Το οπαδικό μοντέλο αλά Τζιράουντο και η αποδοχή της Tessera σε μια κούρβα που μεταλλάσσεται συνεχώς

Ενας αναγνώστης του blog, φίλο τον θεωρούμε εμείς, έθεσε κάποιους προβληματισμούς για την στάση της διοίκησης σε σχέση με τους οργανωμένους. Η Famiglia Bianconera δίνει μεγάλη βάση στα θέματα της κερκίδας γιατί πολύ απλά οι οπαδοί είναι η δυναμική του ποδόσφαιρου.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Drugho

Στα δικά μας τώρα. Ο προβληματισμός που τέθηκε είναι αν μοιάζει η τωρινή διοίκηση με την διοίκηση Τζιράουντο και πώς μεταλλάσσεται η κούρβα sud, αν μεταλλάσσεται. Για τους νεότερους, να θυμίσουμε πως ο τότε εκτελεστικός διευθυντής της Γιούβε οραματιζόταν ένα διαφορετικό μοντέλο γηπέδου.

Ασορτί με τις σύγχρονες τάσεις και εμπνευσμένο από το αγγλικό σύστημα, ήθελε περισσότερους πελάτες στις κερκίδες και λιγότερους οπαδούς. Το όραμα της διοίκησης επί Τζιράουντο ήταν να μεγαλώσει το πελατειακό κοινό των μπιανκονέρι και ας θυσιαστούν οι ultras. Οι οικογένειες ξοδεύουν πάντα περισσότερα από τον… χουλιγκάνο.

Οι σχέσεις των οργανωμένων με την διοίκηση εκείνης της περιόδου ήταν ψυχρές, χωρίς όμως, για να είμαστε δίκαιοι, να έχει σηκωθεί και καμιά μπαντιέρα επανάστασης. Οι οργανωμένοι προσπαθούσαν να επιβιώσουν στον δικό τους κόσμο. Γι’ αυτό και δεν επέλεξαν μετωπική σύγκρουση με την ομάδα.

Μάλιστα, κάποιο από τα μεγάλα club τα είχε αρκετά καλά με την διοίκηση. Στο Ντέλε Αλπι υπήρχαν συνθήματα στους περιφερειακούς τοίχους υπέρ της τριανδρίας (Μότζι, Τζιράουντο, Μπέτεγκα) ενώ όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Calcipolis και πριν ανακοινωθούν οι ποινές, είχαν υψωθεί στο γήπεδο του Μπάρι (εκεί που έγινε η φιέστα του πρωταθλήματος) πανό ονομαστικά υπέρ και του Τζιράουντο.

Η ομάδα υποβιβάστηκε και η διοίκηση έκανε ένα μεγάλο άνοιγμα στους οργανωμένους. Ήταν αυτοί που θα στήριζαν περισσότερο από τον καθέναν (και οικονομικά πλέον) τον σύλλογο. Και φυσικά θα παρακινούσαν με τον τρόπο τους και τους υπόλοιπους. Το απρόσωπο επί Τζιράουντο, έγινε προσωποκεντρικό στην Serie B αλλά και τα πρώτα χρόνια πιο μετά.

Μην ξεχνάμε πως το Ολίμπικο του Τορίνο, όπως μετονομάστηκε το θρυλικό Κομουνάλε, δεν γέμιζε στα μεσαία παιχνίδια. Πόσω μάλλον στα μικρά. Η διοίκηση ήθελε από κοντά τους ultras. Και εκείνοι έτσι κι αλλιώς θα ήταν εκεί.

Εξω από τις κούρβες sud και nord, οι οργανωμένοι ήταν τα απόλυτα αφεντικά. Πώληση προϊόντων, με τους οπαδούς να έχουν τον πλήρη έλεγχο και μπόλικη δικαιοδοσία από την στιγμή που έμπαινε κάποιος φίλαθλος στο γήπεδο.

Δυο-τρία χρόνια αργότερα, η διοίκηση έφερε έναν νόμο ο οποίος ήταν ταμάμ για τα μεγάλα clubs. Απαγόρευσε τα πανό που ξεπερνούσαν το 1,5Χ1,5 μέτρο. Για να περάσει κάποιος το πανό του, έπρεπε να έχει πάρει ήδη άδεια από το Juventus Club DOC. Έτσι, τα μοναδικά μεγάλα πανό που έβλεπε κάποιος στο Ολίμπικο ήταν των Drughi, Arditi (μέχρι να διαλυθούν), Bravi Ragazzi στην κούρβα sud, Vikings, Nucleo 1985, Gruppo Marche, Tradizione (από τότε που δημιουργήθηκαν) στην κούρβα nord.

