Όταν οι ίδιοι οι οπαδοί μικραίνουν, άθελά τους, την ομάδα και γιατί δεν «σφυρίζουν» οι οργανωμένοι

Τα πράγματα είναι περίπλοκα και δεν μπορώ να τα γράψω όπως τα αισθάνομαι. Όχι γιατί δεν υπάρχει ελευθερία λόγου αλλά γιατί δεν θέλω να προσβάλω κανέναν. Δεν μου αρέσει αυτή η λογική. Επιχειρώ να τα πω και ελπίζω να γίνω κατανοητός.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Drugho

Μια αναγκαία παρένθεση πρώτα. Ασχολούμαι με τα οπαδικά της ομάδας και το τι λέει ο κάθε φίλαθλος περισσότερο από τις ειδήσεις της ομάδας. Μ’ ενδιαφέρει περισσότερο η γνώμη του κόσμου παρά μια δήλωση ενός ποδοσφαιριστή μετά το τέλος του αγώνα. Ισως γιατί ό,τι είχα να δω το είδα και επειδή ξέρω πως ο αθλητής «πρέπει» να πει κάποια πράγματα.

Βίτσιο μου, μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι, είναι να αφουγκράζομαι τον κόσμο. Να διαβάζω απόψεις, γνώμες, λογικά επιχειρήματα, καφρίλες. Ολοι οπαδοί της ίδιας κερκίδας είμαστε και έχει ενδιαφέρον τι σκέφτεται ο καθένας από εμάς. Και όλοι μας διαφορετικοί.

Όταν προσπαθείς να εκφράσεις κάτι σε τρίτους, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις παραστάσεις σου. Εχεις δει και έχεις ζήσει κάποια πράγματα και γράφεις γι’ αυτά σε συνάρτηση με το τώρα. Πάντα υπάρχει ένα βασικό σημείο αναφοράς. Το χθες. Σε σχέση με το σήμερα.

Βλέπω, λοιπόν, ό,τι εντελώς ξαφνικά επικρατεί μια «ευρωπαϊκή», όπως συνηθίζεται να λέγεται, οπαδική «κουλτούρα» (το κουλτούρα σε εισαγωγικά γιατί έξω δεν είναι έτσι, όπως θέλουν να μας το παρουσιάσουν). Πηγαίες εκφράσεις του τύπου «όποιος θέλει να κράξει να πάει αλλού», «κάτω τα χέρια από την ομάδα», «μην ακούσω το ένα, μην ακούσω το άλλο». Διαβάζω για αποστολές αυτοκτονίας και καμικάζι. Αλιεύω κείμενα που λέει για όνειρα της ομάδας για πρωτάθλημα!

Πότε είχε ρόλο καμικάζι η Γιούβε και δεν το ξέραμε; Τι σημαίνει η Γιούβε να ονειρευτεί το πρωτάθλημα; Να ονειρευτώ εγώ την Μόνικα Μπελούτσι, ναι. Αυτό είναι όνειρο. Οι έννοιες Γιούβε και πρωτάθλημα είναι συνυφασμένες. Η Γιούβε δεν ονειρεύεται το πρωτάθλημα. Κυνηγάει -και τις περισσότερες φορές- κατακτά το πρωτάθλημα. Ονειρεύεσαι κάτι άπιαστο.

Η ατάκα του Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι «Για τη Γιουβέντους η νίκη δεν είναι σημαντική.
Είναι το μόνο που μετράει» δεν κρύβει μέσα της κανέναν καμικάζι, κανέναν ονειροπόλο. Μια καλοδουλεμένη ποδοσφαιρική μηχανή που ανήκει στην ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είναι η ομάδα και οφείλει να σαρώνει στο πέρασμά της.

Όταν κληρωνόμασταν με τα γκαλάκτικος της Ρεάλ ή με την υπερομάδα που είχε φτιάξει ο Σερ Αεξ στο Μάντσεστερ, ποτέ δεν μιλάγαμε για όνειρα, ελπίδες και επίθεση αυτοκτονίας. Πηγαίναμε στα ίσια και τους παίζαμε. Κερδίζαμε; Μια χαρά. Χάναμε; Πηγαίναμε στον επόμενο. Τελεία και παύλα.

Κατανοώ πως την ιστορία δεν αρκεί να την διαβάσεις αλλά να την έχει ζήσει κιόλας. Ένα μέρος της τουλάχιστον. Και επειδή μιλάμε για Ελλάδα, να βγάλεις από το μυαλό σου το πώς σκέφτεσαι ως Έλληνας οπαδός (που σημαίνει πως έχει μάθει να σκέφτεσαι μειονεκτικά σε σχέση με την υπόλοιπη ήπειρο) και να σκεφτείς απλά ως οπαδός της Γιουβέντους.

Και μια που είπα για Ελλάδα, να σημειώσω κάτι γιατί μάλλον διαφεύγει. Η Famiglia Bianconera, για να αρχίσω από εμάς, γράφεται στα ελληνικά. Το ίδιος ισχύει και σε άλλους τόπους του ελληνικού διαδικτύου. Δεν τα διαβάζει κανένας Ιταλός και δεν έχουμε καμία παρεμβατικότητα. Οπότε εκφραστείτε ελεύθερα όπως θέλετε. Μην φοβάστε, δεν πρόκειται να δημιουργήσουμε κανένα πρόβλημα στο Τορίνο.

Και μια που είπα Τορίνο, την Τετάρτη η ομάδα σφυρίχτηκε στο Juventus Stadium. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες εβδομάδες. Εγώ δεν θα το έκανα αν ήμουν στην εξέδρα αλλά δεν μπορώ να απαγορεύσω σε κανέναν να το κάνει. Έτσι αισθάνθηκε, έτσι έκανε. Δεν είναι δείγμα αγάπης αυτό. Αυτό είναι δείγμα ταμπεραμέντου και ιδιοσυγκρασίας του καθενός.

Γιουχαΐστηκε από μερίδα οπαδών. Όχι όμως από την κούρβα sud. Πριν πει κάποιος «αυτοί είναι σωστοί οπαδοί, μπράβο στους ultras», ας αναρωτηθεί γιατί όχι από τους πιο πωρωμένους; Η απάντηση δε βρίσκεται στο σήμερα ή στο χθες. Ούτε στην οπαδική τους κουλτούρα. Βρίσκεται λίγα χρόνια πιο πίσω.

Δεν άλλαξαν μόνο η δομή και τα οικονομικά του συλλόγου μετά το Calciopolis. Αλλαξαν και άλλα πράγματα…