Ο Γιάννης Διακογιάννης, η αγγλοποίηση του Έλληνα οπαδού και ένα υπερεκτιμημένο πρωτάθλημα

Ο Γιάννης Διακογιάννης είναι μια προσωπικότητα που όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι σέβονται. Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του, του βγάζεις το καπέλο. Πέραν της φωνής του, όμοια δεν έχει υπάρξει στον ελληνικό αθλητικό δημοσιογραφικό στερέωμα, είναι ένας δημοσιογράφος που πάντα μάθαινες από αυτόν.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Vito

Με αφορμή το «Αρχείο του Γιάννη Διακογιάννη» που δημοσιεύει από το Σάββατο που μας πέρασε η εφημερίδα τα Νέα, σκεφτόμουν πως ο Διακογιάννης είναι ένας από τους ανθρώπους που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για την αγγλοποίηση των συναισθημάτων της ελληνικής αθλητικής σκηνής.

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως το αφιέρωμα στο αρχείο του ξεκινά με την Αγγλία. Ο Γιάννης Διακογιάννης, φανατικός φίλος της Λίβερπουλ και της βρετανικής ποδοσφαιρικής σχολής, μπόλιασε όλους τους Έλληνες οπαδούς με το μικρόβιο του Νησιού.

Την εποχή που υπήρχε μόνο η κρατική τηλεόραση, η πλύση εγκεφάλου για το αγγλικό ποδόσφαιρο ήταν κάτι παραπάνω από προπαγάνδα. Ακολούθησαν και άλλοι. Την ίδια περίοδο ή αργότερα. Κακό δεν ήταν, γιατί ο δημοσιογράφος μετέφερε τις εμπειρίες του και κοινοποιούσε νέα ήθη και έθιμα στην χώρα του.

Κάπως έτσι, όμως, δημιουργήθηκε στην Ελλάδα ο μύθος γύρω από το ασυναγώνιστο αγγλικό ποδόσφαιρο, κατ’ εμέ πάρα πολύ υπερεκτιμημένο. Οι περισσότεροι Έλληνες οπαδοί υποστηρίζουν μια αγγλική ομάδα. Μαζί με το Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής, ΟΦΗ «κουμπώνει» και ένα Λίβερπουλ, Μάντσεστερ, Άρσεναλ, Τσέλσι, Νιουκάστλ, Άστον Βίλα, Γουλβς…

Η Ελλάδα πρέπει να είναι από το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής χώρας που λατρεύει τόσο πολύ ένα ξένο πρωτάθλημα. Όχι απαραίτητα για την πραγματική αξία του αλλά γιατί πάντα θεωρούνταν «must» να είσαι οπαδός μια αγγλικής ομάδας.

Λίγοι είναι αυτοί που ξέφυγαν από τον εύκολο δρόμο. Λίγοι είναι που ψάχτηκαν περισσότερο με το τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ακόμη λιγότεροι είναι οι πραγματικοί οπαδοί του ιταλικού ποδοσφαίρου. Μιας σχολής που έχει προσφέρει πολλά περισσότερα από τους Άγλους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, μιας σχολής που ακόμη και σήμερα είναι αδικημένη και οι πολέμιοι του πετούν ένα «κατενάτσιο» και νομίζουν πως έχουν το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον του.

Μεγάλη κουβέντα, μεγάλη συζήτηση. Η αλήθεια είναι πάντως πως όταν η Μέκκα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν η Ιταλία, ποτέ δεν είχε την προβολή που άξιζε στη χώρα μας. Όταν στο Καμπιονάτο έπαιζε ο Πλατινί και ο Μαραντόνα, εμείς εδώ ακούγαμε ύμνους για το «10άρι» της Λίβερπουλ που άκουγε στο όνομα Τζον Μπαρνς!

Παρεμπιπτόντως, η έκδοση των Νέων είναι πάρα πολύ φτωχή. Φτηνό χαρτί, σαν κι αυτό που χρησιμοποιούν αλυσίδες πολυκαταστημάτων για τις προσφορές τους και πάρα πολύ λίγες σελίδες. Όταν διαχειρίζεσαι το αρχείο, το έργο δηλαδή, ενός τόσο σημαντικού αθλητικού δημοσιογράφου, οφείλεις να το υπερασπιστείς καλύτερα. Πολύ καλή ιδέα από την εφημερίδα με ένα πολύ κακό αποτέλεσμα. Κρίμα…