Ερχόμενοι στο πιο πρόσφατο παρελθόν, η διοίκηση αποφάσισε να ενώσει όλους τους ultras σε ένα πέταλο. Το Juventus Stadium είχε πλέον μια θύρα για τους ultras. Την κούρβα sud. Αυτή η κίνηση δεν έγινε για να τα βρουν οι οπαδοί μεταξύ τους, ούτε για να υπάρχει ένα πέταλο που να βράζει. Όποιος κάνει μια τέτοια ανάγνωση, είναι πολύ επιφανειακή.

Εγινε για να βρεθεί χώρος ώστε να φιλοξενούνται περισσότερα clubs στην κούρβα nord, χωρίς να καταλαμβάνουν συγχρόνως χώρους στο υπόλοιπο γήπεδο που θα μπορούσαν να πουληθούν πιο ακριβά εισιτήρια. Η ομάδα παρουσίασε το εγχείρημα της κούρβα nord ως «1.000 clubs μία κούρβα». Και κάπως έτσι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι.

Πριν πέντε-έξι χρόνια περίπου, «έσκασε» το θέμα της Tessera del Tifoso (της Κάρτας του Οπαδού). Για να μπορεί να ταξιδεύει κάποιος στα εκτός έδρας χωρίς πρόβλημα ή περιορισμούς, έπρεπε να έχει την σχετική κάρτα. Οι αντιδράσεις των οπαδών στην Ιταλίας ήταν πολλές.

Η Γιουβέντους, για όσους δεν θυμούνται, ήταν μία από τις πρώτες ομάδες που υλοποίησε δοκιμαστικά-πιλωτικά το μέτρο. Οι οργανωμένοι της Γιούβε ελάχιστα. Σε κοινά συλλαλητήρια και πορείες που έγιναν σε όλη την χώρα, οι μπιανκονέρι δεν ήταν από τους ενεργοποιημένους.

Μόνο ένα club πρόβαλε σθεναρή αντίσταση και αποφάσισε να αναστείλει την λειτουργία του, έκλεισε δηλαδή. Οι Drughi της Ρώμης. Τα μέλη του συνδέσμου αρνήθηκαν να βγάλουν την Κάρτα του Οπαδού και επέλεξξαν να κατεβάσουν ρολά. Οι άλλοι μεγάλοι σύνδεσμοι ακολούθησαν τις εντολές.

Πλέον, εδώ και τρία χρόνια, η Tessera είναι «χρήσιμη» και σε κάποιες περιπτώσεις εντός έδρας. Αν κάποιος είχε διαρκείας για παράδειγμα και δεν θα πήγαινε στο γήπεδο, μπορούσε να αλλάξει ηλεκτρονικά το όνομα και να το έδινε σε κάποιον φίλο του. Αυτό γίνεται και σήμερα. Αλλά ο φίλος του πρέπει να έχει Κάρτα Οπαδού. Άρα είναι αναγκαία και σε περιπτώσεις εντός έδρας. Παλιότερα δεν την χρειαζόταν.

Η προσωπική μου γνώμη είναι πως οι οργανωμένοι «βοήθησαν» με τον τρόπο τους στην υλοποίηση του συγκεκριμένου μέτρου. Επέλεξαν να μην κοντραριστούν με την διοίκηση και πιθανόν να έχαναν κάποια από τα προνόμιά τους. Έκλεισαν τα μάτια, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στην διοίκηση ώστε να προχωρήσει.

Σαφώς η κούρβα των οργανωμένων έχει μεταλλαχθεί. Κρατάει ακόμη βέβαια κάποιες βασικές αξίες και θα προσπαθήσει να κρατήσει. Τα πάντα αλλάζουν. Οι ultras θα έμεναν ανεπηρέαστοι;

Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση, για μένα τουλάχιστον, είναι ποιο είναι το μέγεθος της ευθύνης που έχουν οι ίδιοι οι οργανωμένοι για την σημερινή κατάσταση. Η διοίκηση σκέφτεται τεχνοκρατικά, ως ανώνυμη επιχείρηση, με αριθμούς. Οι ultras όφειλαν να σκεφτούν διαφορετικά και να έδιναν την μάχη τους. Δεν ήταν χαμένοι από χέρι. Το αντίθετο μάλιστα γιατί κάθε διοίκηση υπολογίζει τους οργανωμένους οπαδούς της.