Θέλει… κότσια να κάνεις μια τέτοια ανατροπή

Έχουμε καιρό να τα πούμε, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Το ματς με την Κιέβο δεν το είδα λόγω υποχρεώσεων. Κάνοντας καμιά 15αριά «ανανεώσεις» στο «έξυπνο» κινητό για να δω το αποτέλεσμα, περίμενα κάτι να αλλάξει στα χασομέρια. Τέλος πάντων...

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Il Consigliere

Η αλήθεια είναι ότι με πείραξε αυτή η ισοπαλία. Και το χειρότερο, ακολουθούσε  το πρώτο ματς για το Champions League. Και μάλιστα με δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι.

Βέβαια, ποτέ τίποτα δεν χάθηκε από την πρώτη αγωνιστική της διοργάνωσης. Αυτό είχα στο μυαλό. Μέσα μου όμως, ειλικρινά μιλάω, όσο κι αν γνώριζα τις δυσκολίες και τους κινδύνους που έκρυβε το ματς με τη Σίτι, πίστευα πως κάτι καλό θα ερχόταν.

Δεν μπορεί ξαφνικά να γίναμε looser ομάδα εν μία νυκτί, επειδή ξεκινήσαμε στραβά τη σεζόν στο Καμπιονάτο. Ούτε ξαφνικά η ασπρόμαυρη φανέλα να έγινε άλλο ένα πανί της σειράς...

Στο Μάνστεστερ είδα μια Γιουβέντους από τα παλιά. Με πάθος, δύναμη, παίκτες που έτρεχαν και πίεζαν, που δάγκωναν σίδερα και είχαν διάθεση να παίξουν μπάλα. Παρότι βρέθηκαν πίσω στο σκορ με αυτογκόλ-φάουλ, βρήκαν τη δύναμη και το σθένος να αντιδράσουν και να ανατρέψουν την κατάσταση.

Το σύνθημα το έδωσε ο Τζίτζι που για πολλοστή φορά αποτέλεσε την ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας. Τόση συζήτηση έγινε το καλοκαίρι για το περίφημο 10άρι. Δεν νομίζω ότι θα ήταν παράλογο αν έδιναν σε αυτόν τη φανέλα με το 10...

Για αρχή της περιόδου, μετά από στραβά αποτελέσματα και κόντρα σε μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρώπης τη δεδομένη περίοδο, ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση της Γιούβε.

Ομάδα με πλάνο και κυρίως με χαρακτήρα, ιδιαίτερα στο δεύτερο ημίχρονο. Θέλει... καμπανέλια βαριά για να κάνεις τέτοια ανατροπή εκτός έδρας και χωρίς μάλιστα να είσαι στα καλύτερά σου.

Την νίκη την πανηγύρισα, όχι τόσο για τους 3 βαθμούς -είπαμε, ακόμα είναι πολύ νωρίς- όσο για την ψυχολογία. Τέτοια μεγάλα «διπλά» χρειάζονται σε μια ομάδα που επιχειρεί ανανέωση. Για να μπολιαστούν οι νέοι με τη νοοτροπία της Γιούβε, να πιστέψουν ακόμα περισσότερο στους εαυτούς τους και να πάρουν τα πάνω τους.

Και χάρηκα ακόμα πιο πολύ για την ασίστ του Πογκμπα και τις γκολάρες του Μάντζουκιτς και του Μοράτα. Ειδικά οι δύο από αυτούς δεν έχουν ακούσει λίγα αυτό το διάστημα...

Προσωπικά, όπως έχω γράψει και στο παρελθόν στο blog, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η ομάδα θα χρειαστεί χρόνο για να μπορέσει να φτάσει ή και να ξεπεράσει τα περσινά επίπεδα. Μπορεί να το κάνει, το πιστεύω. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρει φέτος. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες, όσο κι αν κάποιοι αμφιβάλετε ή διαφωνείτε.

Και καλό ρόστερ διαθέτει και παίκτες με ποιότητα και προπονητή που έξυπνος είναι και προσαρμόζεται εύκολα και διοίκηση σοβαρή. Υπομονή χρειάζεται και λίγη τύχη -ή καλύτερη διαχείριση αν θέλετε- με το θέμα των τραυματισμών.

Θα είναι μια μακρά και δύσκολη χρονιά, με σκαμπανεβάσματα στην απόδοση, αλλά όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Πιστεύω στην ομάδα, πιστεύω στη βαριά ασπρόμαυρη φανέλα, πιστεύω στο πλάνο της διοίκησης. Και φυσικά πιστεύω στον φύλακα-άγγελο Μπουφόν που κάνει τη διαφορά.

Και για το τέλος μια ερώτηση: πως σας φάνηκε ο Κουαρδάδο; Προσωπικά, ξετρελάθηκα. Κι ακόμα έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης αν αναλογιστούμε ότι δεν έχει πολλά παιχνίδια στα πόδια του τους τελευταίους μήνες. Πιστεύω ότι ο Κολομβιανός, καλά να είναι το παιδί, θα εξελιχθεί σε παίκτης κλειδί...