Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger La Capolista
Θυμάμαι σα χθες την κατάσταση που επικρατούσε στην ομάδα όταν ήρθε ο Μπαρτζάλι. Ιανουάριος 2011.Λουίτζι Ντελ Νέρι στον πάγκο, κατήφεια, εσωστρέφεια. Μέσα από το Τορίνο περνούσε η κάθε Παλέρμο και η κάθε Πάρμα έριχνε 3-4 γκολ και έφευγε.
Ανισορροπία στο ρόστερ, ανύπαρκτη άμυνα και αναρίθμητοι τραυματισμοί συνέθεταν ένα σκηνικό ποδοσφαιρικής διάλυσης που δεν αρμόζει σε ένα σύλλογο όπως η Γιουβέντους, που αν μην τι άλλο, από τότε που την παρακολουθούμε, μας έχει κακομάθει (κάποιες φορές σε σημείο εκνευρισμού) με τον τεχνοκρατικό πραγματισμό που χαρακτηρίζει τις διοικήσεις της. Ένα από το χειμωνιάτικο «μπαλώματα» λοιπόν τις μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου ήταν και ο Αντρέα Μπαρτζάλι.
Προσωπικά (και υποθέτω και αρκετών παλιότερων από εσάς), η σχέση μου με τον τοσκανό αμυντικό άρχισε από το γνωστό σε όλους μας Football Manager. Μιλαμε για εποχές γύρω στο 2004-2005 ίσως και 2006,όπου ο Μπαρτζάλι εξελισσόταν στον καλύτερο αμυντικό του παιχνιδιού.
Marking 20, Tacking 20, Positioning 20, Strength 19, Jumping 19. Από τότε αυτός ο παίκτης είχε μπει στην καρδιά μου, αν και ουδέποτε τον είχα δει να αγωνίζεται στην τηλεόραση.
Στην αληθινή ζωή το «μπαμ» για τον παίκτη έγινε το 2004-05, με τη νεοφώτιστη Παλέρμο, η οποία επέστρεφε στα σαλόνια της Serie A έπειτα από 31 χρόνια. Yπό την καθοδήγηση του Φραντσέσκο Γκουιτονλίν και με συμπαίκτες τους ανερχόμενους τότε Γρκόσο, Τζακάρντο (επίσης πουλέν του manager!) και Τόνι, οι Σικελοί τερμάτισαν στην τιμητικότατη έκτη θέση, πάνω από Ρόμα και Λάτσιο και εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Ο 23χρονος τότε Μπαρτζάλι αρχίζει να καθιερώνεται από τον τύπο αλλά και από ειδήμονες της στρογγυλής θεάς ως ένας από τους καλύτερους ανερχόμενους αμυντικούς στην Ευρώπη και δεν είναι τυχαίο πως τον Νοέμβριο του 2004 κέρδισε και την πρώτη του κλήση(με προπονητή τον Λίπι) στην ένδοξη Σκουάντρα Ατζούρα, που εκείνη την περίοδο ήταν κάτι σαν μεικτή κόσμου. Είχε άλλωστε παράσημα από την εθνική U-21 του δικού μας Κλαούντιο Τζεντίλε,όπου παρέα με τους Ντε Ρόσι, Τζακάρντο, Παλόμπο, ζιλαρντίνιο και Σκούλι είχαν κερδίσει την πρώτη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Γερμανίας το καλοκαίρι του ίδιου έτους.
Προσθέστε και το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας με την ίδια παρέα. Λίγοι επίσης είναι αυτοί που θυμούνται ότι ο Μπαρτζάλι αγωνίστηκε στο Μουντιάλ του 2006,τόσο στη φάση των «16» απέναντι στην Αυστραλία, μπαίνοντας αλλαγή μετά την αποβολή του Ματεράτσι, όσο και για ολόκληρο 90λεπτο στα προημιτελικά απέναντι στους Ουκρανούς του Σεφτσένκο, καθώς ο Νέστα ήταν στα πιτς για εκείνο το ματς.
Η μεταγραφή σε μεγάλη ιταλική ομάδα δεν ήρθε και σε αυτό βοήθησε και η ομολογουμένως άσχημη πορεία της Σκουάντρα Ατζούρα του Ντοναντόνι στο Euro 2008, όπου ο Μπαρτζάλι ήταν βασικός σε ματς που όλοι εμείς οι ιταλόφιλοι θέλουμε να ξεχάσουμε, όπως το βαρύ 3-0 από τους Ολλανδούς. Από εκείνο το τουρνουά και μετά ο Μπαρτζάλι ξέχασε τι σημαίνει Σκουάντρα Ατζούρα για περίπου τέσσερα χρόνια.
