14 Σεπ 2015

Το σκληρό άρθρο με δόσεις αλήθειας του διευθυντή της Tuttosport για την σημερινή Γιουβέντους

Ενας βαθμός μετά από τρεις αγωνιστικές, είναι κάτι που δεν περίμενε κανείς. Λογικό, επομένως, η Γιουβέντους να δέχεται πλέον κριτική και πίεση από τα ΜΜΕ, όπως δείχνει και το άρθρο του διευθυντή της Tuttosport, Βιτόριο Ορέτζια.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano

Παραθέτουμε αυτούσιο το άρθρό του, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας που εδρεύει στο Τορίνο την επομένη της ισοπαλίας με την ομάδα της Βερόνα.

Ο αγώνας με την Κιέβο έπρεπε να είναι αυτός της... κανονικής πρεμιέρας της Γιουβέντους στο φετινό πρωτάθλημα, σαν οι πρώτες δύο αγωνιστικές, δηλαδή οι δύο ήττες, να ήταν δύο ατυχίες και ως εκ τούτου δεν υπολογίζονται.

Στην πραγματικότητα, όμως, ακόμη και το τρίτο ματς αποδείχθηκε το ίδιο «παγωμένο» όπως τα προηγούμενα δύο. Ελαφρώς καλύτερο για το αποτέλεσμα -ισοπαλία μετά από ιδρώτα και πέναλτι για να «κινηθεί» κάπως η βαθμολογία- ακόμη χειρότερο όμως σε ό,τι αφορά το παιχνίδι.

Πραγματικά, με βάση όσα έχουμε δει ως τώρα, η Γιουβέντους δεν έχει παιχνίδι: Είναι 11 ποδοσφαιριστές που ρίχνονται στο γήπεδο, συνωστίζονται, εμποδίζονται, δεν έχουν αυτοματισμούς, δεν έχουν χρόνους, προσπαθούν να βρουν την λύση μέσα από ατομικές ενέργειες και τίποτα άλλο.

Και αυτό γίνεται αρκετό καιρό πλέον: Από τον τελευταίο αμυντικό μέχρι τον επιθετικό υπάρχουν 60 μέτρα... απαλότητας επειδή το πιο ισχυρό κέντρο της Ευρώπης (ή έστω ένα από τα ισχυρότερα) αποδιοργανώθηκε. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν Βιντάλ, Πίρλο, Πογκμπά και Μαρκίσιο, στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στην Κιέβο ήταν οι Περέιρα, Μαρκίσιο και Στουράρο: Με κάθε σεβασμό, δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Αυτοί που ήρθαν το καλοκαίρι προσπάθησαν να βοηθήσουν με την τέχνη τους: Ο Αλεξ Σάντρο πήρε πολλές πρωτοβουλίες και βοήθησε από αριστερά αλλά για τις σέντρες του θα έπρεπε να υπάρχει στην περιοχή ο Μάντζουκιτς αντί του Μοράτα.

Ο Ερνάνες -με τον γνωστό του αργό ρυθμό- κάποιες μπάλες τις πέρασε με έξυπνο τρόπο αλλά αν δεν έχει υποστήριξη δυσκολεύεται. Ο Ντιμπάλα είναι καλός αλλά ακόμη «εύθραυστος», ο Κουαδράδο ήταν ο πιο διεισδυτικός, όχι μόνο για το πέναλτι που κέρδισε αλλά επειδή πολύ απλά σε γενικές γραμμές ψάχνει πάντα το ένας εναντίον ενός οπότε συχνά αποφεύγει τον αντίπαλο του και δίνει αριθμητικό πλεονέκτημα στην εξέλιξη της επίθεσης. Καθόλου τυχαία, έμεινε στον πάγκο για μία ώρα.

Σύμφωνοι, κάθε αλλαγή χρειάζεται χρόνο αλλά αυτό που έγινε στη Γιουβέντους φέτος είναι ένας επανασχεδιασμός, όχι χτίσιμο από την αρχή. Αρα, υπάρχει ένα φυσικό και φυσιολογικό όριο για την υπομονή. Η οποία, όμως, δεν είναι ανεξάντλητη. Μετά ίσως κάποιος -χρησιμοποιώντας την κοινή γλώσσα ή τα νέα μέσα επικοινωνίας- να δώσει τις απαραίτητες εξηγήσεις. Εμάς μας φαίνεται σαν να ζούμε τις ανησυχίες προ μιας πενταετίας.

Οπως και να έχει, με βάση τα αποτελέσματα σήμερα, τα οποία μπορούν να αυξήσουν κι άλλο την απόσταση από την κορυφή (κάτι που έγινε), υπάρχει μπροστά η όχι και τόσο απλή αποστολή στο Champions League, την Τρίτη στο Μάντσεστερ, κόντρα στην Σίτι του Πελεγκρίνι.

Αυτή η Γιουβέντους, όπως είναι τοποθετημένη αυτή την στιγμή, ρισκάρει να αφήσει πολύ κακή εικόνα. Αυτό μπορεί να το αποφύγει μόνο αν γίνει ξανά ομάδα, με οργάνωση παιχνιδιού, με σχεδιασμό και ψυχή.

Χθες, όπως πάνω-κάτω έγινε και στη Ρώμη πριν δύο εβδομάδες, η αντίδραση ήταν αποκλειστικά θέμα καρδιάς, υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας. Τίποτα περισσότερο.

2 σχόλια:

  1. Εγώ το βρίσκω περισσότερο ρεαλιστικό παρά σκληρό. Βέβαια αναφέρει για την κατάσταση προ πενταετίας τότε που ήμασταν σάκος του μποξ, ίσως εκεί να πήγαινε το “σκληρό” που γράψατε στον τίτλο αλλά δεν νομίζω πως λέει κάτι λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, δεν αναφέρει κάτι λάθος. Τα περισσότερα τα έχουμε επισημάνει και εμείς από εδώ Μάκη.

      Διαγραφή