρωταθλητών, οι οποίοι θα μεσουρανούσαν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα για την επόμενη δεκαετία, κατακτώντας στην κυριολεξία τα πάντα, με αρκετές ομάδες του.

«Θέλω τη φανέλα του Ντελ Πιέρο, αυτόν που παίζει στη Γιουβέντους, με το 10. Αν δεν τη βρεις, πάρε μου του Μαλντίνι (ευτυχώς δεν μου αγόρασε αυτή!)». O πατέρας μου, δε μου χάλασε το χατίρι, επέστρεψε με το δώρο που μου είχε υποσχεθεί και έκτοτε η ασπρόμαυρη φανέλα με το 10 είτε με συνόδευε στις αλάνες είτε βρισκόταν στολισμένη σε περίοπτη θέση στο παιδικό μου δωμάτιο.

Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο έγινε ο ποδοσφαιρικός ήρωας των εφηβικών μου χρόνων. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, η εξάρτηση μου από τη Γιουβέντους και τον Πιντουρίκιο άρχισε να κλιμακώνεται.

Τα κυριακάτικα βράδια έψαχνα αφορμές να μείνω ξύπνιος ως αργά για να δω τα διεθνή γκολ στην «Αθλητική Κυριακή» (μιλάμε για εποχές χωρίς ίντερνετ, όπως καταλαβαίνετε),με την αγωνία αν έχει σκοράρει ο Ντελ Πιέρο. Και αν οι γονείς μου ήταν στις μαύρες τους και δεν τα κατάφερνα, με το κουδούνι του σχολάσματος την Δευτέρα το μεσημέρι, έτρεχα στο περίπτερο να αγοράσω το «Εθνοσπορ», το οποίο στην τελευταία σελίδα είχε συνήθως τα νέα της Ιταλίας.

Παίκτες σαν τον Πιντουρίκιο, δε βγαίνουν κάθε μέρα. Για την ακρίβεια βγαίνουν δυο-τρεις κάθε 10 χρονιά. Εμβληματική φυσιογνωμία, με πόδια που θέλγουν τον (τηλε)θεατή και δημιουργούν γενιές νέων οπαδών.

Ματιά «πεινασμένη» που συνδύαζε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο την ταπεινότητα με τη σιγουριά του πρωταθλητή. Εργάτης της ομάδας αλλά και βασιλιάς της ταυτόχρονα. Στα 19 χρόνια που μεγαλούργησε με τα μπιανκονέρι χρώματα, άλλαξαν πολλά τόσα σε ομαδικό όσο και σε ατομικό επίπεδο για τη Γιουβέντους και τον Ντελ Πιέρο. Ένα πράγμα παράμενε όμως πάντοτε αμετάβλητο. Η αγάπη του για τη φανέλα.

Οι αλλαγές στο ποδοσφαιρικό του status ουκ ολίγες. Ανερχόμενος αστέρας το ’96, Nο. 1 γκολτζής του Champions League το ’98, πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής στην Ευρώπη το 2000.Ντεφορμάρισμα και αμφισβήτηση μετά τον άσχημο τραυματισμό του στις 8 Νοεμβρίου του 1998 στο Ούντινε (που τον άφησε εκτός αγωνιστικής δράσης για οχτώ μήνες), αναπληρωματικός πολυτελείας επί Καπέλο, παγκόσμιος πρωταθλητής το 2006.

Στη «Serie B» λίγους μήνες μετά, θριαμβευτικός επάνοδος στο υψηλότερο επίπεδο, συντριβή όλων των ρεκόρ της ομάδας και ένα παραμυθένιο (αγωνιστικά πάντα μιλάμε) φινάλε στο νεόδμητο Juventus Stadium.

Σε όλες τις φάσεις της καριέρας του ο Μέγας Αλέξανδρος πάντοτε είχε τη φανέλα ως πρώτη του προτεραιότητα. Γι’ αυτό και τα σημάδια που άφησε στις γιουβεντίνικες καρδιές θα μείνουν ανεξίτηλα στο διηνεκές.