Λίγους μήνες πριν τελειώσει η σεζόν 2007-2008 και με το συμβόλαιο του να λήγει σε λίγους μήνες, ο παίκτης είχε τις εξής δυο επιλογές: Φιορεντίνα ή εξωτερικό. Καμία από τις μεγάλες ιταλικές ομάδες δε συγκινήθηκε να κυνηγήσει τον ελεύθερο Μπαρτζάλι.
Όλα έδειχναν ότι θα προκύψει γάμος με τη Φιορεντίνα (η οποία είναι και η ομάδα που υποστηρίζει ο διεθνής αμυντικός λόγω καταγωγής), μέχρις ότου ο ατζέντης του παίκτη βγήκε και δήλωσε ότι ενώ ο Μπαρτζαλι ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει πολλά χρήματα για να αγωνιστεί στο Αρτέμιο Φράνκι, οι βιόλα δεν τον σεβάστηκαν και το deal χάλασε για 100.000 ευρώ!
Το τι ισχύει πραγματικά βέβαια μόνο όσοι ήταν παρόντες στο deal ξέρουν. Το σίγουρο είναι ότι ο Andrea αρνήθηκε την προσφορά της Φιορεντίνα για πενταετές συμβόλαιο με απολαβές 1,2 εκατ. ευρώ ετησίως και υπέγραψε τριετή συμφωνία στην πλήρως ανανεωμένη τότε Βόλφσμπουργκ για 2,5 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Αυτή ήταν και η τελευταία μεγάλη συγκίνηση στην καριέρα του Μπαρτζάλι μέχρι να επαναπατριστεί. Την επόμενη σεζόν η χημεία διαταράχθηκε, οι τραυματισμοί ήταν πολλοί με αποτέλεσμα οι λύκοι να ιδρώσουν για να τερματίσουν όγδοοι, ενώ στην Ευρώπη αφού ήρθαν τρίτοι στον όμιλο του Champions League, αποκλειστηκαν στους «8» του Europa League από τη Φούλαμ του Ρόι Χόντσον (ναι καλά θυμάσαι πληγωμένε μπιανκονέρο, την ίδια Φούλαμ που με 4-1 μας είχε αποκλείσει στη φάση των «16» σε ένα ματς-όνειδος για την ιστορία της ομάδας μας).
Η επόμενη ήταν και η τελευταία χρονιά του Μπαρτζάλι στα ξένα. Η Βόλφσμπουργκ βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας όλο το χρόνο και η διοίκηση αποφάσισε να αποδεσμεύσει τον παίκτη τον Ιανουάριο του 2011, μιας και ο Μπέμπε Μαρότα είχε εκείνον τον καιρό ξεκινήσει το... κυνήγι των ελεύθερων παικτων.
Με το συμβολικό ποσό των 300.000 ευρώ να μπαίνει στα ταμεία των Γερμανών, ο 30χρονος ιταλός έγινε μέλος της οικογένειας της Γιουβέντους. Αυτή η υπογραφή έμελλε να φέρει τα πάνω κάτω στην καριέρα του.
Αρχικά οι οιωνοί δεν ήταν και οι ιδανικοί. Λίγο η εικόνα αποσύνθεσης που είχε η ομάδα εκείνη τη χρόνια, λίγο το γεγονός ότι ο 30χρονος τότε Μπαρτζάλι δεν είχε καταφέρει να δημιουργήσει καλό όνομα στη γείτονα χώρα, η μεταγραφή του συνοδεύτηκε από σκεπτικισμό και ανάμεικτες κριτικές.
Στο ντεμπούτο του το Φεβρουάριο και με τον Λουίτζι Ντελ Νέρι στον πάγκο, η Γιούβε ηττάται 2-1 στο Παλέρμο. Το τέλος της σεζόν βρίσκει τη Γιουβέντους, μετά από μια αποκαρδιωτική σεζόν, στην έβδομη θέση και εκτός Ευρώπης.
Η νέα μέρα στην καριέρα του Αντρέα ανέτειλε με τον ερχομό του Αντόνιο Κόντε στον πάγκο της Μεγάλης Κυρίας. O πρώην προπονητής της Κυρίας νοικοκύρεψε με ιταλική μαεστρία την αμυντική λειτουργία της ομάδας με το 3-5-2 που καθιέρωσε και οι επιμέρους αρετές των αμυντικών μας άρχισαν να αναδεικνύονται.
