Αποκρυπτογραφώντας τον τρόπο που πανηγύρισαν οι παίκτες της Γιούβε

Το πρώτο συμπέρασμα που θέλω να κρατήσω από το ματς με την Μάντσεστερ Σίτι, είναι ότι η Γιουβέντους είναι ομάδα.

Γράφει αποκλειστικά για τη Famiglia Bianconera ο blogger Don Luciano

Αυτό το αποτέλεσμα το χρειαζόταν η Γιούβε όσο τίποτα άλλο αυτή την στιγμή. Και είναι απολύτως κατανοητό ότι ο καθένας μπορεί να εστιάσει όπου θέλει γιατί υπάρχουν πολλά για να πεις. Οπως, για παράδειγμα, ότι μια ομάδα που ξέρει να παίζει με κλειστά μάτια το 3-5-2 και πέρυσι έμαθε το 4-3-1-2, μπορεί φέτος να μάθει και το 4-3-3. Δεν ξέρω και πολλές ομάδες στην Ευρώπη που να έχουν αυτή τη δυνατότητα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ είναι στο γεγονός ότι τα αποδυτήρια είναι καλά. Και όταν τα αποδυτήρια είναι καλά, οι πιθανότητες σου να πετύχεις τους στόχους σου είναι επίσης καλές. Προσωπικά έχω την... παραξενιά να προσέχω, να δίνω πάντα σημασία στους πανηγυρισμούς όταν μπαίνουν γκολ. Θεωρώ, είτε το βρίσκει κάποιος λογικό είτε όχι, ότι ο τρόπος με τον οποίο πανηγυρίζει μια ομάδα, δείχνει αν είναι ομάδα ή αν ο καθένας κοιτάζει πρώτα την πάρτη του και μετά το σύνολο.

Η εικόνα, επομένως, των Μοράτα-Πογκμπά-Κουαδράδο-Ντιμπάλα που φεύγουν αμέσως (πριν προλάβουν να καταφτάσουν και οι υπόλοιποι) προς το πέταλο δευτερόλεπτα μετά το 1-2 και πανηγυρίζουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, κάνοντας αυτή την... τσουλήρθα στο χορτάρι, λέει πολλά.

Ειδικά αν σκεφτούμε ότι οι δύο από τους τέσσερις ήρθαν φέτος στην ομάδα και ειδικά ο ένας πριν κάτι εβδομάδες. Τα ίδια... πολλά λέει και το ομαδικό ξέσπασμα στο τέλος, όπως και οι διάφορες φωτογραφίες στα social media των ποδοσφαιριστών κατά την διάρκεια του καλοκαιριού.

Εχω δει αρκετές φωτό στις οποίες παλιοί και νέοι, άνα τετράδες-τριάδες-πεντάδες κλπ, δειπνούν στο σπίτι του ενός ή του άλλου με τις γυναίκες τους ή τις κοπέλες τους και το θεωρώ επίσης πολύ καλό σημάδι. Γιατί αυτό δείχνει ότι στα αποδυτήρια υπάρχει υγεία, υπάρχει μια οικογένεια, όπως υπήρχε και την προηγούμενη τετραετία.

Αυτό σημαίνει ότι στα δύσκολα η ομάδα θα αντέξει, άρα τα δύσκολα θα καταφέρει να τα κάνει εύκολα αφού υπάρχει το ταλέντο. Ο μόνος λόγος να μην τα καταφέρουν είναι να μην έχουν όρεξη για δουλειά αλλά δεν τους έχω κόψει για τεμπέληδες.

Οπως και να έχει, αυτή η νίκη στην Αγγλία δίνει πρώτα και πάνω από όλα την ηρεμία στο περιβάλλον γύρω από την ομάδα και την αυτοπεποίθηση εντός της ομάδας. Από αυτούς εξαρτάται πλέον να στρώσει, σταδιακά, το πράγμα από εδώ και πέρα και να πάρουν τα πράγματα την εξέλιξη που εμείς, ως Γιουβεντίνοι, θεωρούμε φυσιολογική. Σίγουρα δεν θα γίνουμε από την μία μέρα στην άλλη ανίκητοι αλλά τουλάχιστον μπορεί η ομάδα πλέον να δουλέψει με πολύ καλύτερες (ψυχολογικά) συνθήκες.

Και κάτι τελευταίο... Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα στο τέλος της φετινής σεζόν ή των επόμενων αλλά ξέρω σίγουρα κάτι άλλο: Αν ολοκληρώσει την καριέρα του χωρίς να έχει κατακτήσει το Champions League ο Τζανλουίτζι Μπουφόν, θα είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική αδικία όλων των εποχών!