H καριέρα του Μέγα Αλέξανδρου με τη φανέλα της Γιουβέντους είναι γεμάτη εντυπωσιακά highlights και έντονες συγκινησιακά στιγμές. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι βγαλμένη από σελίδες αθλητικού κόμικ.

Ο νεαρός με τις μπούκλες, στον οποίο ο πρόεδρος της μεγαλύτερης ομάδας της Ιταλίας, βλέπει ένα μελλοντικό αρχηγό, του δίνει τη φανέλα με το 10 και αυτός σε σύντομο χρονικό διάστημα τον δικαιώνει.

Όταν τον Δεκέμβρη του 1994 σκόραρε εκείνο το ασύλληπτης ομορφιάς και σπουδαιότητας γκολ απέναντι στη Φιορεντίνα του Μπατιστούτα, όλοι όσοι ασχολιόντουσαν με τα της Γιουβέντους συνειδητοποίησαν ότι το μέλλον της ομάδας θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μέλλον του εν λόγω νεαρού.

Η ευκολία με την οποία οι Λίπι, Μπέτεγκα και Ανιέλι αποφάσισαν να πουλήσουν τον 28χρονο τότε Ρομπέρτο Μπάτζο στη Μίλαν φανέρωνε τη σιγουριά που «γεννούσε» στο κλαμπ η θεαματική αγωνιστική παρουσία του Ντελ Πιέρο.

Η σεζόν 95-96 ήρθε να επιβεβαιώσει τις προβλέψεις της διοίκησης και να σιωπήσει τους λιγοστούς αμφισβητίες του νεαρού ιταλού. Παρά το γεγονός ότι το πρωτάθλημα χάθηκε από την Μίλαν του Τζορτζ Γουεά, η ονειρική πορεία στο Champions League και η κατάκτηση του απέναντι στον μεγάλο Άγιαξ, με τον Ντελ Πιέρο πρώτο σκόρερ της ομάδας, σηματοδότησε μια νέα εποχή για το κλαμπ του Τορίνο και το ιταλικό ποδόσφαιρο εν γένει.

Οι μπιανκονέρι είχαν αποκτήσει ένα νέο σημείο αναφοράς, έναν ποδοσφαιριστή-σύμβολο που θα χάριζε στους τιφόζι αμέτρητες χαρές τα χρόνια που ακολουθούσαν. Το ότι ο Ντελ Πιέρο δεν κατέκτησε ξανά το Champions League ήταν καθαρά θέμα ποδοσφαιρικών συγκυριών και μικρή επιρροή έχει αυτό στον προσωπικό του μύθο.

Τα 41 γκολ σε 89 συμμετοχές μιλάνε από μόνα τους. Ακόμα και τη σεζόν 2008-09, ο 34χρονος τότε Ντελ Πιέρο με 5 γκολ (το ένα ομορφότερο από το άλλο) σε 8 συμμετοχές αποδείκνυε συνεχώς ότι είναι φτιαγμένος, ζει και αναπνέει για αυτά τα παιχνίδια, απλά εκείνη τη σεζόν η ομάδα δεν τραβούσε για παραπάνω πράγματα.

Mπροστάρης στα σαλόνια του Champions League, μπροστάρης και στα δύσκολα ο Μέγας Άλεξ, μπήκε σφραγίδα στην καρδιά ακόμα και του τελευταίου γιουβεντίνου, όταν μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ με τη σκουάντρα ατζούρα και το σκάνδαλο farsiopolis (του οποίου τα αποτελέσματα ακόμα πληρώνει ακριβά το ιταλικό ποδόσφαιρο) βρέθηκε να παίζει στα αλώνια της Serie B παρέα με τη Ρίμινι και την Κροτόνε.

Πρώτος σκόρερ και εκεί με 20 γκολ, όπου παρέα με τους άλλους γιουβεντίνους ήρωες (Μπουφόν, Νέντβεντ, Καμορανέζι, Τρεζεγκέ και λοιπούς), βάζοντας στην άκρη τους εγωισμούς τους, οδήγησαν ξανά την ομάδα στην πρώτη κατηγορία, η οποία είχε καταντήσει τσιφλίκι της Ιντερ του Μοράτι, που ασελγούσε στο πτώμα μιας νεκρής λίγκας.