Ο δυναμισμός του Κιελίνι, η οξυδέρκεια του Μπονούτσι και η διορατικότητα του Μπαρτζάλι, πάντα σε συνδυασμό με τον κέρβερο Μπουφόν συνέθεσαν μια αξιοζήλευτη αμυντική γραμμή, που για πολλούς αποτελεί την πληρέστερη στην Ευρώπη την τελευταία πενταετία.
Ο Μπαρτζάλι ανταπεξέρχεται άνετα και προσφέρει ουσιαστικώς και για πρώτη φορά στην καριέρα του, καλείται να κάνει πρωταθλητισμό φορώντας «βαριά» φανέλα. Η Γιουβέντους χρίζεται αήττητη πρωταθλήτρια Ιταλίας το 2012,με τον 30χρονο αμυντικό να συμπεριλαμβάνεται στην καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς για τη Serie A.
Ως επιστέγασμα της εξαιρετικής του πορείας στο Τορίνο, έρχεται το καλοκαίρι και η μεστή συμμετοχή του στο Euro 2012,όταν και η σοβαρότατη Ιταλία του Πραντέλι έφτασε μέχρι τον τελικό, όπου και υπέστη οδυνηρή ήττα από τους σεληνιασμένους Ισπανούς.
Αν εξαιρέσει κανείς την περυσινή χρονιά, της οποίας έχασε μεγάλο μέρος, καθώς ταλαιπωρήθηκε από διάφορους τραυματισμούς, ο διεθνής αμυντικός δηλώνει πάντα παρών. Τόσα στα εύκολα, αλλά και φέτος όμως που ήρθαν τα δύσκολα, καθώς η ομάδα γύρισε σελίδα το καλοκαίρι.
Η αυταπάρνηση, η προσαρμοστικότητα και η αποτελεσματικότητα που έχει αποκτήσει πλέον το παιχνίδι του οφείλει να διδάσκεται σε ποδοσφαιρικά σεμινάρια. Ένας παίκτης που ποτέ δε θεωρήθηκε top class, ούτε απασχόλησε τα μεταγραφικά και τα πρωτοσέλιδα, καταφέρνει να ξεχωρίζει φέτος, σαν το ψύλλο στ’ άχυρα μέσα σε μια προβληματική Γιουβέντους και να δίνει το παράδειγμα προς μίμηση για τους υπόλοιπους.
Ακόμα και όταν χρησιμοποιείται, αναγκαστικά λόγω απουσιών, στην άβολη γι’ αυτον, θέση του δεξιού οπισθοφύλακα, καταφέρνει να κάνει τη δουλειά του και με το παραπάνω. Ακόμα και ασίστ σε ματς Champions League Λιγκ έδωσε στον Μοράτα ο αφιλότιμος!
Ο Μπαρτζάλι δε θα γίνει ποτέ ο αγαπημένος των οπαδών. Δε θα τον δεις ποτέ να μανουριάζει και να ορμάει όπως ο Κιελίνι, ντοπάροντας τον οπαδό. Σπάνια θα του αφιερώσει ο τύπος αποθεωτικά πρωτοσέλιδα και ακόμα πιο σπάνια η προσφορά του στις επιτυχίες της ομάδας θα αποτυπωθεί στον πίνακα των στατιστικών.
Όμως, όσοι παρακολουθούμε από κοντά την ομάδα, ξέρουμε βαθιά μέσα μας οτι αν εμπιστευόμασταν το μαρκάρισμα του υπέρτατου αντιπάλου στον υπέρτατο τελικό σε κάποιον αμυντικό της Γιουβέντους, αυτός θα ήταν ο Αντρέα Μπαρτζάλι.
Όχι γιατί ο Μπονούτσι δεν είναι καλός, απλά καμιά φορά η υπερβολική εμπιστοσύνη που έχει στα πόδια του μπορεί σε «κάψει». Όχι ότι ο Κιελίνι δεν είναι καλός, αλλά αραιά και που τις ρίχνει και αυτός τις «ζεμπεκιές» του.
Ο Μπαρτζάλι αγωνίζεται σαν μια αλάνθαστη μηχανή, η οποία αν συντηρείται σωστά και φρόνιμα, αποδίδει πάντα στο μέγιστο, με άριστες επιδόσεις. Γι’ αυτό αναμφισβήτητα μιλάμε για μια από τις επιτυχημένες μεταγραφικές κινήσεις της εποχής Μαρότα στη Γιουβέντους.
Απόλυτα σύμφωνος!
ΑπάντησηΔιαγραφήMr.Dillis