Έφτασε η ώρα για αλλαγή;

Το οικοδόμημα, που με τόσο κόπο χτίστηκε τα τελευταία 4 χρόνια, πλέον απειλείται και επίσημα. Και λέω, ότι απειλείται και όχι γκρεμίζεται, διότι αρκετές μεταγραφές που έγιναν φέτος, έγιναν με γνώμονα το μέλλον, εξού και το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Bernardino di Betto

Αλλά η αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας έχει χαθεί και τίποτα δεν θυμίζει την ομάδα που έσπειρε τον τρόμο στην Ιταλία την τελευταία τετραετία. Εγώ, ως οπαδός και φίλαθλος, κρίνω, ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης αυτή τη στιγμή το έχει ο προπονητής.

Ας το πιάσουμε από την αρχή όμως…

Σε πρώτη φάση, ο Αλέγκρι, ενέκρινε και τις τρεις πολύ σημαντικές αναχωρήσεις, δείχνοντας μάλιστα με τη στάση του, ότι έχει έτοιμους τους αντικαταστάτες τους. Όπως είναι προφανές αυτοί οι ποδοσφαιριστές-αντικαταστάτες δεν ήρθανε ποτέ.

Θα σχολιάσω τη μία εξ αυτών. Φεύγοντας ο Πίρλο για τις ΗΠΑ άφησε ένα πολύ μεγάλο κενό πίσω και αυτό κυρίως γιατί το παιχνίδι της Μεγάλης Κυρίας στηριζόταν στα πόδια και στις εμπνεύσεις του Ιταλού.

Ο Αλέγκρι, όχι μόνο δεν φρόντισε να καλύψει το κενό του, αλλά θεώρησε, ότι μπορεί να καλυφθεί αυτό με κάποιον από τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές, ελέω και της εμμονής του να φέρει αυτό το δεκάρι, που ούτε αυτό είδαμε τελικά. Αποτέλεσμα αυτού είναι να βρίσκεται αυτή τη στιγμή η Γιουβέντους σε παρατεταμένο δημιουργικό τέλμα, συνεπώς και σε αγωνιστικό.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που διέκρινα φέτος είναι το εξής. Δεν έχει αποφασίσει με ποιους ποδοσφαιριστές θα πορευθεί ως βασικούς και ποια θα είναι η βασική διάταξη με την οποία θα αγωνίζεται φέτος η ομάδα. Η Μεγάλη Κυρία φέτος έχει αγωνιστεί με τα εξής συστήματα: 3-5-2, 4-3-1-2 και 4-3-3. Ποιο σύστημα θα πρωτοαφομοιώσει ο ποδοσφαιριστής;

Και το γεγονός, ότι έχει αγωνιστεί με τόσα συστήματα ως τώρα, τον έχει οδηγήσει στο να μην έχει καταλήξει στην (περίπου) βασική του 11άδα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει καθίσει στον πάγκο αρκετά από τα εκατομμύρια που δαπανήθηκαν φέτος όπως ο Άλεξ Σάντρο και ο Τζάτζα.

Επίσης, φέτος διάβασα πολλές φορές συνεντεύξεις του Αλέγκρι και με εντυπωσίασε το γεγονός, ότι σε όλες ήξερε και έλεγε τι πρέπει να γίνει ώστε να βελτιωθεί η ομάδα, και ήταν πολλές αυτές οι συνεντεύξεις.

«Αν ξέρεις τι να κάνεις, κάν’ το και μη μας το λες» θα του έλεγα αν μπορούσα. Γιατί από όσα μας είπε ότι πρέπει να γίνουν, δεν έχει πραγματοποιήσει σχεδόν τίποτα ως τώρα και η ομάδα παραμένει το ίδιο ανεπαρκής και κακή στο γήπεδο. Και όλα αυτά έρχονται σε συνάρτηση με το γεγονός, ότι έχει χάσει και τον έλεγχο στα αποδυτήρια.

Εκτός, ότι οι ποδοσφαιριστές παίζουν για τον εαυτό τους και όχι για την ομάδα, δείχνουν μια προκλητική έλλειψη πειθαρχίας και σοβαρότητας στο γήπεδο. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι παλαιότεροι της ομάδας είχαν συνάντηση με τον Μαρότα χωρίς τον Αλέγκρι παρόντα για να συζητήσουν τα τεκταινόμενα της ομάδας και τους προβληματισμούς τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή.

Και ήρθε το κερασάκι στην τούρτα με την ήττα από την Νάπολι. Δεν θα σχολιάσω το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού όσο το κομμάτι της διαχείρισης. Ο Αλέγκρι άλλαξε τη διάταξη της ομάδας εν εξελίξει του αγώνα πάνω από 5 φόρες!!! Αυτό είναι ανήκουστο και πρωτοφανές για την Γιουβέντους.

Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ιταλός προπονητής βρίσκεται υπό πανικό και αυτό περνά πλέον και στους ποδοσφαιριστές και στον τρόπο που παίζουν. Δε μπορώ να σκεφτώ, πως μπορεί ένας προπονητής, που βρίσκεται σε κατάσταση πανικού, να βοηθήσει την ομάδα του να βελτιωθεί και να εξελιχθεί.

Με αυτούς τους προβληματισμούς που σας παρέθεσα ένα ερώτημα μου έχει γεννηθεί. Μήπως ήρθε η ώρα για αλλαγή προπονητή; Πλέον είναι ορατό και συνάμα ρεαλιστικό το σενάριο αυτό. Η ομάδα μας έχει καταντήσει έρμαιο του κάθε πικραμένου και δείχνει ανήμπορη να αλλάξει αυτή την κατάσταση υπό αυτή την διαχείριση. Μήπως τελικά παραπλανηθήκαμε από την περσινή καλή χρονιά;