Μια διαφορετική προσέγγιση για την εποχή λιτότητας σε μια Γιούβε με μόλις έναν αστέρα

Μάλλον θα είμαι αυτός που θα χαλάσω το κλίμα της παρέας, όπως βλέπω. Και τα άρθρα και οι σχολιαστές αλλά και οι επισημάνσεις στο facebook της Famiglia Biancoera δείχνουν σε γενικές γραμμές τον κόσμο ευχαριστημένο με τις μεταγραφές.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Mr. Black

Εγώ από την άλλη, με απόλυτο σεβασμό προς όλους σας, είμαι πολύ απογοητευμένος. Η διοίκηση επέλεξε να κάνει μικρές κινήσεις. Και κυρίως, κατ’ εμέ, κινήσεις χωρίς φιλοδοξία. Δηλαδή ο Ερνάνες θα κάνει την διαφορά; Ο Μαντζουκιτς; Ο Τζάτζα; Ο Κουαδράδο; Δηλαδή αν είχατε εσείς την δυνατότητα επιλογής, αυτούς θα αγοράζατε;

Μην μπερδευόμαστε παιδιά. Άλλο είναι ένας καλός (ή καλούτσικος) παίκτης που θα προσφέρει και άλλο θα βοηθήσει σε αυτό που χρειαζόμαστε. Επίσης δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αφού είναι στην ομάδα μου θα πρέπει να τον γουστάρω κιόλας. Να τον υποστηρίξω και βέβαια!

Και γκολ θέλω να βάλει και θα τα πανηγυρίσω αφού παίζει με την μπιανκονέρα φανέλα. Δεν θέλω την αποτυχία του. Αυτό είναι ανώμαλο. Λέω πως δεν ονειρεύομαι την ομάδα μου με επιθετικό τον Μάντζουκιτς και στα χαφ τον Ερνάνες και τον Κεντίρα με back up τους τον Παντοΐν. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ήταν μέλη μιας δυνατής Πάρμα της δεκαετίας του ’90 ή μιας Ρόμα ή μιας Λάτσιο. Δεν ξέρω αν πιάνετε το σκεπτικό μου…

Καμία μα καμία από τις μεταγραφές που κάναμε δεν με έκανε να χαρώ. Όλοι τους μπορεί να προσφέρουν αλλά κανένας δεν με εξιτάρει. Εγώ μετά από χρόνια βλέπω μια Γιούβε με λιγότερους αστέρες από ποτέ. Με ποια ονόματα μεγαλώσαμε, ποια βλέπαμε πριν λίγα χρόνια (ακόμη και πέρσι) και ποια βλέπουμε τώρα. Ο μοναδικός αστέρας είναι ο Τζανλουίτζι Μποφόν. Πρώτη φορά τέτοια λιτότητα!

Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, το δέχομαι αυτό και περνάει κρίση. Η παραγωγή μεγάλων αθλητών απουσιάσει σε σχέση με τον παρελθόν. Αλλά μην ξεχνάμε αυτά που ξέραμε και κυρίως μην ξεχνάμε αυτά που βλέπαμε.

Παλιότερα δεν ήταν λίγοι αυτοί που έλεγαν τι παικταράς είναι ο Τζακερίνι και ο Πέπε. Σήμερα κάποιοι θεωρούν κορυφαίο αμυντικό τον Κιελίνι. Σόρι παίδες, είμαι αλλού. Δεν σας κατηγορώ για την γνώμη σας αλλά δεν μπορώ να την υιοθετήσω. Θέλετε να με πείτε περίεργο, πείτε με. Η τωρινή φουρνιά της ομάδας είναι φτωχή.

Αν θέλετε να κουβεντιάσουμε πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο, μαζί σας και να το βάλουμε σε αυτή την βάση. Αλλά όχι πως οι ποδοσφαιριστές που πήραμε είναι μέσα στους καλύτερους που κυκλοφορούν.

Κάποτε στην ομάδα είχαμε έναν αμυντικό που σήμερα το όνομά του θυμίζει μύθο. Σέρτζιο Μπρίο λεγόταν και ήταν μέλος της τεράστιας ομάδας που είχε φτιάξει ο Τζοβάνι Τραπατόνι. Λίγο πιο μπροστά από τον Μπρίο έπαιζε ο Μάσιμο Μπονίνι. Για όσους πραγματικά θυμούνται την παικτική τους αξία, και οι δύο τους ήταν πολύ μέτριοι ποδοσφαιριστές. Και όμως έμειναν στην ιστορία και κατέκτησαν τα πάντα.

Γιατί δίπλα στον Μπρίο ήταν ο Σιρεά και παραδίπλα του ο Καμπρίνι με τον Τζεντίλε και γιατί δίπλα στον Μπονίνι ήταν ο Πλατινί και παρά δίπλα του ο Ταρντέλι με τον Λάουντρουπ. Γι’ αυτό θυμόμαστε τον Μπρίο και τον Μπονίνι ως παικταράδες.

Δεν υπάρχει ομάδα που να μην έχει κομπάρσους που να πλαισιώνουν τους αστέρες και να κάνουν την βρώμικη «δουλειά». Αλλά δεν μπορούμε, επειδή δεν έχουμε Ντελ Πιέρο και Μπάτζο, να λέμε τι καλός που είναι ο Ερνάνες. Ένας μέτριος ποδοσφαιριστής είναι. Και αυτός και οι νέοι που ήρθαν φέτος στην ομάδα. Για να καταλάβετε τι εννοώ, σήμερα ανάλογη θέση με τον Μπρίο έχει ο Κιελίνι. Αλλά δίπλα του δεν υπάρχει ο αντίστοιχος Σιρέα ή ο νέος Καμπρίνι.