Χρειάστηκαν ορισμένες σεζόν για να επανέλθει η ομάδα σε επίπεδα πρωταθλητισμού, αλλά η σημαία με το 10 πάντοτε κυμάτιζε ψηλά. Περήφανη, αγέρωχη, αναπόσπαστη. Είτε ως πρώτος σκόρερ της κατηγορίας το 2008 (όπου ο Ντελ Πιέρο επανέλαβε το επίτευγμα του Πάολο Ρόσι που είχε βγει πρώτος σκόρερ σε Serie B και Serie A δύο συνεχόμενες χρονιές), είτε ως αλλαγή στην πρώτη χρονιά του Κόντε, ο Άλεξ ήταν για την εξέδρα ο παλμός που συντόνιζε τα πάντα.

Το ποδοσφαιρικό του τέλος στη Γιουβέντους, ενώ ήρθε με ένα γκολ στο αποχαιρετιστήριο ματς και την κούπα του 30ου πρωταθλήματος της ιστορίας της ομάδας στα χέρια του, άφησε την αίσθηση του ανεκπλήρωτου στις καρδιές των οπαδών. Όχι γιατί είχε μείνει να κατακτήσει κάτι άλλο.

Δεν υπάρχει κορυφή που να μην πάτησε αυτός ο παίκτης. Τόσο ηθική όσο και αγωνιστική. Δεν υπάρχει χαρά που να μην μας έχει προσφέρει. Το ανεκπλήρωτο έγκειται στο γεγονός ότι ο ίδιος δεν ένιωθε ακόμα ότι έχει πει την τελευταία του κουβέντα.

Και έπειτα από τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή κρούσης, θεωρώ ότι είχε το δικαίωμα να πει αυτός το «Ήρθε η ώρα να κλείσει το κεφάλαιο ποδόσφαιρο» και όχι η διοίκηση του Αντρέα Ανιέλι, της οποίας η υπόθεση Ντελ Πιέρο είναι και το μοναδικό μεγάλο λάθος που έχει κάνει έως τώρα στην επιτυχημένη, ομολογουμένως, ως τώρα πορεία της.

Στο κάτω κάτω της γραφής σίγουρα είχε να προσφέρει περισσότερα πράγματα από αστειότητες τύπου Μπέντνερ και του 34χρονου Ανελκά, που ήρθαν στην ομάδα και δεν πάτησαν καλά καλά το χορτάρι.

Όλοι όσοι ζήσαμε τα χρόνια που μεγαλούργησε ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο πρέπει να αισθανόμαστε ευλογημένοι σαν οπαδοί. Μιλάμε για ένα πρότυπο ανθρώπου, παίκτη και οικογενειάρχη που ανέκαθεν έδινε θετικό πρόσημο στον όρο «ποδοσφαιρικός star».

Σταρ που έζησε και μεγαλούργησε μακριά από σκάνδαλα, καπρίτσια, εγωισμούς και βεντετισμούς και υπηρέτησε το δημοφιλέστερο όλων των σπορ όσο λίγοι. Και κέρδισε. Όχι μόνο χρήματα και δόξα. Αυτά έρχονται δεύτερα όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη.

Κέρδισε το πάνθεον. Κέρδισε το αθάνατο. Θα είναι η σημαία που πάντα θα κυματίζει μες στο γήπεδο. Το σύνθημα που πάντα θα φωνάζουμε. Η ανάμνηση που πάντα θα μας στηρίζει στα δύσκολα. Είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία στην ιστορία της Vecchia Signora.

ΥΓ: Σε ευχαριστούμε για όλα Άλεξ. Δεν πρόκειται να λησμονηθείς ποτέ και σε περιμένουμε με ανοικτές αγκάλες πίσω στην οικογένειά σου. Χρόνια πολλά και καλά για τα 41α γενέθλια σου!